آیا خداوند مانند یک مادر مهربان عمل می کند؟

به نام خداوند مهربانم

سلام به استاد عزیزم سلام به خانم شایسته گرامی و دوستان گلم

من این روزا دچار تضادی به ظاهر وحشتناک شدم

تضادی که پر از نجوا برای من بود و پر از ایمان به خدا

تضادی که اگه قبل از اشنایی با استاد خوبم برام اتفاق می افتاد صد در صد از بین میبرد منو .

استاد زمانی که تک و تنها دخترم و از این بیمارستان ، از این دکتر به اون دکتر میبردم و لحظه ای به این فکر نکردم که من تنهام ، خدا بیشتر خودش و بهم نشون داد

اون زمان بود که با دل و جونم درک کردم نفس کشیدن راحت یعنی چی ، اره یکساله دارم شکر گزاری میکنم ، هر روز و هر شب ، ولی معنی نفس کشیدن و وقتی فهمیدم و درک کردم که دخترم نمیتونست نفس بکشه.

تو اون اوضاع درسته حسم بد میشد ولی لحظه ای نبود که یاد حرفای شما نیفتم

انگار هر وقت میخواستم کم بیارم شما میگفتی این اتفاق قراره تو رو سپاسگزار تر کنه ، یا اینکه این اتفاق به نفع توعه.

میگفتم اخه من که یکساله شکر گزارترینم ، بعد صدای شما میگفت ، تو نمی دونی پشت این ماجرا چیه ، خدا کارش و خوب بلده .

همین ارامشی که از بین صد ها نجوا میگرفتم به من کمک کرد تا ادامه بدم تا با درد زانوی شدیدی که داشتم و کمر درد ، ادامه بدم

دستان خدا کم کم به کمکم رسید شوهر خواهر شوهرم ،

که نمی دونم از کجا زودتر از همسرم به کمکم اومد ،

بیمارستان ردیف شد ، امبولانس ردیف شد ، تخت خالی تو بیمارستانی که هیچ وقت جا نداره جور شد ، پرستارانی مهربان و دلسوز برای دخترم جور شد ، فقط من گفتم ، خدا خودت برام انجام بده ، من کم اوردم من دیگه توانش و ندارم .

به بچه ی دیگم که تو خونه تنها بود صبر داد تا کمتر بی تابی کنه .

و میرسم به قسمت اصلی داستان ؛

اتاق استراحت مادران ، مادرانی که بچه هاشون توی picu بستری بودن ،

همشون تو شرایط خیلی بدی بودن ، ولی وقتی از شدت کم درد ساعت ٢ شب خودمو رسوندم اونجا ، خانمی تختشو داد به من و خودش تا صبح نشست.

می دونستم اون خانم خداست .

حال بچم خوب نبود ولی وقتی خدا رو دیدم اروم تر شدم

اون اتاق شد برام اتاق درس.

هیچ وقت اون اتاق و فراموش نمیکنم

من تو اون اتاق با چشمای خودم میدیدم که طرف فقط میخواد بچش چشماشو باز کنه و دوماهه تو انتظاره ،

بچه ی من چشماش باز بود ،

گفتم خدایا شکرت

تو اون اتاق مادری بود که بچه ی ۶ ساله ی ناتوان جسمیش رفته بود کما و از خدا میخواست فقط برگرده به همون حالتی که ۶ سال با زحمت بزرگش کرده بود ،

من گفتم خدایا شکرت که بچه های من از بچگی تا الان از هر نظر در سلامت بودن .

من صبور بودم خیلی ، ولی دیم صبر من کجا صبر اونا کجا .

خدا منو برده بود به اتاقی که ، مادر با تمام شرایط بدش سعی میکرد منو خوشحال کنه

مادرا همه هر چی داشتن میریختن وسط با هم میخوردن و شوخی میکردن با اون شرایطی که داشتن .

گفتم خدا تو با من چی کار کردی

طوری شده بود که وقتی وارد اون اتاق میشدم اصلا فکر نمیکردم تو بیمارستانم ، فکر میکردم پیش رفیق هایی هستم که چندین ساله باهاشون در ارتباطم .

کم کم حال دخترم خوب میشد .

ولی استاد نمی دونم چه طور بگم من به حدی سپاسگزار شدم که تو عمرم نبودم .

یه دفتر برداشتم و همون جا نوشتم و نوشتم و شکر گزاری کردم ، حتی تجسم کردم که دخترم خونس

و همون طور هم شد و الان دخترم داره تکالیفشو انجام میده اونم در سلامت کامل

یک هفته طول کشید ولی برای من ده سال درس داشت

اینجا مینویسم تا هیچ وقت اون اتاق و یادم نره

اون ادما رو یادم نره

ادمایی که میخندیدن و شاد بودن و ارام تر بودن البته از درون بچه هاشون زودتر خوب میشد ،

مادرایی که گریه میکردن و کم می اوردن بچه هاشونو از دست دادن .

من خیلی چیزا تو اون اتاق یاد گرفتم

و دلم میخواد همیشه یادم بمونه که تو بدترین شرایط هم چیزهایی هست که باید شکرگزارش بود .

درسته خیلی وقتا نجواها حسم و بد کرد ولی بهشون اجازه ندادم این حس بدم زیاد موندگار بشه.

الان درک میکنم که استاد به لطف شما شخصیت محکمی برای خودم ساختم

شخصیتی که با طوفان ها سربلند بیرون بیاد .

و تمام این شخصیت و مدیون شما هستم

و باز هم تمام این اتفاقات مهر تاییدی بر حرفای شما زد .

و من هر بار بیشتر به این نتیجه میرسم که مسیرم و ادامه بدم چون بهترین مسیره

هر بار که نجواها می اومد فقط با صدای شما حسم و بهتر میکردم .

و واقعا خوشحالم که خدا منو تو این مسیر قرار داد .

خدایا شکرت