به جای کوچک کردن خواسته ات، باورت را بزرگتر کن - صفحه 34

به نام خداوند بخشنده و مهربان

با عرض سلام و ادب فراوان خدمت شما استاد عزیز و گرامی و همچنین کلیه دوستان و همفرکانسی های عزیزم

من میخواستم دو تا داستان از خودم براتون بگم که بفهمیم باورهامون چ جور کار میکنن

من سال ۸۶ دانشجوی کاردانی رشته معماری بودم و ترم آخر بودم و فقط ۴ واحد از درسهام مونده بودم درس کارآموزی و درس استاتیک ۲

کارآموزی که احتیاج به کلاس رفتن نداره و باید بری تو شرکتی به عنوان کارآموز تجربه کسب کنی که دیگه خودتون بهتر میدونین

فقط مونده بود درس استاتیک ۲ که من باید میرفتم کلاس

دانشگاه منم تو کرمانشاه بود و از شهر خودم یه ساعت دور بود من هم رفتم به استاد گفتم که همین ۲ واحدم مونده اگه میشه سرکلاس نیام و خلاصه استاد قبول کرد

فقط گفت که اگه تونستی بعضی جلسات رو بیا کلاس و آخرین جلسه رو هم بیا هم جزوه رو بگیر هم راجع به امتحان آخر ترم من صحبت هایی دارم و باید باشی بدردت میخوره،منم گفتم باشه ،اینجا بگم که من اصلا سر کلاس نرفتم و حتی جلسه آخر هم نرفتم و از طریق یکی از دوستام جزوه درس استاتیک رو تهیه کردم

استاد عباسمنش دوستان عزیز به محض اینکه چشمم به جزوه افتاد چشام داشت از حدقه بیرون میزد پسر یه عالمه کاغذ A۴پشت و رو جزوه ،یه لحظه بصورت رندوم به جزوه نگاه کردم دیدم هیچی ازش نمیفهمم،همونجا اون دوستم بهم گفت که آره امسال استاد نبوده و این استاد رو از تهران آوردن و این استاد دانشگاه امیرکبیر و چندتا دانشگاه مطرح تهران گفت که الان حضور ذهن ندارم،و گفت که خیلی سختگیره خودش گفته که ۲۵ صدم هم به کسی کمک نمیکنم خلاصه دوستم با نامیدی مطلق بهم گفت افتادیم انشاالله ترم دیگه با یه استاد که راحت نمره میده و جزوش راحته درسو بر میداریم،منم اون موقع تو این بحث های قانون جذب و باور اینا نبودم،همونجا تسلیم شدم و گفتم اره خیلی جزوش سخته و منم قبول کردم که افتادم این درس رو

و گفتم باشه و اعصابم خورد شد که باید یه ترم دیگه بخاطر ۲واحد دیگه بیامو برم و وقتم الکی تلف شه و تازه من برای کارشناسی هم امتحان داده بودم و احتمال زیاد داشت که قبول بشم و گفتم اگه قبول بشم چی میشه که به خودم امید دادم که درس رو با معرفی به استاد بر میدارم میتونم ترم دیگه قبول شم

جالبه به خودم امید ندادم که قبول میشم به خودم امید دادم ترم دیگه معرفی به استاد میگیرم و کمکم میکنن که قبول بشم

تا روز امتحان دو هفته مونده بود

من رفتم خونه جزوه رو پرت کردم تو اتاق و دیگه کلا بیخیال خواندن شدم

چند روزی گذشت و منم گفتم یعنی من بخاطر ۲واحد یه ترم دیگه الاف بشم و این راهو بیام و برم

رفتم سراغ جزوه و شروع کردم بصورت رندوم مرور کردن جزوه بصورت تفریحی خلاصه ۲روز طول کشید تا تونستم بصورت رندوم جزوه رو مرور کنم

دیدم هیچی ازش نمیفهمم انگار اطلاعات توی جزوه برام غریبه بود و تا حالا بهش بر نخورده بودم

