معضلی ویرانگر به نام "جلب توجه"

سلام

متن این فایل خیلی نکات خوبی داره…

چند درصد از رفتارهای روزانه ی ما بخاطر تایید گرفتن از بقیه هست؟

چند درصد از رفتارهای روزانه ی ما بخاطر جلب توجه بقیه هست؟

واقعا این سوالات خیلی خوب و اساسی ای هست که تو متن این فایل پرسیده شده و چقدر مفیده واسه من…

واقعا اگه از تایید گرفتن و جلب توجه دست برداریم و یا خیلی کمش کنیم و در این مسیر قدم برداریم، چقدر رها تر میشیم، چقدر راحت میشه زندگی، چقدر احساس آرامش بیشتری داریم…

اینکه اهمیت نظر مردم در وجود ما کاهش پیدا کنه خیلی راحتی ایجاد میکنه واسمون…

به نظر خودم تلاش برای نظر مردم و تایید گرفتن و جلب توجه تماما باعث میشه که مقاومت های شدیدی داشته باشیم و حالت سفت و سختی در ما شکل بگیره و هرجا و همیشه انگار باید نگران باشیم و مراقب باشیم که مبادا کسی فکر بدی نکنه و یا اینکه تایید بگیریم…

اینا خیلی مقاومت و سختی ایجاد میکنه در درون من…

به قول استاد عباسمنش که مردمی اصلا وجود نداره، باید جوری عادت بدیم خودمون رو که انگار مردمی وجود نداره اصلا… انگار کسی نیست و ما تنهاییم… حتی تو جمع های شلوغ باید یجوری ذهنمون رو تربیت کنیم که انگار کسی نیست و فقط خودت تنها تو دنیایی، اونوقت چقدر راحت تر میشه زندگی…

خیلی موضوع و معضل بزرگیه این جلب توجه و بنظرم تو بحث عزت نفس از حیث اهمیت اولین مورد موضوع احساس ارزشمندی و لیاقت و نداشتن احساس گناهه و دومین موردش همین موضوع جلب توجه و تایید گرفتن…

این توجه جلب کردن ها و تلاش های بی قفه برای تایید گرفتن و جلب توجه در اصل بخاطر خودمونه، یعنی حتی وقتی ما کاری میکنیم که طرف مقابل تاییدمون کنه، بخاطر اینه که احساس خودمون خوب بشه… اما حقیقت اینه که این کارا احساس خوبی ایجاد نمیکنه و اگر هم ایجاد کنه خیلی سطحی و خیلی شکننده و خیلی کاذبه…

احساس خوب اصلی وقتیه که برای تایید درونمون زندگی کنیم، برای تایید خدا زندگی کنیم، در مسیر خدا و توحید و اصول درست توحیدی باشیم… صداقت داشته باشیم حتی اگه بقیه مسخرمون کنن و حتی اگه باعث ضرر خودمون بشه… این یعنی برای تایید درونمون و ربمون زندگی کردن…

درست رفتار کنیم و جوری باشیم که دوست داریم بقیه با ما رفتار کنن…

شرک نورزیم، توکلمون فقط به خدا باشه…

فکر نکنیم که تزیین کردن ظاهرمون و یا عکس های خیلی قشنگ و یا رفتارهای عجیب و غریب باعث محبوبیت و موفیت ما میشه… برای خودمون هزار بار ثابت شده که اینجوری نیست و با اینکارار به جایی نرسیدیم و همیشه توی ترس و اضطراب زندگی کردیم…

برای اینکه کمتر دنبال جلب توجه و تایید گرفتن باشیم، کافیه این رو همیشه با خودمون مرور کنیم که رفتارهای بیرونی و تغییرات ظاهری و یا تلاش برای اینکه بقیه مارو تایید کنن راه به جایی نمیبره و نبرده… هزاران مثال داریم هممون…

خود من باید حواسم باشه که عکس پروفایل قشنگ یا تیپ قشنگ نیست که بخواد کاری واسم کنه… خیلی خوبه که خوشتیپ و آراسته باشم و قشنگ باشم، اما دیگه تلاش بیش از حد و تمرکز روی این موضوعات واقعا گمراهمون میکنه…

اینا اصل نیست…

به قول استاد عباسنمش تو فایل توحید عملی 6 که: مدرک تحصیلی، شغل خفن، رشته ی خفن، لباس و ساعت خفن، عکس پروفایل و ژست های عجیب و غریب هیچ تاثیری نداره و جالب اینه که 95 درصد افراد تمام تمرکزشون روی همین موضوعاته…

