سفر به دور آمریکا | قسمت 80 - صفحه 19

درود بر مالک ملک هستی

درود بر شکوه و عظمت رب العالمین یکتایم

درود بر استاد عزیز و مریم جون و مایک دوست داشتنی

و دوستان ارزشمندم در سفر به دور امریکا

ما داریم میریم غار، عقب مونده بودن از گروه که دوییدن تا رسیدن به گروه،

این توری که میریم از همه شون معروف تره ، اون قبلیه تور نامبر 2 بوده و این نامبر اول،

مریم جون، بچه ها نکته ای که به اندازه زیبایی های این غار منو وادار میکرد به تحسین، آرامش درونی ای بود که آدمای اینجا داشتن، از بچه کوچولوی چند ماهه گرفته تا آدم بزرگش.

تصورشو بکنید ما 310 فیت زیر زمین بودیم یعنی عمق یه جاهایی از غار ، عمق 100 متر بود، من خودم به شخصه هنوز از تاریکی میترسم ، ترسم کمتر شده اما هنوز از بین نرفته،

پله هایی ک توی غار بود یه جایی اینقد تنگ بود که فقط یک نفر میتونست بره عرض پله رو، یه جاهایی 150 پله رو ما پشت سر هم باید میرفتیم یا یک جای دیگه که اسمش (Misery s’Man Fat) بود، اینقدر تنگ بود ک من خودم تقریبا

مشکلی نداشتم اما یه سر سایز بزرگتر از من براحتی نمیتونست ازونجا رد شه حتی مایک هم براش سخت بود رد شدن شون ازونجا، یه قسمتهایی اونقدر ارتفاعش کم بود که ما باید چهار دست و پا میرفتیم ، بعضی از قسمتا یه ذره ارتفاعش بهتر بود و کمرمون رو فقط خم میکردیم و میرفتیم اما بعضی جاها حتی کمر خم کردنم فایده نداشت.

حالا شما این فضارو تصور بکنید، توی این فضا خانومایی بودن که با بچه چند ماهه بغل شون داشتن خم خم راه می رفتند اما انگار این بچه چند ماهه شرایط رو می فهمید.

یه جاهایی لیدر ما فانوس شو کامل خاموش میکرد تا عمق تاریکی رو کامل لمس بکنیم، اونجا بچه ها بشدت آروم بودن انگار یک ایمان و اعتماد قوی به پدر و مادرشون داشتن که با اونا هستن جاشون امنه و خطری نیس و جای نگرانی ایی نیست.

راستش این حد از آرامش بچه هارو و این حد از راحت گرفتن پدر مادرارو اولین بار من توی امریکا تجربه کردم.

من مادرایی رو می بینم که 3 یا 4 تا بچه کوچیک دارن با خودشون ، آوردن شون مسافرت، تورای گردشگری، جاهایی که ما ایرانیها هرگز با بچه کوچیک پامونو نمیزاریم چون میگیم اصلا با بچه کوچیک نمیشه.

فیلم گرفتن توی غار اصلا کار آسونی نبود، اما من دوس داشتم این تصاویر رو ضبط کنم تا از زبان این تصاویر ببینین

که:

زندگی خیلی فراتر از زنجیراییه که به اسم وظیفه پدر مادری رو خودت بستی .

فرصتی به اسم زندگی بهمون داده شده، دیگه این ما هستیم که انتخاب می کنیم تا شیوه باورای محدود کننده مون رو دنبال کنیم و بگیم، بچه کوچیک داشتن با غار گردی ، یه تجربه هر علاقه دیگه ای هیچ تناسبی نداره و بهانه های مختلفی بیاریم تا علاقه هامونو تجربه نکنیم، یا میتونیم همون باوره هم خدا هم خرمارو بسازیم که توی دوره ثروت یک یادش میگیریم، و چقدر ساختن این باور بهمون احساس لیاقت میده.

زندگی مثل ماجرای اول همین فایله

همونجایی که ما داشتیم با عجله می دوییدیم تا از برنامه تور عقب نمونیم، یکم که دوییدم برگشتم و از استاد پرسیدم اصلا کجا باید بدوییم ، یه وقتایی باید وایستی و دوباره از خودمون بپرسیم با این عجله دارم کجا میرم ،

آیا این مسیری که دارم میرم مسیر علاقه ی منه یا مسیر مورد تایید دیگران؟

این جمله ی مریم جون واقعا عالی بود که یکم به خودمون بیایم و ببینیم که آیا در مسیر علاقه ی زندگی مون هستیم یا مورد تایید دیگران؛ چقدر خداروشکر میکنم به خاطر این هدایت الهی که با اینکه میدانست عاشق خودم هستم خواست بیشتر عاشق خودم و زندگی ایی که بمن داده شده باشم و فقط با باورهای درست از زیبایی ها و نعمت ها و ثروت ها لذت ببرم و حرکت کنم و راکد نمونم و ادامه بدم به سمت توانایی هایی که خداوند عزیزم در وجودم نهادینه کرده و با علاقه بدون مهم بودن نظر دیگران زندگی تو زندگی کنی. خدایا شکرت به خاطر این آگاهی بی نظیر و سپاسگزارم از مریم جون که اینقدر با خودشون در صلح هستن و برای ما الگوی به تمام معنی یک زن الهی و بهشتی هستن. دوستتون دارم😘😘😘😘😘

توی غار دستشویی هم داره، باورتون میشه!

واقعا به کسانی که ایجاد کننده چنین فرصتی برای انسانها بودن آفرین میگم. خیلی ماهی مریم جونی😘😘😘😘😘

عالی بود کلام الهی و خداگونه تان در این قسمت با آگاهی های زیبا و بی نظیری که با ما به اشتراک گذاشتی.

God bless you