«چند باور قدرتمندکننده» برای رفع احساس گناه

سلام امروز نخستین روز سفرنامه من هست و در آغازِ راه کامنت خوندن و کامنت گذاشتنم.

خشنودم که سرانجام این برام رخ داد چون خیلی وقت بود که دلم میخواست کامنت‌ها رو بخونم اما هربار با خودم می‌گفتم که نه شنفتن و خوندن مقاله‌ها و پیش‌نویس فایل‌ها مهمتره.

اما از وقتی نوشته‌های کاربرها رو میخونم خیلی چیزا یاد گرفتم خیلی از پاسخ‌هام رو در کامنت‌ها گرفتم و با افراد هم‌فرکانسی خودم آشناتر شدم و دیدم که مثلا مسئله من رو دیگری هم داره و با فلان راه حل تونسته حلش کنه. یا اصلا حلش نکرده هنوز ولی دونستن اینکه کس دیگه‌ای هم پرسش من رو داره باعث شده طبیعی بپندارمش و فشارش کم بشه تا بتونم به راه حلش فکر کنم.

درباره احساس گناه بگم که من یک نشتی انرژی بزرگ دارم و اون حضور یک خواهر کوچکتر معلول در خانواده‌مه که واقعا یک نشتی انرژی بسیار بزرگه برام که نمیذاره شاد باشم به خواسته‌هام برسم به کار و هنرم بپردازم چون همش یه نجوایی بهم میگه که این کارها مسخره‌ست و باید دنبال راه چاره برای خواهرت بگردی که زندگیش رو بهتر کنی برای آینده‌ش سرمایه گذاری کنی برای تحصیلش و زندگی راحتش، ویژه گاهی وقت‌ها که کنترل ذهن سخت میشه نجوای شیطان از این سمت ویرانگر میشه برام و زورم بهش میرسه…خیلی وقت‌ها وقتی با هم سن و سال‌های خودم بودم نمیتونستم شاد باشم چون همش عذاب وجدان داشتم که الان خواهرم بیمارستانه یا حالش خوب نیست یا گریه میکنه و … توی دلم دوستانم رو سرزنش میکردم که اون‌ها نمیفهمن و الکی خوشن و من خیلی وقت‌ها غمگین بودم و این اندوه باعث جذب گرفتاری‌های ناخوشایندی میشد برام.

اما به خاطر میارم وقتی که کوچکتر بودم و با خودم در صلح‌تر بودم در دوران نوجوانی همیشه درسم خوب بود بدون تلاشی (البته توی دانشگاه هم) و از ته دلم میدونستم که وجود خواهرم یک موهبته در زندگی ما و اون بیش از هرکسی که میشناسم زندگی رو دوست داره و پر از انرژی خوبه با وجود خیلی دوا دکترهایی که میبردیمش. اون روزها من از مدرسه میومدم خونه و به مامانم در نگهداریش کمک میکردم وقتی خسته شده بود و خوابش میومد بهش کمک میکردم بدون چشم داشت و با جان و دلم این موضوع تا وقتی رفتم دانشگاه یه شهر دیگه هم ادامه پیدا کرد و من هر فرصتی رو میپریدم توی اتوبوس که به خونواده کمک کنم گاهی هفته‌ای دو بار با وجود درس‌های زمانبر و عملی طولانی که البته دوست میداشتمشون میرفتم و بازمیگشتم…در نوجوانی همزمان مشق‌هام رو مینوشتم یا ظرف میشستم و کارای خونه رو میکردم و خرید یه جورایی هم پسر خونواده بودم هم دختر خونواده و یه چیز خوبی که برام داشت برداشتن توجه از روی من بود که ناخودآگاه منو مستقل میکرد و بازه کارهایی که انجام میدادم رو بزرگ میکرد که خیلی خوب بود و برام افتخارآمیز بود…همیشه خودم کارام رو انجام میدادم حتی پیش از اومدن خواهرم خودم مشقام رو مینوشتم به خودم املا میگفتم حتی یادمه توی بچگی با خودم میگفتم که مامان و بابام آدم فضاییَن مامان و بابای من نیستن فقط با هم زندگی میکنیم ولی با هم دوست هستیم!

