آیا خداوند مانند یک مادر مهربان عمل می کند؟

سلام به استاد عزیزم و به استاد شایسته ی نازنین و به همه ی دوستان هم خانواده م. وای که چقدر دلم تنگ شده بود برا کامنت نوشتن. خداجونم شکرت که این توفیق رو دادی تا بازم کامنت بنویسم. الان حس و حال کسیو دارم که بعد چندوقت اومده تو جمع رفقاش و دلش می خواد تک تک حال و احوال کنه با بقیه…

استاد شما که مثل همیشه قبراق و سرحال هزار ماشالا روز به روز جوون‌تر می شینا!!

استاد بانوی شایسته ما دلمون برای روی ماه شما هم تنگ شده ها… یه فکری به حال دل ما بکنین لطفا :)))

فاطمه جانم خوبین همگی؟ خودت، داداش رسول، هلیسا و محمدحسن جان…خدا قوت رفیق…

سعیده جانم حسابی منتظریم از غیبت صغری برگردی ه اونم با دست پرا… دلمون تنگ شده واسه کامنتات رفیق…

حمیدخان حنیف، امیدوارم حال دلت عالی باشه و بعد از هزار و اندی روز عضویت در این خانواده ی بهشتی بیشتر برامون از آیات قران و فضا و موشک و اینا بنویسی ؛)

آقا اسدالله شما که عین این شاگرد زرنگ درسخونا کمر همت بستی و دوره ها رو داری یکی پس از دیگری می ری جلو، دمتون گرم، اگه میشه من از شما جزوه بگیرم….

سعیده جان رضایی، نوا خانوم قدم به این دنیا گذاشتن به سلامتی؟؟ امیدوارم همه چی خوب و عالی و آسان پیش بره براتون عزیزم

سمانه جان صوفی رفیق در چه حالی با حافظ جان؟ دیگه فک کنم شش ماهی داشته باشه نه؟ می بینی چقدر زود گذشت؟ لیلین منم الان هشت ماهشه… خدایا شکرت

امیدوارم بقیه دوستان هم که اسم نبردم عالی عالی باشن :)

خیلی از دوستان هم خیلی وقته ندیدمشون تو سایت که الهی حال دل اونها هم عالی باشه و مشغول کلی اتفاقات خوب باشن.

(همینه دیگه آدم چند وقت ننویسه تو سایت، سلام علیکش انقدر طول می کشه)

استاد جان چندتا موضوع رو دلم می خواد بنویسم تا هم خودم یادم بمونه هم شاید برای بقیه مفید باشه…

استاد من و همسرم و دو دخترم دو هفته پیش یه سفر رفتیم ترکیه، از اون طرف هم مامان و بابای من، و مامان و خواهر و برادر همسرم هم اومدن و اونجا دیدارها تازه شد… خانواده ی همسرم رو بعد از 5 سال دیدیم و کلا خیلی سفر خوبی بود و خوش گذشت. اول اینکه یه چیزی که توجه من رو تو خیابونا جلب می کرد، این بود که چقدر چهره های زیبایی داشتن این همسایگانمون. و بعدم همه جور پوششی بود و همه در کنار هم خوش بودن.

یه اتفاق جالبی که افتاد و دوست دارم اینجا بگم، اینه که یه هفته قبل از سفرمون خیلی اتفاقی یاسی خواهرم، متوجه میشه که محمد فتحی عزیز هم یه سفر به ترکیه داره می ره و اینو به من هم گفت. من اول از تصور دیدن یه دوست عباسمنشی ذوق زده شدم و گفتم عه چه باحال، حالا یه پیام بهش می دم و هماهنگ می کنم اونجا همو ببینیم… اما تو اون یکی دو روز بعدش این به ذهنم اومد که نع، نباید با مارکوی عزیز هماهنگ کنم. چون قانون میگه اگر ما در مدار دیدن هم باشیم حتی شده تو خیابون از کنار هم رد میشیم یا تو فروشگاه و همدیگه رو می بینیم پس نیازی به هماهنگی نیست… و اینکار رو نکردم. تو استانبول هم با مامان (فاطمه سلیمی سایت ( چشمای قلبی)) راجع به همین قضیه صحبت کردیم که آره قانون قانونه پس نیازی به هماهنگی نیست. بقول سعیده جان شهریاری یه کیفی می ده وقتی از این بازی های توحیدی با خدا می کنی و می دونی که اتفاق می افته… خلاصه روز سه شنبه قرار بود ما بریم مرکز خرید جواهر و یکم خرید کنیم.

اول قرار بود با مترو بریم اما بعد نظرمون عوض شد و قرار شد پیاده بریم،

بعد 5 دقیقه من یهو یادم افتاد لیری که داشتم تو خونه جا مونده و خلاصه مامان و تینا و لیلی تو کالسگه و خواهر شوهرم و پسرش همونجا تو مسیر وایسادن تا من برگردم و پولم رو بردارم،

بعد هم یه بیست دقیقه که رفتیم مامان یادشون افتاد که باید صرافی برن و گفتن انشالله همین نزدیکی یه صرافی عالی پیدا میشه دو دقیقه نگذشته بود که اون دست خیابون یه صرافی دیدیم و رفتیم اون دست و با قیمت خیلی خوب پولشون رو چنج کردن.

