معضلی ویرانگر به نام "جلب توجه"

با توجه به اونچه که به طور کلی از عزت نفس یاد گرفتم این بود که با سوال پرسیدن از خودم به خودشناسی بیشتر برسم

هرچند که خود شناسی مثل یه دریای بی انتهاییه که تا آخر عمر ادامه داره…

اینکه جلب توجه چقدر میتونه ویرانگر باشه و تمام رفتارای مارو کنترل کنه

اینکه یکاری کنیم بقیه بگن واوووو،اینوووو،چقد باحاله،چقد خوشگله،چقد خفنه و….

نمیدونم چرا این یه جمله چقدر برای ماها لذت بخشه که بخاطر شنیدنش یا عکس العمل دیگران چکارا که نمیکنیم

همش به این فکر میکنم که واقعا شنیدن این جمله ی تایید از سمت دیگران چقدر مگه لذت بخشه یا چه تاثیری میتونه داشته باشه توی هویت و شخصیت اصلی ما؟!

اگر یکی منو تایید کنه یعنی من ارزشمندم؟؟

اگر یکی تایید نکنه چی؟؟؟

قراره چیزی ازم کم بشه؟

من به این جمله ی استاد رسیدم که گفتن:

مارو از خوده واقعیمون دور میکنه

انقدر از خودت دور میشی که یادت میره سبک شخصیه زندگیت چی بوده

اصلا مردم کین؟؟ مردمی توی زندگی ما وجود ندارن

مگه اون مردم میخوان چیزی از زندگی من رو تامین کنن؟

مگه من گیره یه تایید هستم؟؟

مگه یکی منو تایید نکنه زندگیه من بهم میریزه؟ یا حتی درست میشه؟؟؟

این مردم همیشه حرف دارن که بزنن

من قبلا دیده بودم حتی ارزشهایی که واقعا ارزشای خوب و درستی هستن مثل سپاسگزاری

وقتی میان و درمورد همین سپاسگزاری استوری میذارن مردم مسخره میکنن!

دیگه بماند که در مورد چهره و ظاهر دیگرانم خودشون رو یه قاضی میبینن

من احساس میکنم ماها مردم رو قاضی زندگی خودمون کردیم ازشون بت ساختیم

اونها قضاوت کنن که من چی باشم

تهشم میشه حکایته ملانصرالدین و الاغش

اخرش چیش؟!

الاغش سوارش شد!! اره ماییم که با این کارا از دیگران و نظرشون و وجودشون بت میسازیم

بقول استاد نظر و انتقاد و حتی تعریف مردم اندازه پشیزی اهمیتی نداره(ینی باعث حال بد و خوب من نیست)

مگه داریم برای مردم زندگی میکنیم؟

مردم توی زندگی ماااا وجووود ندارن

ما ناتوانیم از راضی نگه داشتن دیگران اما توانا هستیم از راضی کردن خودمون

گاهی وقتا علت اینکه حرف مردم یا جلب توجهشون مهمه بخاطر اینه که ما خودمونو خوب نمیشناسیم…

اگر بفهمیم کی هستیم چرا هستیم

چه ویژگی ها و علایقی داریم و درک کنیم این دنیا سرشار از تفاوتها و تنوع هاست و اتفاقا این زیباییه جهانه بهتر میتونیم بپذیریم اونچه رو که هستیم و میخواییم باشیم

مثلا توی جامعه ی دخترا

ما دخترا باورمون اینه که اگر آرایش کنی و تیپ خاصی بزنی دیگران عاشقت میشن و دورت جمع میشن (مخصوصا بخاطر جنس مخالف)

اما اینطور نبود و نیست هرچند من هنوز توی موضوع آرایش کردم خیلی ضعف دارم

اما امروز پا روی ترسم گذاشتم (بعد از ۱۳ سال) که اینطور زندگی میکردم با تمرین و آگاهیای عزت نفس خیلیییی ساده تر رفتم بیرون