یاد دوستم افتادم که گفت خیلی جزوش سخته همه دانشجوها اعتراض کردن به استاد که خیلی سختگیره

ولی من گفتم یعنی یه ترم دیگه الاف بشم

ناخودآگاه از اهرم رنج و لذت استفاده کردم بدون اینکه اصلا راجع به این اهرم بدونم و اطلاعی داشته باشم

باز رفتم سراغ جزوه شروع کردم به خواندن و البته نوشتن فرمولها و مثال هایی که تو جزوه بودن

دیدم پسر داره کم کم یه چیزایی حالیم میشه و هی می نوشتم و مثالهاشو حل میکردم و نگاه میکردم به فرمولها و اعداد رو جایگزین میکردم البته باین سادگی که الان میگم نبود

و یه دور دیگه مرور کردم

دوباره رفتم از اول حالا مثالها رو بدون اینکه نگاه جزوه کنم حل میکردم و دیدم داره هی درکه بیشتر میشه و یه دور دیگه هم باز مرور کردم اینکه میگم تو ۵یا ۶روز اتفاق افتاد

بعدش رفتم سراغ دور چهارم جزوه اینبار با مثالهای جدید و سوالهای جدید که خودم طرح کردم و همه رو حل کردم

بعدش دیگه رفتم جاهایی که اشکال داشتم و برطرف کردم و حاضر شدم برا امتحان که یه نمره ای بگیرم درسه پاس شه بره

بعدش روز جلسه خوشحال رفتم سر جلسه همه همکلاسی ها با ناامیدی نشسته بودن و همدیگرو قسم میدادن که بهم تقلب برسونن و من بغل دستیامو نمی شناختم اصلا چون سر جلسات کلاس نرفته بودم

وقتی برگه سوالات رو آوردن دنیا رو سرم خراب شد

امتحان جزوه باز بوده و من نمیدونستم و جزوه هم نداشتم و خودتون بهتر میدونین سوالاتی که جزوه باز باشه خیلی سخته خیلی سخت میگیره

همونجا فهمیدم که استاد برای چی گفت که جلسه آخر بیا شاید میخواسته بگه امتحان جزوه بازه و …

منم یه مرور کردم سوالات رو دیدم کل ۴تا سوال ۵نمره ای هست

رفتم یکیو که دونستم حل کردم و فقط حواسم بود که ببینم کی زودتر می ره بیرون جزوش بگیرم

دیدم کنار دستیم بدون اینکه چیزی بنویسه پا شد که بره منم از مراقب خواستم جزوش بگیره برام و اونم جزوش رو برام گرفت

منم شروع کردم فقط می نوشتم فقط سیاه میکردم و مینوشتم جوری که برگه پاسخ نامه جا نداشت یکی دیگه به مراقب گفتم برام بیاره

ی دفعه نگاه کردم دیدم فقط من تو سالن هستم همه رفته بودن و مراقبه مدادم میگفت وقت تمومه و منم هی می گفتم ۵دقیقه لطفا

خلاصه من امتحانت دادم و اومدم بیرون دیدم همه بچه های کلاس وایسادن و میگن که هیچ سوالی حل نکردیم البته من بجز سه چهار نفر که ترمهای قبل با هم کلاس داشتیم کسی رو نمی شناختم

من مطمئن بودم که درس رو پاس میکنم ولی نمرشو نمیدونستم و فقط خوشحال بودم که درس رو پاس میکنم

روز اعلام نمرات من ساعت۸صب پاشدم که از شهرمون برم کرمانشاه دنبال نمره و خلاصه تا حاضر شدم بخوام برم شد ۹ خیلی هم خوابم میومد

هی دودل بودم برم نرم دانشگاه اونموقع ماشین نداشتم باید با مینی بوس میرفتم و خیلی خسته کننده بود مسیر با اتوبوس

