دلسوزی بی جا | به کبوترها غذا ندهیم! - صفحه 10 (به ترتیب امتیاز)

سلام خدمت استاد عباسمنش عزیز وهمه دوستان زیبای من، من از بچگی تا سن ۱۸ساگی که درسم تموم شد اصلا کار نکردم و همیشه از طرف پدرم پول بهم میرسید، نه که پول زیاد، پول تو جیبی فقط، پدر منم وضع مالی خوبی نداشت یه کارگر ساده شرکت، ۱۸ سالگی چون نه کاری بلد بودم نه میدونستم به چی علاقه دارم ، نه به درس علاقه داشتم واز شرایط فعلی بیزار… تصمیم گرفتم برم سربازی تا ازاین فضا دوربشم، به دلیل این حمایت بیجا، تا۲۱سالگی مت هیچ چیز از بازار کار نمیدونستم،هیچ چیز از مسائل مالی نمیدونستم، و همش یه نگاهی داشتم که خب بابام حتما یه پولی بهم میده کاری رو شروع کنم!!

بعد سربازی نزدیک به یک سال افسره شده بودم و کاری انجام نمیدادم و منتظر بودم یه کسی یه کاری واسم بکنه، و جدا ازاون هم کلی سوال بی جواب تو ذهنم بود… چون دیگه به خداام باورنداشتم،شرایط خیلی بدی و تجربه کردم که نمیخوام بازش کنم‌ ته ته سیاهی و دیدم و یه روز تصمیم گرفتم کلا همه چی و از اول شروع کنم کلا شهرم رو عوض کنم و از همه جی از خانواده دوستان و این محیط دور بشم و خودم و پیدا کنم خدای واقعی و پیدا کنم، شروع کردم تو دیوار دنبال خونه گشتن و دنبال کار، یه روزی پیش دوستم بودم داشتم قهوه میخوردم توکافه داشتم بهش سوالای ذهنم رو میگفتم گفت امیرحسین یه نفررو بهت معرفی میکنم استاد عباسمنش برو ببین چی میگه و از اون موقع دنیای من عوض شد انکار این آدم همون کسیه که میخوام حرفاش رو بشنوم(حالا راجبش بعدا حتما کامت میزارم)

فقط خواستم بگم از اون موقعی که تصمیم گرفتم اون روند حمایت رو قطع کنم و بزم دنبال رویاهام کلی زندکی من از همه لحاظ تغییر کرد

ممنونم استاد عزیز که دستی شدی از بی نهایت دستان خدا توزندگیم و خوشحالم خانواده ای مثل شما دارم تا اینجا باهم نظراتمون رو بگیم و ازتحربه های هم استفاده کنیم، این اولین کامنت منه و نتونستم شاید خوب بیان کنم ولی گفتم بزار شروع کنم و تکاملم رو توکامنت گذاشتن طی کنم❤❤❤