مثل ابوموسی نباشیم

سلام به استاد عزیزم و مریم جان

اول از همه بگم که چقدرررررررر تحسینتون می کنم استاد با این هیکل و بدنی که برای خودتون ساختین…واقعا لذت بردم از این دستاوردتون…روزی که اون فایل رو گذاشته بودین و از تغییراتتون و برنامه جدیدتون گفتین شوکه شده بودم و واقعا لذت بردم و به این فکر کردم که ببین چقدررررر شما توی قوانین استادین و درست زندگی می کنین که توی 43 روزی که توی تمپا بودین و روی این اطلاعات کار می کردین چنین دستاورد بی نظیری داشتین..این نشون میده که شما چقدر روی خودتون درست کار کردین و برای هزارمین بار بهم ثابت می کنه که ایمانی که عمل نیاورد حرف مفت است و شما چقدر آگاهی هاتون رو درست زندگی میکنین و به قول معروف همونین که می گین. واقعا الگوی عمل به آگاهی ها و زندگی کردن آگاهی ها خودتونین و بس. ادعا و حرف و تظاهر و شوآف نیستین و این تغییر ظاهری تون جواب خیلییییییی از گیرهای ذهنی ماهاست. اینکه فقط درگیر اطلاعات جدید بودن و جمع کردن اطلاعات کافی نیست، باید اقدام کنی، باید باورش کنی و وقتی باور قلبیت کامل شد عمل کنی … واقعا همه جنبه های زندگی تون درس و الگو هست واسمون…خیلی بهتون افتخار می کنم و خیلی خوشحالم اینجا شاگردی تون رو می کنم

درباره این فایل و توضیحات بی نظیرتون، اولا که چقدررر قشنگه که شما اتفاقات روزمره زندگی که عادی هست رو هم از دید قوانین می سنجین و الگوسازی می کنین. واقعا عالیه. خارج شدن از منطقه امن، واقعا کار هرکسی نیست…نه که کار هرکسی نباشه، منظورم اینه اونی که از منطقه امنش بیرون میاد ایمان خیلی قوی داره…ایمان داره که خدا همراهشه و جلوتر از اون راه رو براش صاف و شرایط رو مهیا می کنه، خدا همیشه هست، فقط منتظر یه اقدام و عمل کردن به ایده ست … خیلی خوب بود که گفتین زندگی رو فقط به منظور افزایش طول عمر نبینیم، بلکه فرصت تجربه کردن و با کیفیت تر زندگی کردن بدونیم. اومدیم اینجا که زندگی کنیم و ناشناخته ها رو کشف کنیم. کی می دونه تا کجا زنده ست؟ من از کجا بدونم تا کی فرصت زندگی دارم که کلی از فعالیت ها رو موکول می کنم به بعد؟ اصلا این کفره دیگه، این شرکه، چون ایمان ندارم ممکنه فردایی نباشه، فردا که هیچ، یک ساعت بعد حتی …

پس از همین الان تصمیم بگیرم که کم کم از منطقه امنم بیرون بیام و چیزهایی که دوست دارم تجربه کنم رو موکول به فردا و آینده نکنم… تو این راه چی کار می تونم بکنم؟ سفر برم بی هماهنگی و بدون برنامه ریزی، دوچرخه سواری یاد بگیرم و منتظر نمونم اول وزنم کم بشه بعد و هر کاری که انجامش رو به دلیل ترس ها عقب میندازم. من حدود 20 سال پیش از شهرم بیرون اومدم و اولین مهاجرت من شکل گرفت و الان که فکرش رو می کنم می بینم علیرغم ظاهر ناراحت کننده ش که از شهر و خانواده دور شدم و دلتنگی و …، کلی دستاورد داشتم و این تغییر مکان، شروع خیلی اتفاقات خوب توی زندگیم بود…مهم ترینش استقلال شخصیتی که پیدا کردم..الان هم می دونم و مطمئنم که اینجا هم نمی خوام بمونم و دوست دارم شهرهای مختلف رو تست کنم برای زندگی و حتی چند سالیه به مهاجرت از ایران فکر می کنم و امیدوارم توی مدار و فرکانسش قرار بگیرم و بتونم اون زندگی رو هم تجربه کنم. من برای این تجربه کردن، استارت پیانو رو هم زدم مدتیه و با خودم گفتم حتی اگه توش بهترین هم نشم، میرم تو دلش تا ته دلم حسرتی نمونه بابتش و این رو هم تجربه کرده باشم و چقدر هم عالی دارم پیش میرم و لذت می برم …تو این راه طول کشید تا با خودم کنار بیام که بابا تو رو چه به یاد گرفتن پیانو، سنی ازت گذشته، الان وقت بچه هاته نه خودت، می دونی چقدر طول می کشه یاد بگیری؟ تو سن کم یاد نگرفتی الان دیگه نمیشه و … هزاران اما و اگری که داشت منصرفم می کرد اما من خواستم که حسش رو درک کنم و تجربه ش کنم…و رفتم تو دلش

در راستای ابوموسی نبودن، دیروز که این فایل رو دیدم یادم افتاد چند ساله دلم می خواد دوچرخه سواری یاد بگیرم (بله من از بچگی بلد نبودم و دوچرخه نداشتم) و همیشه اضافه وزنم باعث میشد که فکر کنم فعلا نمی تونم و بذارم لاغر بشم بعد و الان ممکنه هم دیر یاد بگیرم هم آسیب ببینم و خلاصه هزار ترمز میومد توی ذهنم، اما دیروز دست از انفعال برداشتم و یکم تحقیق کردم و در کمال ناباوری دیدم آموزش دوچرخه سواری هم هست توی نت..فکرشم نمی کردم بشه مجازی و اینترنتی دوچرخه سواری یاد بگیرم..این اولین اقدام من در جهت با کیفیت زندگی کردن و تجربه کردنه…جوری زندگی کنم که لحظه مرگ حسرتی تو دلم نباشه…

ممنون استاد عزیز برای این فایل عالی و اشتراک این آگاهی های ناب