بعد به مسیر ادامه دادیم و وایسادیم بچه ها بلال بگیرن بخورن. دیگه چیزی به پاساژ نمونده بود که مامان و تینا و پسر خواهرشوهرم جاوتر رفتن و من داشتم کالسگه رو هل می دادم که یهو دیدم تو اون شلوغی پیاده رو، چهره ی محمد فتحی عزیز رو دیدم که داره باز روبرو میاد… همینطور که نزدیک می شد من به سمتشون خم شدم و گفتم محمد فتحی؟؟ و محمد بمون نگاه کرد و سلام کرد، خودم رو معرفی کردم و فهمید. من انقدر ذوق زده شدم از دیدن یک دوست عباسمنشی که در آغوش گرفتمش و بعدم همراهشون که ایشون هم عباسمنشی و نازنین بودن رو در آغوش گرفتم… مامان هم تو این فاصله برگشتن و کللییی ذوق کردن… خلاصه یه خوش و بش کردیم و عکس یادگاری هم گرفتیم باهم… انقدددر این اتفاق به من و مامان انرژی داد که خدا می دونه. ما تا شبش و روزای بعدش هی از اون اتفاق صحبت می کردیم و لذت می بردیم… جالب اینجاست که من انگار اون صحنه قبل از اینکه اتفاق بیفته از ذهنم گذشته بود و خلق کرده بودم اون اتفاق رو… و جالب‌تر این بود که چقدر همزمانی اتفاق باید می افتاد و افتاد تا ما در اون زمان خاص و مکان خاص باشیم و همو ببینیم چقدر ایمانم به قانون که بابا همینه همیشه کار می کنه بیشتر شد… خدایا شکرت.

تصمیم داشتم از هدایتهای خداوند و زمانی که قبل از آشنایی با استاد هِی پتو رو می کشیدم رو سرم و بعد با چک و اگد مجبور شدم بیدار شم و از زمان‌هایی که خیلی زود با اولین تپ رو شونه م پا شدم بنویسم ولی ساعت داره می گه باید همینجا تمومش کنی و بری برای خواب ناز تا فردا صبح به امید خدا… منم گوش می کنم و از خدمتتون مرخص می شم :))

خوشحال شدم و خوش گذشت خخخ… شماهم تشریف بیارین خخخ…

خدایا شکرت که در زمانی زندگی می کنم که استاد و آموزشهاشون هستن

خداجونم شکرت برای اینکه من رو از جهل و تاریک آوردی به این بهشت نور

خداجونم شکرت که خدایی چون تو دارم بی نظیر و یکتا…

سلام به محمد عزیزم… وای که چقدر هنوز ازون اتفاق ذوق زده م… دوتا انسان عزیز و نازنین رو بقول تو وسط 16 ملیون آدم ببینیم اونم با نه با هماهنگی… البته با هماهنگی با خدا :))) این امتحان کردن قوانین چقدر لذت داره… خدایا شکرت…

جالب تر می دونی چیه اینکه من از قبل از اون سفر تا الان کامنت نذاشته بودم و دیشب روی این فایل اومدم کامنت نوشتم و دقیقا به سفر ترکیه و دیدن فرکانسی شما دو عزیز اشاره کردم بعد امروز عصر دیدم شما هم اومدی رو همین فایل کامنت نوشتی و به این داستان اشاره کردی :))) فک کنم خیلی تو یه مدار سیر می کنیم :))))

امیدوارم به زودی زود خودت و عزیز دلت که عزیز دل ما هم هست رو این سر دنیا ببینیم و از هم صحبتی باهاتون لذت ببریم.

سپاسگزاری های آخر کامنتت رو خیلی دوست داشتم (چشمای قلبی)

در پناه خدا شاد و سلامت و ثروتمند باشی

سلام سمانه جان نازنین، خدا رو شکر که هم خودت و هم حافظ جان خوبین و داری لذت می بری از لحظات بزرگ شدنش… واقعا لذتی از این بالاتر نیست بنظرم… چقدر این بچه ها شیرین هستن، چقدر خدا رو و قدرت خدا رو یاد آدم میارن… یعنی لیلین که صبح بیدار میشه و می رم تو اتاقش سرش رو بلند می کنه و نگاهش رو که می بینم دلم غنج می ره از خوشی از لذت… اون نگاه پر از عشق، با اون لبخندی که تمام صورتش رو می گیره… و من فقط دارم تو ذهنم میگم خدایا شکرت…

آره سمانه جان… یادمه پارسال که گاهی تو کامنتا می خوندم که بچه ها نوشته بودن فلانی از بچه های سایت زنگ زده بود صحبت می کردیم… چقدر دلم می خواست که منم با بچه های سایت در ارتباط باشم، ولی با خودم می گفتم من این سر دنیا، اونا اونور، ای کاش تو دور و برم یهو یکی پیدا شه که اونم از شاگردان استاد باشه… الان نگاه می کنم می بینم چقدر خداوند قشنگ هم مداری ها رو می چینه. چقدر زیبا ارتباطا از جایی یا زمانی که اصلا توقعش رو نداری جور میشه. الان بعد از چندماه ارتباط مجازی با دو سه تا از نازنینای سایت، هنوزم هربار که بهش فکر می کنم قند تو دلم آب میشه و عادی نمیشه. و چقدر هدایت از طریق همین ارتباطا می رسه…

اتفاق ترکیه هم که نور علی نور بود. واقعا از اینکه اعتماد کردم به قانون و هماهنگی نکردم لذت بردم. راستش از همون اول یه جورایی مطمئن بودم… خدا رو هزاران بار شکر. دقیقا همینی که گفتی… اصلا نیاز نیست آدم کاری بکنه برای ایجاد ارتباط. خواسته ش که باشه کافیه تجسم کنی و لذت ببری، قطعا بزودی اتفاق می افته.

حافظ جان سایت رو ببوس و مراقب خودتون باش. امیدوارم ارتباط ما هم در زمان مناسبش شکل بگیره:) دوست دارم و به خدای بزرگ می سپارمت.