واقعا همه افرادی که توی مجازی هستن و دارن فعالیت میکنن با هزار جور ژست های زننده و حتی مستهجن عکس میگیرن و حتی از بدن خودشون مایه میزارن که چهار نفر نگاهشون کنن و بتونن چندرغاز تبلیغ کنارش بفروشن…

استاد شما توی مجازی زیاد گشت و گذار ندارید که ببینید، اما باورتون نمیشه که مردم و مخصوصا خانوم ها و دختر ها که جذابیت بیشتری هم دارن، چه عکس ها و ژست ها و لباس های زننده ای میزارن از خودشون برای جلب توجه… ماشالا ایران پرچم دار این موضوعاته…

خیلی های توی حرفه ی مدلینگ فعالیت دارن که خب کار اوناست و عیبی نیست براشون، اما الان تمام مردم انگار شدن مدل! همه یجورایی عکسای خفن با لباسای خفن میپوشن که توجه جلب کنن و بیشترشون هم فیک هستن…

به خودم ثابت شده که اونی که واقعا زندگیش خوب و قشنگه اصلا تو مجازی پخشش نمیکنه، اونی که توانایی داشتن آیفون آخرین مدل و ماشین آخرین مدل رو داره اصلا نمیاد نشونش بده، و اتفاقااااا کسایی که هیچی ندارن و لنگ نون شبشون هست استاد باورتون نمیشه که چجوری و نمیدونم از کجا هرطوری که شده اون آیفون رو جور میکنن و نمایشش میدن و مثلا یک عکس خیلی مغرورانه و خیلی افکت داده شده میزارن پروفایلشون و یک بیو انگلیسی با فونت قشنگ هم میزارن روی پروفایلشون… و استاد من این افراد که اینجوری هستن رو چندتاشون رو از نزدیک میشناسم و خبر دارم از زندگیشون و میدونم که اینا به نون شبشون هم محتاج میشن، اما توی مجازی چنان شوآفی میکنن که هرکسی نگاه میکنه فکر میکنه اینا میلیونر هستن…

یا مثلا وقتی به اینا پیام میدی ، 2 ساعت بعد جواب میدن که نشون بدن چقدر خفنن! استاد این رفتارا موج میزنه توی جامعه واقعا… طرف پیام رو دیر جواب میده و طرف مقابل رو منتظر میزاره که خودشو خفن جلوه بده، یا مثلا اگه فالوش میکنی فالو بک نمیده که بازهم نشون بده که من چقدر خفنم!!!

خیلی برام جالب بود واقعا…و کسایی که بیشتر از همه نعمت دارن انگار دلشون نمیخواد که از این اداها در بیارن و اصلا هم مغرور و متکبر نیستن و اتفاقا خیلی هم صمیمی و خون گرم هستن….

اما برعکس کسایی که در واقع هیچی ندارن از همه گردنکش تر و مغرور ترن و خیلی هم افتخار میکنن به این موضوع و استاد شما چه خوب اشاره کردید که تمام این اداها بخاطر خلاء درونیه و همش الکی و دروغه…

همش بخاطر تایید گرفتن و جلب توجهه و 80 درصدش هم فیک و دروغه!!!!

یعنی شاید طرف در سال 3 روز بهش خوش بگذره، اما همون 3 روز رو هزاران بار شیر میکنه تو مجازی.. و به قول ایلان ماسک که اینستاگرام مارو غمگین و افسرده کرده…

و افرادی هم که اینارو نگاه میکنن فکر میکنن واقعیه و باورشون میکنن و بشددددت ظاهر دروغین و فیک بقیه رو با باطن زندگیشون مقایسه میکنن و کوهی از احساس بی ارزشی و نفرت و کینه و حسادت درونشون شعله ور میشه…

بسیار فریبنده هست این فضاهای مجازی…

و استاد این افراد بعد از مدتی اون احساس بد درونیشون برملا میشه و همه متوجهش میشن، اون فرکانس خلا و اون فرکانس بی ارزشی حتی تو رفتارهاشون هم خودشو نشون میده و آدم کاملا متوجهش میشه و بعد از مدتی وقتی طرف میبینه که توجه و احساس تایید رو جلب نکرده و حالش رو خوب نکرده خیلی افسرده تر میشه و عزت نفسش به مراتب میاد پایین و خیلی بدتر میشه اوضاع روحیش… اینا تماما چیزاییه که خودم به شخصه تجربه کردم و دیدم…

