مثل ابوموسی نباشیم

بنام الله یکتا

سلام به استاد گلم، خانم شایسته نازنین و همگی دوستان در این سایت معنوی

اول از هر چیزی به شدت با تمام قلبم شمارا تحسین می کنم که چه کردید و چه اندامی ساختید و چه تمرکزی بخرج دادید، آره کل داستان به همین تمرکز ختم میشه که منجر به نتایج فوق العادای برای ما میشه که همیشه حسترتش را داشتیم، چون هیچ وقت نخواستیم برای خودمون وقت بزاریم، تمرکز کنیم، عمل کنیم تا احساس خوبی از زندگی کردن داشته باشیم

استاد روزی نبوده که من فایل های شمارا نبینم، نشنوم و یادداشت برداری نکنم و هر وقت قلبم خودش کلمات را جاری کرده اومده، من نوشتم و الانم همینه، اینقدر توی این مدت ۳ سال مخصوصا این یک سال اخیر حرف های شما را توی زندگیم تجربه کردم که هر لحظه این فایل داشتم میگفتم بخدا همینه، همینه

من دقیقا از بهمن ماه پارسال به سمت کوهنوردی هدایت شدم و جالبه اینجاست که من هر وقت به منطقه کوهنوردی اراک می رفتم فقط در حد یک مسیر پیمایشی بود که اسمش بود کوهنوردی، حالا چرا نمی رفتم بالای کوه، چون میگفتم نمی تونم، خسته میشم، انرژیم را از دست میدم، ولی خیلی هدایتی با گروه کوهنوردی اوج آشنا شدم و استاد اولین صعود من به قله، شیرین ترین تجربه زندگی من بود، شاید باورتون نشه من نفر اولی بودم که به قله رسیدم و نتیجه اون مسیر شد رفتن من به خیلی قله های دیگه

و به شدت فرکانس من میرفت بالا، فقط میتونستم توی لحظه حال باشم، چیزی که هرگز نتونسته بودم تجربش کنم،اصلا استاد من رفته بودم توی همون مسیر آسفالته جنگل که فقط سوت زنان باید می رفتم، زندگی من فقط شد لذت لذت لذت

و قسمت قشنگ ماجرا شد طبیعت گردی های ما

دقیقا امسال از ۶ فرودین تا ۱۳ فروردین ما با گروه رفتیم دشتهای شیمبار سمت خوزستان و کهگیلویه، قبل از سفر ما باید تمام وسایل لازمه برای این ۷ روزه، منجمله لباس، خوراک، وسایل بهداشتی، کیسه خواب، چادر……………همه را میزاشتیم توی یک کولی، وقتی من کوله م را جمع کردم، دقیقا شد یک ساعت قبل از رفتن، و من وقتی کوله را بلند کردم، به خواهرم گفتم من نمیام، نمی تونم این کوله را با خودم بیارم، رفتم تو گروه پیام دادم اینطوری هست، همه گفتند بیا و بهش عادت میکنی و من مقاومت ذهنیم را شکستم و رفتم و بماند که همه چیز راحت تر از اون چیزی بود که من فکر میکردم ولی اگر نمی رفتم

هرگز و هرگز اون بهشت خداوند را تجربه نمی کردم

بخدا قسم اینگار خدا دعوتم کرده بود به بهشت همه چیز بوی خدا میداد

چایی آتیشی، کباب آتیشی که از عشایر گوسفند گرفتیم

خوردن لبنیات محلی

شنا کردن در دریاچه ها

رقص های شبانگاهی دور آتیش

ماهتاب های شبانه که شب چون روز روشن و ستاره های چشمک زن

کمپ زدن های شبانه و خوابیدن در دل طبیعت و کیسه خواب که انگار توی بغل خدا بودی

رفتن به آبشارهای مختلف

خوردن ماهی های دودی که توی آتیش کبابی میشد و…….هزاران تجربه قشنگ که منجر به قوی شدن من شد که اگر نمی رفتم هیچ وقت نمی تونستم این همه لذت و قوی بودن خودم را تجربه نمی کردم که بعد از اون کلی طبیعت گردی های دیگه رفتیم که با تمام وجودم خدا را تجربه کردم

و استاد حتی مردن در مسیر عشق لذت بخش ترین ،تجربه مرگه

همین امسال یکی از همنوردهای ما به اسم رضا آدینه که هیمالیا نورد،غارنورد و غواص بود در سن سی و چند سالگی در صعود به قله پوبدا به ارتفاع ۷۴۰۰متر در مرز قیرقیزستان و چین در نزدیک به قله سقوط می کنه و در پوبدا جادوانه شد،بخدا همون لحظه گفتم این قشنگ ترین مسیر زندگی این آدم بوده که یکی دیگه از همنوردهای ایشون خانم مهری جعفری هم قبل از ایشان سقوط میکنه که همه می گفتند آخه چرا، ولی اون در اوج لذت و حال خوب با روح خدایی خودش یکی شد

و استاد از زمانی که یادم می آید همیشه با خودم میگفتم، کاشکی من وقتم برای خودم باشه و صبح تا شب توی سالن ورزشی باشم و ورزش کنم

خب بعد از فارغ التحصیلی، مستقیم رفتم سر کار و همیشه اینقدر خسته از لحاظ روحی و جسمی بودم، حتی حوصله یک ساعت رفتن به باشگاه را نداشتم اگر هم میرفتم فقط در حد این بود که بگم من ورزش می کنم

و ناگفته نماند که من همیشه کسایی که خوب ورزش میکردند و مربی بودند توی ذهن من خیلی قوی بودند که من عمرا بتونم حتی مثل اینها یک ساعت ورزش کنم

و یکی دیگه از آرزوهام این بود که صبح ها بخوابم، ولی هیچ وقت بخاطر درس، دانشگاه و سرکار رفتن برام حاصل نمیشد و من در قبال دریافت حقوق ناچیز زندگیم خریداری شده بود

و تصمیم گرفتم قید اون حقوق، پوزیشن اجتماعی و…..بزنم، اومدم بیرون از کارم

شروع کردم از صفر به ورزش کردن، هر روز قویتر شدم، خوش اندام تر شدم، حالم عالی تر شد و شدم مربی

به خودم اومدم دیدم صبح ها تا هر موقع دلم میخواد میخوابم

تمام تایم من شده باشگاه، کلاس های ورزشی و مربیگری، دیدم من چقدر راحت توی رویاهام قرار گرفتم، چقدر آزادم و تایمم مال خودمه، اصلا همون چیزی که خداوند بهم هدیه داده بنام آزادی و من سالهای سال اسیر باورهای محدودم شده بودم

الان همون دختری شدم که فکر نمی کردم بتونم مثل بقیه ورزشکارا بشم

انرژی این را دارم چند تایم ورزش کنم، برقصم، شاد باشم

چه زمانی برام اتفاق افتاد وقتی از چهارچوب امنم اومدم بیرون

و این تازه اوله مسیر، ادامه میدم، لذت میبرم، پول خلق میکنم، شادی میکنم، سلامتم، با خودم در صلحم و زندگیم شده لذت لذت لذت

بخدا قسم خیلی سخته بیای از کارت بیای بیرون، سخته از صفر توی سن ۳۲سالگی ورزش شروع کنی، اونم ورزشی که میگن باید از بچگی شروع کنی

ولی فقط کافیه یک قدم برداری

خدا هزارتا قدم برات بر میداده

دوستون دارم دلی ❤️❤️❤️

در پناه الله یکتا شاد و سلامت و عاقبت بخیر در دنیا و آخرت باشید