معضلی ویرانگر به نام "جلب توجه"

دختر خانواده:

سلام به استاد خوبم و خانم شایسته عزیز و دوستان

تمرین این روزهای من این هست که به سبک شخصی خودم عمل کنم.

به خصوص در فضای مجازی که استاد توی این فایل ذکر کردند چون بستر ای شده برای جلب توجه و خیلی رفتارها عادی شده.

البته که همیشه یه خبری هست پس همیشه این چالش هست که به سبک خودم عمل کنم و عزت نفسم رو بالا ببرم؟ یا همرهنگ جامعه شم و هیچی گیرم نیاد و عزت نفسم کمتر شه؟

این روزها (مثل بقیه ی روزا) که خیلی ها توی فضای مجازی فعال هستند به صورتی که نوشته ها و عکس هایی رو منتشر می‌کنند که ممکنه حتی بهش اعتقادی نداشته باشند و تنها دلیلشون همرنگ جامعه شدن و گرفتن تایید باشه.

که آی مردم ببینید منم برام مهمه. منم هستم.

من طبق سبک شخصی ام دارم عمل میکنم و محتوای صفحات دوستانم رو بی تعارف نگاه نمی‌کنم و دیگه دنبالشون نمیکنم.

به طرز عجیبی هم همیشه اینترنت ام وصل هست و فضای مجازی ام با حداقل دردسر باز میشه!

طبق الهامی که چند وقت پیش بهم شد، میرم عکس قشنگی که اون روز انداختم رو به اشتراک میذارم و نوشته ی قشنگی که به ذهنم میرسه رو میذارم.

هیچ مطلب مربوط به اخباری هم نمیذارم و نمیبینم.

چون من اینم و این سبک منه.

نمیگم نجوا ندارم، ولی با یادآوری اگاهی ها به خودم سعی میکنم برام مهم نباشه دوست هام چه فکری می‌کنند و میگن این چقدر بی تفاوته یا چرا اینجوریه. این نجواهارو دارم ولی برعکسش عمل میکنم.

اینم بگم هیچکس واکنش منفی بهم نشون نداده.

فکر میکنم که اینم نشونه ی درستی مسیرم هست.

و واقعا الان برام مهم نیست بیرون چه خبره و واقعا از جزئیات هیچ خبری ندارم و واقعا نیازی به دونستن حس نمیکنم و ورودی هام رو سختگیرانه تر از همیشه کنترل میکنم.

البته سخت از نظر دیگران و از بیرون وگرنه من خیلی راحت دارم زندگی میکنم.

و فکر میکنم هرکاری خارج از این چهارچوب انجام بدم به خاطر دیگرانه، چون این منم و چقدر راحتم، چقدر آرامش دارم و بیشتر از همیشه دارم روی خودم کار میکنم.

هیچکس هم کاری باهام نداره واقعا.

اینکه استاد میگن از خودت بپرس، چرا دارم این کار رو میکنم ؟

من از وقتی شروع کردم روی خودم کار کردن تا الان، مکث بین فکر و عمل ام بیشتر شده و حالا فرصت بیشتری دارم که بپرسم چرا دارم این کار رو میکنم؟

برای خودم خیلی این تمرین ام مهمه.

و نجواها هستند و من اهمیت نمیدم و احساس رشد دارم.

مدتی میشه که اینکه خبری رو ندونم اصلا به هیچ وجه به من حس ضایع شدن در جمعی رو نمیده،

اینکه از ترند خاصی مطلع نباشم،

اینکه ندونم تکه کلام یا جک هایی که مد میشن از کجا اومدن،

و برعکس.

وقتی به دوستام میگم من از اخبار اطلاعی ندارم و نمیدونم این چیه و یعنی چی، باعث افتخارمه و این سبک شخصی من هست و آرامش و حس عالی ای بهم میده.

معمولا هم وقتی اینو میگم میگن میخوای برات تعریف کنیم و بفرستیم؟ میگم نه مرسی!

دیگه خودشون فهمیدن میگن تو بهترین کارو میکنی!

و یجورایی پذیرفته شده هستم خداروشکر.