اما هرچقدر ما از درون پر باشیم و تمام کارمون این باشه که احساس خوب داشته باشیم بدون اینکه از بقیه تایید بگیریم، اگه نظرات خوب و تاییدات بقیه و نظرات بد و توهین های بقیه رو بی اهمیت و بی ارزش بدونیم از درون غنی میشیم و تمرکزمون روی خودمونه و سرشار از آرامش و حس خوبی میشیم… و هیچ چیزی لذت بخش تر از آرامش درونی نیست و هیچ وقت حتی اگه کل 7 میلیارد انسان زمین به ما توجه کنن و تاییدمون کنن، اصلا نمیتونه بشه مثل آرامش درونی ما…

اگه به منبع وصل باشیم و توجهمون رو از بقیه برداریم و برای دل خودمون زندگی کنیم زندگی سرشار از لذت و آرامش و حس خوب میشه…

تلاش برای جلب توجه و تایید گرفتن انتهایی نداره و هچیوقت باعث نمیشه که خلاء های ما پر بشه، مثال واضحش که خود شما زدید استاد این بود که حتی ستاره های فوتبال که چندصد میلیون طرفدار دارن هم دست به کارهای عجیب و غریب میزنن برای توجه بیشتر، این نشون میده که این خلا با عوامل بیرونی و توجه کردن مردم پرشدنی نیست و فقط اتصال به منبع میتونه خلا مارو پر کنه و حتی اگه چندصد میلیون نفر عاشق و طرفدار ما باشن هم بازم ما خلا داریم و این باعث نمیشه که حالمون خوب بشه…

برای تایید گرفتن از بقیه هیچکاری نکنیم، نخوایم که بقیه مسیر مارو تایید کنن تا ما به مسیرمون ادامه بدیم، یعنی تمام دلیل اینکه دنبال تایید هستیم اینه که شک داریم به خودمون و مسیرمون، کسی که میخواد تایید بگیره در واقع میخواد بقیه بهش بگن که کارت درسته و اینجوری اون فرد مطمئن بشه به خودش و راهش… در صورتی که اونایی که ما دنبال تایید گرفتن و توجه گرفتن ازشون هستیم خودشون محتاج تایید و توجهن و خودشون سرشار از خطا و اشتباهن و نباید که این افراد برای ما مسیر تعیین کنن، و ما نباید منتظر باشیم که بقیه مسیر مارو تایید کنن تا ادامه بدیم و مطمئن بشیم، بقیه کی هستن اصلا؟ بقیه ای وجود نداره، نه توهین ها و نه تحسین های بقیه اهمیتی برامون نداشته باشه… مردم خودشون سرشار از عیب و نقص و ایراد و اشتباهن و ما نباید دنبال تایید کسی باشیم…

اصلا مهم نباشه برامون که بقیه چی میگن و چکار میکنن، مردم خیلی هاشون حتی نادرست ترین رفتارهارو هم ازش دفاع میکنن و چنان در موردش صحبت میکنن که انگار وحی منزله! یعنی خیلی موقع ها طرف انقدر با اطمینان و اعتماد به نفس حرف میزنه که آدم باورش نمیشه! با یقین در مورد چیزی حرف میزنه که مسلما اشتباهه و ضربه میزنه بهش اما اون کاملا یقین داره بهش! خب این افراد نه از قانون آگاهن نه از چیزی اطلاع دارن و استاد اینو هم از شما یاد گرفتم که هروقت کسی چیزی گفت و حرفی زد نگاه کنم به زندگیش ببینم اوضاع خودش چیه، همیشه هم افراد بدبخت و داغون دنبال امر و نهی و نصیحت هستن و عملا هیچ غلطی نکردن تو زندگیشون

همیشه یادمون باشه که حتی اگه کسی با اطمینان صد در صد حرفی رو ازش قبول نکنیم و باورش نکنیم و نتایجش رو ببینیم فقط

اتفاقا کسایی که اوضاعشون از همه بدتره، خیلی به خودشون یقین دارن و به مسیر اشتباهشون و به باورهاشون سفت چسبیدن و این باعث میشه که اصلا هدایت نشن به مسیرهای جدید و خوب…

