سفر به دور آمریکا | قسمت 84

با سلام ،

انگار که سفر به دور آمریکا برای من شده یک موتور جستجوی ذهنی موتوری که هم شعرها و ضرب المثل هایی که از باورهای خوب ریشه گرفته اند رو پیدا میکنه و هم نوع غلطش که باید اصلاح بشن. امشب با دیدن این قسمت ضرب المثل :

خواهی نشوی رسوا همرنک جماعت شو

رو موتور جستجوی من پیدا کرده که از یک باور خیلی اشتباه شکل گرفته. ضرب المثلی که اونقدر به خورد ما دادن که شده بود یکی از باورهای سیمانی ذهن من که:

هرجا میخام برم و هرجا میخام باشم خودم رو به رنگ اون جماعت در بیارم حتی اگر اونا مسیر اشتباهی رو دارن میرن که مثل گوسفند باشم و دنباله رو دیگران که حتی یک لحظه فکر نکنم به ابنکه کاری که دارم انجام میدم بر اساس تفکره یا تقلید؟؟؟؟!!!!!! که همیشه ی نقاب و ماسک خیلی سنگین رو مثل یک زره سنگین با خودم حمل کنم تا مثل بقیه باشم بقیه ای که اونا هم نقاب و ماسک های خودشون رو دارن اونا هم خودشون نیستن اونا هم دارن نقش بازی میکنن نه نقشی که خودشون رو راضی نگه میداره نقشی که برا راضی کردن دیگران دارن بازیش می کنن. و من وارد چه سیکل معیوبی شده بودم نه یک روز نه یک هفته نه یک ماه نه یکسال بلکه سالهای سال!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! به اندازه ی یک عممممممممممممممممممممممممممممممر!! الن که دارم بهش فکر میکنم واقعا مخم سوت میکشه. اما

به لطف خدای مهربان و استاد عزیزمون یواش یواش فهمیدم که باید مسیر رو عوض کنم و گوسفند نباشم. باید خودم باشم. باید اون زره سنگینی که نه تنها از من محافظت نمیکنه بلکه نابودم هم میکنه رو وردارم .باید جوری زندگی کنم که راحت باشم و راحت زندگی کنم باید مسیرم رو از بقیه ای که دارن کورکورانه راه می رند جدا کنم. باید خود خود خودم باشم اصلا باید خدا باشم اونوقت همه چی حله. الان دارم قدر اون شبی رو که با استاد و سایتش آشنا شدم رو درک میکنم و میفهمم. شبی که بقول حافظ:

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

بیخود از شعشعه پرتو ذاتم کردند باده از جام تجلی صفاتم دادند

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی آن شب قدر که این تازه براتم دادند

بعد از این روی من و آینه وصف جمال که در آن جا خبر از جلوه ذاتم دادند

من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب مستحق بودم و این‌ها به زکاتم دادند

هاتف آن روز به من مژده این دولت داد که بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند

این همه شهد و شکر کز سخنم می‌ریزد اجر صبریست کز آن شاخ نباتم دادند

همت حافظ و انفاس سحرخیزان بود که ز بند غم ایام نجاتم دادند

البته من با اجازه حافظ عزیز بیت آخر رو تغییر میدم و میگم:

همت استاد و تلاش شایسته عزیز بود که با این سفرنامه ز بند غم ایام نجاتم دادند

همین ی درس خودشه ی کتاب آموزشی عالی بود هر کی میگه نه سخت در اشتباهه.