سفر به دور آمریکا | قسمت 80

امروز وقتی داشتم کانال تلگرامو نگاه می کردم اسم نیکو دانشمند رو توی دیدگاهها با بیشترین امتیازها دیدم،با خودم گفتم إ چه جالب فامیلیش مثل منه بعد اومدم که دیدگاههاشو بخونم یه چند تا رو نصفه نصفه خوندم تا رسیدم به سفر به دور آمریکا،یه کمشو که خوندم خوشم اومد هرچی میخوندم بیشتر خوشم میومد،در مورد نقاشی کشیدن که مدتها پیش انجام می‌داده و به تازگی دوباره شروع کرده و این کارو معنوی میدونست گفته بود.یه جاش نوشته بود« وقتی به چهره مادرم زل میزنم متحیر میشم از نقاشی حرفه ای خدا»اشکم دراومد😚،چون منم روزگاری نقاشی میکردم و تقریبا همیشه چهره آدمها رو می‌کشیدم و همیشه به این فکر میکردم که خدا با چه توانایی اینهمه مدل چشم و ابروهای متفاوت آفریده و هر وقت یه چهره جدید می‌کشیدم میگفتم خدایا چطور اینقدر بادقت و اینقدر قشنگ این مدل چشم و ابرو رو با دیگر اجزای صورتش هماهنگ کردی و به قول نیکوی عزیزم فقط و فقط خلاقیت،زیبایی و قدرتی که پشت آن هست رو می‌دیدم.همیشه هم خانواده ام و بقیه از نقاشیهام تعریف می‌کردند و تشویقم میکردند اما نمی‌دونم چرا من فکر میکردم باید حتما دکتر بشم تا آدم موفقی باشم شاید برای اینکه از لحاظ مالی موفق باشم،چون همه دورم میگفتن دکتر فلانی رو ببین چه پولی درمیاره برای همین رفتم رشته تجربی و بعد هم تو کنکور چیزی که میخواستم نشد و در رشته حسابداری وارد دانشگاه شدم و با یه اتفاق تو دوره ی کاردانی کلا درس و دانشگاه رو رها کردم،البته هیچ وقت از این قضیه ناراحت نبودم چون اون رشته رو دوست نداشتم.خلاصه اینکه منم مثل نیکو جون فکر میکردم.اما وقتی استاد تو قدم اول راجع به هنر و قیمت تابلوها گفت و گفت که توی تمام شغلهای دنیا میشه به یه اندازه پول ساخت دیدم عوض شد.

نیکوی عزیزم یه جای دیگه نوشته بود در مورد بچه ها باید یاد بگیریم فقط و فقط روی خدا حساب باز کنیم نه روشهای سنتی یا حساس بودن یا نگران بودن.بعد هم راجع به کسایی که با چند تا بچه اومده بودن توی غار نوشته بود،من قبلاً وقتی به مسافرت میرفتیم زیاد بهم خوش نمیگذشت چون همش با وسواس درگیر غذا دادن و تمیز نگه داشتن و مراقبت از پسرم بودم وقتی هم می‌دیدم که کسی با چند تا بچه اومده مسافرت میگفتم مردم چه دل خجسته ای دارن من به یکیش نمی‌رسم این بیچاره‌ها چیکار میکنن،خلاصه با حساسیت‌ها و نگرانیهای الکی نه به خودم خوش می‌گذشت نه به بقیه،شاید باورتون نشه اما اصلا دوست نداشتم برم مسافرت،وقتی هم مسافرت نمی‌رفتیم آنقدر پسرم رو درگیر انجام تمرینهایی برای افزایش دقت و تمرکز و هوش و خلاقیتش مجبور میکردم که همیشه آخرش پسرم از من به پدرش شکایت میکرد(کلا با خودم درگیر بودم😉)تا اینکه یه روز تو یه فایل از استاد شنیدم که می‌گفت همه ما چندین و چند استعداد بینظیر داریم که با شکوفایی آن میتوان موفق شد،میگفت کی گفته ریاضی اهمیتش خیلی بیشتر از ورزش یا هنره ،میگفت بچه ای که نمیتونه یه جا ثابت بشینه(مثل پسر من😉البته اون فقط ۶سالشه) بذارش تو ورزش ازش هادی ساعی ساخته میشه،این یه جرقه بود تو ذهنم که چرا من به اجبار پسرمو می‌فرستم کلاس چرتکه،چون اصلا تمایلی به این کلاس نداشت و تمریناتش رو به زور انجام میداد،حتی یه بار بعد از کلی تشویق و تنبیه و یادگیری ۱۰۰درصد سر امتحان نشسته بود معلمو نگاه کرده بود و برگه بدون جواب به معلم داده بود،هر وقت هم به معلمش میگفتم دوست نداره بیاد می‌گفت اون خیلی باهوشه و حیفه ول کنه و از این حرفها،اما تصمیم گرفتم که دیگه نفرستمش بعد هم خودم کلاس زبان ثبت نام کردم و به جای اینکه هر روز وقت بذارم روی حل تمرینات و یادگیری بی نتیجه بچم وقتمو گذاشتم برای یادگیری زبان انگلیسی و پیشرفت خودم،خب اوایل احساس عذاب وجدان داشتم که من دیگه مثل قبل برای پسرم وقت نمی‌ذارم اما بعداً باشنیدن یه صوت از استاد که می‌گفت مادرهایی که برای خودشون وقت میذارن ارزش و احترام بیشتری نزد بچههاشون دارن و با توضیحات روشن و واضحشون کم کم اون احساس عذاب وجدان از بین رفت و دقیقا از همون موقع فهمیدم که به قول استاد من باید احساس ارزشمندی کنم و برای خودم هم وقت بذارم،الان خدارو شکر حالم خیلی بهتر از قبله چون همون‌طور که به خوراک و پوشاک و تفریح و آموزش بچم اهمیت میدم به خوراک و پوشاک و تفریح و آموزش خودم هم اهمیت میدم و دیگه احساس غم و بی ارزشی ندارم و از این بابت خدارو بینهایت سپاسگذارم،تازه وقتی میریم مسافرت اجازه میدم هر جور دوست داره خوش بگذرونه(البته یکی از خوشگذرونی های اون خوردن تنقلات زیاده که هنوز هم روش حساسم،البته نه به اندازه قبل و امیدوارم خدا در این مورد هم هدایتم کنه),خلاصه با همین پسربلا کلی زیبایی‌ها رو میبینیم و با ذوق راجع بهشون حرف میزنیم،توی راه کلی آهنگ شاد می‌ذاریم و قر میدیم و خلاصه کلی کیف میکنیم.دیگه مثل قبل محدودش نمیکنم به چیزهای که فکر میکنم درسته و مثل پدرش آزادی عمل تو انتخاب خوراکی و تفریح و …بهش میدم و از قبل خیلی محبوبترم و ابراز علاقه های بینظیری را از طرفش میبینم و در مورد آیندشم دیگه نگران نیستم و مطمئنم که اون بسیار بسیار موفق خواهد شد چون با وجود سن کمش خواسته‌های باورنکردنی راجع به حرفه و دنبال کردن علاقه هاش داره.

آخیییییش باورتون میشه همین الان هم اشک شوق از این همه تغییر به ظاهر کوچیک اما عظیم تو چشمام جمع شده،این تغییرات خوب رو برای همه ی شما آرزومندم،الهی که همیشه حالتون خوب باشه.در پناه حق😘😘😘