به داوری پدرم “ما نفهمیدیم فریبا چطوری بزرگ شد!” این استقلام و آزادی خیلی برام خوب بود خیلی بهم کمک کرده تا امروز که بیشترم شده در همه زمینه‌ها به جز مالی که خب باورهام خیلی گیر داره اونجا و بسیار کمال‌گرا هستم.

وقتی از این زاویه به وجود خواهرم نگاه میکنم خیلی احساسم خوب میشه خیلی دلیل حضورش در زندگیم رو میفهمم، میفهمم که نگاهم رو گسترده کرده باعث شده به مسائل عمیق زیادی بیاندیشم و پرسش داشته باشم و آرزویی که از بچگی داشتم و نمیدونم هم که چرا همش این خواسته رو داشتم که “دل بزرگی داشته باشم” کم کم برام رخ داده واقعا. تا وقتی احساساتی نشم و هی نگم چرا اینجوری شده! چون وقتی این سوال رو میپرسم پاسخی ندارم و استاد درست میگه که به شما ربطی نداره چرا کسی جور ویژه‌ای به دنیا میاد. البته این وجه پررنگ احساسات هم برای من موهبت‌هایی رو داشته ازین جهت که با نقاشی کردن بیان احساس کنم و دست توانمند و احساس قوی داشته باشم که خب باید بتونم بیشتر افسار این اسب چموشِ احساس رو در دستم بگیرم و در سرزمین‌هایی که دلم میخواد بتازونمش.

سه سال پیش یک پرسشی توی عقل کل نوشتم و دوستان بهم پاسخ های خوبی دادن که باید بسپری به خدا یا رها باشی و من با اینکه آسون نبود این کار رو کردم و رفتم پی رویاهام و شهرم رو از خونواده عوض کردم و دور شدم و واقعا نتایجش رو دیدم که چقدر سدِ راه خواهرم و مادر و پدرم بودم و اونها مجبور شدن بارشون رو از روی دوش من برداشتن و مستقل‌تر و با برنامه‌تر و حتی خوشحال‌تر بشن، حتی خواهرم هم خیلی از بهانه‌گیری‌هاش تموم شد و تمرکزش به اصل رفت که بهبود در سلامتی و هنرشه…و این روند ادامه داره در هممون.

موهبت دیگه‌ای که وجود خواهرم در زندگیم داشته اینه که افتخار این رو داشتم که از بچگیش خودم آموزگار نقاشیش باشم یا کلاس ببرمش و این همه پشتکارش و روند کند اما تکاملیش ستایش برانگیزه برام و تعهد و تمرکز و شور و شوقی که داره بینظیره

به طوری که کسی که نمیتونست حتی مداد رو با دست‌هاش نگه داره و یه خط ساده بکشه در نوجوانیش نمایشگاه نقاشی گذاشت و همه فامیل و دوستان اومدن به دیدن هنرش…و این میوه شکیبایی و آموزش و پیگیری من هم هست. چراکه من یک آرزو براش داشتم اونم این بود که در میونِ کارها و ورزش‌های فیزیکی سخت و دردناکِ هر روزه یه کاری باشه که دوستش بداره و هنری باشه که خشنودش کنه و روانش رو شاد کنه که پیروز هم شدم.

واقعا دلم میخواد بتونم ذهنم رو کنترل کنم که دوباره بازگردم به کار و هنر و دانش و عشق خودم که معماریه و خداروشکر مدتیه نفهمیدم چجوری اما توی مسیرش قرار گرفتم بدون هیچ تلاشی و مثل آبی که راه رفتنش رو پیدا میکنه و جاری میشه این عشق من هم به طراحی و ساخت و ساز جاری شده و راهش رو پیدا کرده فقط انسان نادان و فراموشکاره و نمیبینه موهبت‌ها و پیشآمد‌های دلخواهش رو…در حال حاضر یک ویلا با به روزرسانی‌های زیاد و درستی تا اینجای کار طراحی کردیم در یک گروه کوچک دو نفره و به پیش…متمرکز‌تر خوش‌بین‌تر بدون احساس گناه و عذاب وجدان و نشتی انرژی با دلی بزرگ به کمک قوانین بدون تغییر جهان که در راستای پیشرفت و گسترشه از هرررررر راهی و در هررررررر کاری چه کار من چه خواهرم.