معضلی ویرانگر به نام "جلب توجه"

به نام خدایی که از روح خودش در من دمید تا ارزش من والاتر از هرچیزی باشه

سلام به استاد و مریم جونم سلام به دوستای خیلی خوبم

من توانام در راضی کردن خودم و ناتوان در راضی کردن دیگران. ارزش و بزرگی من با هیچ چیزی قابل مقایسه نیست. من یه انسان با خواسته و رویاها و هدف هایی هستم که بسبار با ارزشم و با این عزت و ارزشی که دارم حق رسیدن به تموم چیزهایب که در این دنیا وجود داره رو دارم.

من میخوام زندگی کنم من میخوام ذره ذره نفس هایی که میکشم احساس عشق نسبت به زندگی تو نفس هام باشه. من نمیخوام به ظاهر ادم خوبی باشم اما از درون مثل دندون پوسیده که درد میکنه و زجر میکشه باشم. من یک زندگی سالم توی همه ی جهت میخوام هم درون و هم بیرون. من میخوام از درون غنی ترین باشم. من مهلا با همین موهای کوتاه مشکی و چشم ها و ابرهای مشکی با پوست گندمگونم با همین قد و وزن بسیار با ارزش هستم و در پیش خدا جایگاه والایب دارم و خداوند من رو با عشق و با لذت افرید و از داشتن همچین انسان با ایمانی که مهم نیست چقدر ایمانش کم باشه مهم اینه تلاش میکنه برای بهبود افتخار میکنه به خودش. من انسان با ارزشی هستم چون ذاتن با ارزش‌ام چون موقعی که به دنیا اومد با ارزشترین موجوی بودم که هستم بدون وسایل و ارایش و لباس و عوامل بیرونی. من همینطوری که هستم با ارزشم و همین شخصبت زیبا و بی نظیری که دارم همین شخصیت متعهد به عمل و بهبود زندگیم و هروز قدم های خیلی خوبی که برای زندگیم برمیدارم و احساس خوبی میکنم احساس عشق میکنم با ارزش هستم.

هیچ کس و هیچ عامل بیرونی نمیتونه من رو ارزس گذاری کنه پس با استفاده عوامل بیرونی چطور میخوام ارزسم رو به دیگران نشون بدم؟ این تلاش خودم رو به دیگران ثابت کردن کنارشون زیبا بنظر رسیدن، کنارشون انسان خوبی با معیارهای: من خیلی خوشگل هستم لباس من خیلی خوبه این لباس تکراری رو نمیپوشم من این لباس جدید رو دارم. من از این وسیله ها استفاده میکنم یا حتی رودروایسی موندن سر اینکه بی ارزش میدونم خودم رو و اینا بیهودست. ای بنده‌ی خاص خدا چطور ارزش بی نهایت تو با این ها مشخص میشه، زندگی خوب و زیبا درون توست. جلب توجه و تایید دیگران هیچ سودی نداره بلکه همش ضرره. یا این احساسی که دریافت میشه خیلی دروغین و مصنوعیه و مدام ادم رو ضعیف تر میکنه در برابر دیگران.

زندگی یعنی احساسی که خالصانه از درون بیاد نه احساسی که از دیگران بهمون برسه.

یادمه تا چندوقت پیش ها هم که احساس عزت نفس پایینی میکردم و اگر با دوستام قرار بود بریم بیرون و چیزی از خونه بیاریم من اگه اون روز چیز خاصی نبود ببرم احساس بدی بهم دست میداد و خجالت میکشیدم از این موضوع و همش نگران بودم دوستام مسخرم کنن اذیتم کنن و من خیلی نگران میشدم یا یه بازه ای با دوستام رفتیم مسافرت چندماه پیش و این احساس که دوستام به من این احساس رو میدادن که من به اندازه‌ی بعضی از اونها زیبا نیستم و میگفنم نمیرم چون اونها باهم دوستن پس من اونجا هم احساس تنهایی میکنم من تنها میشم اذیت میشم پشیمون میشم چرا؟ چون اونها من رو نپذیرفتن من رو زیبا و دوست داشتنی ندیدن. با اینکه از من تعریف هم میکردن گهگهای اما من نیاز به توجه خیلی زیادی داشتم و این باور از عدم عزت نفسم میومد. ولی حالا همش باهاشون میرم بیرون دلم بخواد یا برنامه ای باشه میرم، حتی بهم میگفتن چرا نمیای اونموقعه ها که میترسیدم و نجواهای ذهن هی میومد اما الان من بشه میرم برنامه هارو و اصلا ترسیدی ندارم. چون من فهمیدم چقدر با ارزش هستم و نیازی به تایید دیگران نمیبینم. و الان اصلا دقت کردم خیلی خیلیی کم درگیر افراد دیگه هستم. اصلا دارم برای خودم زندگی میکنم جزئیات رفتارم بهتر شده. و خداروشکر واقعا که این من درونی داره هروز برام ارزششش بیشتر میشه‌. چون باور دارم من با ارزش هستم و این مدت هرنجوایی بیاد توی ذهنم با فکر کردن به قدرت خداوند حذفش میکنم و از بین میبرمش چون هیچ چیز در برابر عزت و بزرگی و قدرتمندی خداوند برابری نمیکنه و خداروشکر در لحظه هم حالم بهتر میشه و همون لحظه انقدر اون مسئله برام کوچیک و بی اهمبت میشم که از درون احساس قدرت میکنم‌.

الان تنها چیزی که مهمه منم، یعنی مهلای قشنگم که همه. و خداروشکر به همون اندازه هم احساسم بی نظیر میشه و دارم فکر میکنم هی روی خودم کار میکنم و ببین چندماه و چند سال دیگه چه چیز بی نظیری بشم و چه قدرتی رو احساس کنم.

خداروشکر بابت این همه نعمت و احساس خوب

دوستتون دارم