هیچوقت حرف کسی رو باور نکنیم و نزاریم افراد به این سادگی روی ما تاثیر بزارن و اول از همه ببینیم طرف چی داره تو زندگیش و به کجا رسیده و اگه میبینیم خودش گیره تو زندگیش و داره صحبت میکنه کلا نشنیده بگیریم حرفاش رو و باورش نکنیم و بیشتر به خودمون و این قوانین و آگاهی ها اعتماد کنیم، چیزی که به ما جواب میده و اصلا مهم نباشه برامون بقیه چی میگن و چه نظری دارن حتی اگه خیلی مطمئن حرف زدن…

اصلا برای نظرات بقیه اهمیتی قائل نشیم و البته این نباشه که بی احترامی کنیم، بلکه هرچی شنیدیم از این گوش بگیریم و از گوش دیگه بدیم بیرون…

این حرفو میزنم بخاطر اینکه بارها و بارها افراد اومدن با اطمینان هزار درصد حرفایی رو زدن که کااااملا اشتباه بوده و چون تجربه ی اون فرد بوده فکر میکنه واسه همه همینه و چون از قوانین و باورها آگاهی نداره داره این حرفارو میزنه و دلیل نمیشه برای ما هم همون نتایج رخ بده، چون فرکانس هرکسی با بقیه فرق داره و آدما دارن نتایج فرکانس هاشون رو میگیرن…

هیچوقت از افرادی که از قوانین باورها و فرکانس اطلاعی ندارن حرفی رو نشنویم و نزاریم که روی ما تاثیر بزاره و تا جایی که ممکنه نباشیم جاهایی که ورودی نامناسب به ما میده…

هروقت دیدیم داریم کاری میکنیم که بخاطر جلب توجه هست، بخاطر اینه که بقیه تعجب کنن، بخاطر اینه که بقیه کف کنن، بقیه شوکه بشن، بقیه تحت تاثیر قرار بگیرن جلوی خودمون رو بگیریم

هروقت خواستیم کاری کنیم که دلیلش تایید گرفتن و لایک گرفتن از بقیه بود، جلوی خودمون رو بگیریم و مثال استاد عباسمنش تو این فایل یادمون بیاد و فکر کنیم که ما مامور اطلاعاتی هستیم و هیچکس نباید از هیچ چیزی بویی ببره و اگه کسی از کارهای ما با خبر بشه جریمه میشیم و توبیخ میشیم و جونمون در خطر میفته… همیشه فکر کنیم که یک مامور اطلاعاتی چقدر باید جلوی خودش رو نگه داره و جلب توجه نکنه و اگه کنه چقدر براش گرون تموم میشه؟ ما هم همونقدر توانایی کنترل نفسمون رو داشته باشیم و هیچ کاری نکنیم که بقیه از زندگی ما خبر دار بشن و عادی زندگی کنیم و جار نزنیم چیزی رو

حتی چهره و عکس خودمون رو هم برای اینکه بقیه کف کنن اشتراک نزاریم…

و استاد چه مثال های خوبی زدید از وارن بافت و بیل گیتس که دارن زندگی خودشون رو میکنن و کاری به کسی ندارن و چقدر هم عادی و ساده هست پوشش و زندگیشون…چون از درون پرن و غنی هستن و احساسشون خیلی خوبه

حتی عارف های دینی و افراد بزرگ مثل آقای بهجت انقدر که از درون غنی شدن اصلا هیچ زمانی برای ظاهر و بیرونشون نمیزارن و غرق در لذت درونی هستن… یعنی هرچقدر طرف از درون غنی باشه کمتر میره دنبال اینکه خودشو نمایش بده و جار بزنه …

یا مارک زاکربرگ که استاد یه عکسی دیدم که 3 تا شخص رو کنار هم گذاشته بود و مقایسه کرده بود ظاهرشون رو…شخص اول فقیر بود ولی لباسای جین پاره پوره و جذب و تیشرت بدن نما پوشیده بود… شخص دوم پولدار تر بود و زندگیش خوب بود و لباساش راحت تر و کمی ساده تر و عادی تر بود و شخص سوم زاکربرگ رو نشون داد که کااااااملا ساده و عادی و چقدر زیبا لباس پوشیده بود و چقدر آراسته بود بدون هیچگونه چیز عجیب و نامتعارفی

و بالای هر کدوم از اینا زده بود که هرچقدر وضعیت شخص بدتر باشه، لباساش و ظاهرش نامناسب تر و بخاطر جلب توجه هست… و هرچقدر طرف غنی تر و ثروتمند ظاهرش زیباتر و آراسته تر و بدون مورد خاصی بود….

