«چند باور قدرتمندکننده» برای رفع احساس گناه

سلام

امروز که شروع کرده ام این سفر را ،خیلی خسته ام ،چند سالی میشود که استاد را می شناسم و زمزمه ی کلامش در اوقات خوشم با من همراه است، اما یک هفته ای میشود که فهمیدم من فقط حرفهای او را شنیده ام و تایید و تحسین کرده ام ،اما شاگردی این مکتب را نکرده ام، متعهد نبوده ام، ماجرا از هفته پیش شروع شد دقیقا همان موقعی که اولین جلسه گفتگو با دوستان را دیدم و متوجه شدم گویا ماجرا جددی است، گویا اینجا یک دانشگاه است و هرکس خوب درس خوانده و تمرین کرده واحدهایش را به خوبی پاس کرده، تکان خوردم ، دوباره سراغ سایت امدم بعد مدتها نشانه ام را باز کردم ،فایل گفتگوی استاد در نوروز ۹۵، عجیب بود که من همیشه این حرفها را شنیده بودم ولی گویی حائلی در اطراف قلبم بوده که نگذاشته بودم بفهمم استاد چه میگوید، اینبار بیشتر متوجه شدم مفهوم هماهنگی ذهن و روح را، و مفهوم تمرکز بر نکات مثبت را، عدم توجه به ناخواسته ها را ،صحبت نکردن درباره ناخواسته ها و نگرانی ها…

خلاصه که هر روز ان فایل را گوش میدهم و تازه کمی فهمیدم احساس خوب مساوی اتفاقات خوب یعنی چی،هر چند هنوز خیلی اول راهم، حداقل روزی یکبار افسار ذهنم از دستم چنان در میرود که بیا و ببین، افسار گسیخته ای نامرد است.‌‌‌‌….

امدم و روزشمار تحول را اتفاقی دیدم، آخ از احساس گناه ، احساس گناه در برابر برادرهای دو قلویم،۱۷ ساله بودم که به دنیا آمدند، پیش دانشگاهی بودم و برای کنکور باید آماده میشدم ، اول دبیرستان را هم که تمام کرده بودم خواهر دومم به دنیا آمده بود،دهه شصت باشی، کنکور داشته باشی ،یعنی همان سالهایی که کل ارزش و اعتبار و قد و قواره ات را با کنکور محک میزدند ، و بعد یک خواهر دو و نیم ساله و دو برادر دوقلو هم داشته باشی، حوصله ای برای تحمل گریه ها و شلوغی هایشان نمی ماند، آنها هم تقصیری ندارند،کودکند و اقتضای طبیعتشان جز این نیست، خلاصه که بلوایی بود، عدم قبولی در کنکور و دوباره پشت کنکوری شدن و نهایتا هم دانشگاه دولتی شهر دورتر را نرفتن و راضی شدن به پیام نور شهر خودت که در کنار خانواده و کمک حالشان باشی.‌‌‌‌…..

ان روزها ترکیب اعصاب خورد کنی بود، بماند که مسئولیت سنگینی هم به عنوان فرزند اول خانواده بر دوشم بود،خصوصا که سایه پدرم خیلی کمرنگ بود بیشتر به فکر خودش و خانواده اش بود،

نمیگویم طبیعتا ولی من هم از کوره در میرفتم خواهر برادرهایم را مقصر وضعیت زندگی ام میدیدم، یک لحظه برای خودم نبودم ،دعوایشان هم میکردم و خلاصه که من ماندم و عذاب وجدانی که حالا هم که ۲۲ ساله اند رهایم نمیکند ، راستش اولین مسافرتهایشان را با من و همسرم تجربه کردند شاید باید بگویم تمام مسافرتهای زندگیشان را ، به خاطر عذاب وجدان و احساس گناه کودکیشان میترسم رهایشان کنم و انگار که خودم را مسئول تمام قد آنها میبینم ،بماند که خودشان هم چقدر ناتوان در برآورده کردن نیازهای روحی و عاطفیشان هستند و هیچ گردش و تفریح بدون خانواده نمی روند، از آن طرف هم هربار که با من می آیند رعایت حال مرا نمیکنند و از بحث و تیکه اندازی و شوخیهای آزار دهنده دست نمیکشند، گویا باورشان شده که من و همسرم در برابرشان مسئولیم ،شاید هم پدر و مادرشان،بیش از این نمی نویسم چون حالم بد شد و قلبم سنگین ، عجیب تمرکزی شد بر ناخواسته ها، اما تعهد داده ام برای این روزشمار، حالا که استاد میگوید شما مسئول زندگی هیچکس نیستی و تو هرگز نمی توانی زندگی کسی را درست یا خراب کنی میخواهم قبول کنم که دست بکشم از احساس گناهی که در برابر برادرهای دوقلویم دارم و با احساس گناه استرس نگیرم و دوباره کار اشتباه را تکرار نکنم و در سیکل غلط ناشی از احساس گناه نیفتم، خیلی‌ها شرایط بدتری نسبت به برادرهایم داشته اند اما خودشان را پیدا کرده اند ، اگر دعوا و تنبیه و سرزنش بوده ،مسافرت و گردش و محبت و عشق ورزی و بها دادن هم بوده ،تا کی باید خودم را سرزنش کنم و اجازه بدهم به زندگی ام ورود کنند و مانع آرامشم شوند …

خدایا کمکم کن تغییر کنم ، این ها که نوشتم فقط از احساس گناه و روابطم با برادرهایم بود ، مسائل مالی و پیچیدگی های مالی هم برایم سر دیگر ماجراست ، این روزها درد چک و لگد جهان را حس میکنم ،جوانتر که بودم درد را کمتر حس میکردم، حالا در آستانه ۴۰ سالگی دردش بیشتر است وقتش رسیده که تغییر کنم ، وقتش رسیده که ذهنم و روحم هماهنگ شود تا هدایت شوم ، ۳۹ سال است که تصمیم ها را خودم گرفته ام ،با ذهن منطقی ام تحلیل کرده ام ولی دیگر کم آورده ام ، از تحلیل و منطق و استرس و نگرانی و آشفتگی و خشم و ضرر و …..

میخواهم خودم را به جریان هدایت بسپارم، طلب هدایت کنم ، حالم را خوب کنم، از زندگی لذت ببرم ، احساس گناه را کنار بگذارم، خونسردی را تمرین کنم ،توحید و توکل را تمرین کنم ،

حتی برای استمرار از خدا طلب یاری میکنم ،خودم را می شناسم به بی همتی و پشت گوش اندازی،

خدایا کمکم کن که راه را ادامه دهم و صبورانه حرکت کنم ،کمکم کن ناامید نشوم، با نشانه های کوچک هم که شده سر به راهم کن و مرا در این مسیر نگاهدار .‌‌…

خدایا سپاسگزارم سپاسگزارم سپاسگزارم که در پایان سال ۱۴۰۰ تغییرات شگرفی دارم و دیگر مریم قبلی نیستم .

خدایا سپاسگزارم سپاسگزارم سپاسگزارم که امروز فرصت شد اولین دیدگاه را در این سایت بنویسم.