اولش داشت گریم درمیومد و وقتی این واکنشو نسبت به خودم دیدم فهمیدم توی این مورد خیلیییی باید تمرین کنم

اینبار گفتم چرا باید همیشه موهامو دوساعت درست کنم و برم؟ اینبار ساده تر میرم مگه چشه؟؟

چرا باید سه ساعت جلوی آینه لباسامو مرتب کنم مگه میخوام با لباس ناجور برم؟؟؟ یا نامناسب؟؟ ملومه که نه

مگه قیافم کجه که هی بشینم آرایش کنم البته من خیلیم آرایش نمیکنم به نسبت خیلیا اما باید بتونم بدون هیییچ ارایشی برم بیرون

بعضی وقتا خندم میگیره که چرا باید درگیر یه همچین موضوعی بشم

زندگی انقدر کوچیکه ینی؟؟

قانونه مگه؟ واقعا اول که زدم بیرون داشتم ضعیف عمل میکردم

اما گفتم محکمممم راه برو

فارغ از همچی تو ارزشمندی و به خودت ایمان داشته باش

شروع کردم با خدا حرف زدن همش میگفتم خدایا کمکم کن خیلی این موضوع من رو اذیت میکنه

و به طرز عجیبی وقتی برگشتم خونه احساس بهتری داشتم و اتفاقا اینم بگمااا هیچ اتفاقی نیفتاد😐😂

الله اکببررررر نگاه کن واسه ی چه چیزایی ما خودمونو اذیت میکنیمو میترسیم

خیلی حس بهتری دارم چیزی جز لبخند مردم نسیبم نشد!

واقعا هیچی نبود

بعد از اییین همه سااال انجامش دادم اما یه برنامه ریختم تقریبا هر روزی که میرم بیرون اینکارو انجام بدم تا عادی بشه

استاد این چیزی بود که من در برابر حرفاتون مقاومت داشتم میگفتم اییین یکیو دیگ استاد زیاده روی میکنه و….

در مورد آرایش کردن…

و گفتم آهاااا همینه اتفاقاا همییییین مورد باید تغییر کنه

استاد من بتازگی با یکی از اعضای خونوادم بسته عزت نفس رو خریدیم و در عرض کمتر از یک هفته واقعا پیشرفت داشتم

یکیش همین مورد بود

حتی تصمیمیو گرفتم که دوسااال نتونسته بودم بگیرم

و چقدر باعث پیشرفتم شده از وقتی اون تصمیم رو گرفتم و از همه مههم تر پاش وایسادم (چقدم همچیش خوب پیش رفت😁)

و یه سری تصمیمای به تعویق افتاده ی دیگه رو هم انجام دادم

بازم هستن اونا یکم سخت ترن ولی انجامش میدم

استاد من روزیکه خیلی بهتر از قبل خودم رو شناختم فهمیدم چمه فهمیدم چرا اینجوریم

چرا کارارو نصفه نیمه رها میکنم

چرا با وجود شرایط بد حرکت نمیکردم

چرا عمل نمیکردم به تصمیماتم

چرا هیچوقت حتی وقتی آرایش میکردم حس خوبی نسبت بخودم نداشتم

چرا وقتی حتی بهترین لباسو میپوشم بازم حس خوبی نسبت بخودم ندارم

چرا اتفاقات خیلی بد برام میوفته و چرا بدترین وجه آدمارو برانگیخته میکردم

وقتی چراییه اینارو فهمیدم و دیدم چقدر من سالها ناآگاهانه خودم رو خورد کردم

خیلی درد داشتن برام اصلا گریم گرفت

اما دارم کم کم میپذیرم و تغییر میکنم…

من بااااید یه آیدای جدید بشم و میشم

استاد عاشقتونم یه عااالمه و بخاطر همه راهنماییاتون ازتون سپاسگزارم❤