به ذهنم رسید که یه زنگ به دوستم بزنم

اون موقع من موبایل نداشتم ولی دوستم داشت یه زنگ از گوشی خونه بهش زدم گفتم مهدی چه خبر گفت هیچی همه بچه های کلاس استاتیک۲ جمع شدیم بریم پیش مدیرگروه و رئیس دانشگاه از دست استاد استاتیک شکایت کنیم

گفتم چرااااا؟؟؟؟

گفت همه استاتیک افتادن

قلبم داشت وا میستاد

گفتم همه؟؟؟

دیدم گفت غیر علی پروانه

گفتم خداوکیلی؟

گفت اره

گفتم چند شدم؟

گفت ۱۷

وای خداااااااا چه لحظه‌ای چه اتفاقی

انگار کن فیکون شده بود

از خوشحالی داشتم بال در میآوردم

ازش تشکر کردم و خداحافظی کردم

ولی انقدر خوشحالی کردم خواب از سرم پرید

دیگه هم نرفتم دانشگاه دنبال نمره

نمیدونم دوستام اصلا چکار کردن برام مهم نبود من به هدفم رسیده بودم

استاد عباسمنش و دوستان عزیز

اگه من باور میکردم که درس رو میفتم مثل اون ۳۴ نفر کلاس منم میفتادم درس رو

یه چیز جالب دیگه اون ۳۴ نفر دیگه از قبل خودشونو افتاده قبول کرده بودن

جالبتر اینکه من اصلا سر جلسه حتی یه جلسه کلاس هم نرفته بودم

از همه جالبتر اینکه اون استاد عزیز همون یه ترم اومده بود اون دانشگاه و فقط همون یه درس رو هم برداشته بود

شنیدم که سر اعتراض بچه ها ترم دیگه اصلا نیومده بود اون دانشگاه

شاید دلیل اینکه من درس رو با ۱۷ پاس کردم این بود که مدام این باورهای محدود کننده دوستان که میدونم یسره بعد جلسات کلاس می گفتن که

کسی نمره نمی گیره

خیلی استاد سختگیریه

به کسی نمره نمیده

این استاد دانشگاههای معتبر تهران است و

و هزاران حرف دیگه که خودتون بهتر میدونین رو نشنیدم و چون سر جلسه کلاس درس حاضر نبودم نمی‌شنیدم

من فقط هدفمو می دیدم و بهش رسیدم

درسته اولش حرف دوستم روم تاثیر گذاشت ولی شاید چون یه بار بود تاثیر زیادی نداشت و من قبول نکردم باورش نکردم

چون حرکت کردم چون بصورت عملی ثابت کردم و جزوه رو ۴ بار خوندم این یعنی من باور نکردم

البته استاد شایدم من اگه تو کل جلسات کلاس حاضر میشدم شاید منم ذهنیت همون ۳۴ نفر رو میگرفتم و منم تو مدار اونها قرار میگرفتم و این تکرارها برام باور میشد

و چون از این قوانین اون موقع اطلاع نداشتم صدرصد ضربه میخوردم

راجع به فایل هم بگم من همیشه زندگینامه افراد موفق رو می خونم و میتونم بگم ۹۵ درصدشون از صفر به همه جا رسیدن و این ثابت میکنه که اگه یه نفر توانسته پس بقیه هم می تونن چون سیستم ذهنی عصبی همه آدمها مثل همه

من همیشه میگم اگه استاد عباسمنش عزیز توانسته از کارگری تو گرمای بندرعباس به این حد از موفقیت برسه پس منم میتونم

فقط باید رو باورهای کار کنم

استاد از خدا همیشه براتون ثروتمندی سعادت پیروزی رستگاری در دنیا و آخرت میخوام

و همچنین برای همه‌ی دوستان عزیزم

دوستان من گفتم دوتا داستان براتون می نویسم بخاطر اینکه این داستان طولانی شد داستان بعدی رو فردا براتون می ذارم

خیلی دوستووووون دارم بامید دیدار