و چقدر خوب نشون میداد این تفاوت رو که هرکسی که میبینیم خیلی دنبال نمایش خودش با لباساشه یعنی هم از درون و هم از لحاظ ثروت و نعمت خالی تره و هرکسی که از درون و از لحاظ ثروت و نعمت غنی تر باشه کاملا بی سر و صدا زندگی میکنه

یا مثال ترامپ رو زدید که ایشون از لحاظ ثروت غنیه اما از لحاظ درونی سیراب نیست و به منبع کمتر متصله و اینهمه تظاهر و نمایش میده خودشو…

و واقعا کسی که لذت اتصال به منبع رو چشیده باشه به هیچ عنوان نمیخواد اونو با توجه تمام جهان عوضش کنه…

یا آلبرت انیشتین که حتی به موهای خودشم نمیرسید و همیشه یجورایی اجق وجق دیده میشد تو عکساش، و همیشه لباسای خیلی عادی میپوشید نشون میده که از درون غنی شده و به منبع متصله و انقدر عشق و لذت درونی سیرابش کرده که هیچکاری نمیکنه که توجه جلب کنه و همیشه یه گوشه دنیا تو خونش و یا با دوستای همکارش داشت لذت میبرد و کارش رو میکرد و اتفاقا خیلی هم محبوب بود… این نشون میده که ظاهر زیبا و خوشگل شده و عکسای قشنگ باعث نمیشه که محبوب بشیم، اتفاقا اگه از درون خالی باشیم و به ظاهر بپردازیم بیشتر نفرت انگیز میشیم…

و استاد این باورها و اعتقاد ها که ظاهر تعیین کننده چیزی نیست رو تا همین چندسال پیش که من بچه بودم کاملا یادمه که داشتم… و اینجوری باور داشتم که ظاهر اهمیت زیادی نداره و اصل نیست و یادمه که این نوع فکر رو داشتم ولی کم کم باورهای اشتباه جاشو گرفت…

و تمرینی که شما دادید توی این فایل خیلی خوبه که هروقت دیدیم داری کاری میکنیم فکر کنیم که برای مردمه و برای تایید گرفتن از بقیه ست یا برای دل خودمه؟

هر حرفی میزنیم ببینیم که برای جلب توجه هست یا برای دل خودمه؟

ببینیم نیت ما چیه از کارهامون؟ اگه حتی بهترین کار رو داریم میکنیم برای اینکه نمایشش بدیم و توجه جلب کنیم یعنی مسیر اشتباه

به قول قران وای بر نمازگزاران، آنانی که برای نمایش و ریا نماز انجام میدن…

حتی صلاه کردن هم اگه بخاطر جلب توجه مردم باشه جواب خدا اینه که وای بر آنها…

پایه و اساس زندگیمون رو بزاریم روی اینکه من انسان ارزشمندی هستم و نیازی ندارم که بقیه ارزش منو تعیین کنن و بقیه منو تایید کنن که من ارزشمند بشم… من همینجوری که هستم ارزشمند و دوست داشتنی هستم و اصلا نیاز به تایید بقیه برای اثبات این موضوع به خودم نباشم… فارغ از نظرات مثبت و منفی دیگران، من ارزشمندم و اصلا نظر بقیه اهمیتی برام نداره چه مثبت باشه چه منفی

شخصیتمون و وجودمون و عزت نفسمون رو بر اساس نظرات و تایید دیگران نچینیم…

جووری زندگی کنیم و رفتارهایی کنیم که فکر میکنیم درسته و مارو راضی میکنه… ما ناتوان هستیم در راضی کردن دیگران… برای بقیه و راضی کردن بقیه زندگی نکنیم، ما فقط میتونیم خودمون رو راضی کنیم… و جوری باشیم که آرامش میده به ما…

و رفتارهایی که برای جلب توجه داریم باعث میشه که از درونمون بیشتر فاصله بگیریم و وقتی که این رفتارهارو کنترل میکنیم و جلوی خودمون رو میگیریم، آرامش و لذت درون رو بیشتر میچشیم و نزدیک تر میشیم به منبع و به آرامش واقعی…

و چی با ارزش تر از آرامش درونی؟