«چند باور قدرتمندکننده» برای رفع احساس گناه

سلام و اردات خدمت استاد عزیزم و سرکار خانوم شایسته محترم و همه همسفران و هم قطارای بهترین و صمیمی ترین خانواده دنیا .من و همسرم امروز به لطف خدا روزشمار تحول زندگی من رو شروع کردیم.کاملا هدایتی بعد از این چند سال به این قسمت سایت رسیدیم و با پیشنهاد داداش کوچیکم تصمیم گرفتیم سفرنامه رو با تعهد استارت بزنیم.قبل از اینکه ردپای خودم رو در مورد فایل روز اول بذارم این رو بگم من ده روز مهلت دارم تا یه بدهی مالی سنگین رو پرداخت کنم و هییییچ ایده و گزینه ای هم براش ندارم.از خدای خودم درخواست کمک کردم در حالت تسلیم و هدایت شدم به بخش روزشمار سایت و خواستم این تضاد رو مطلقا به خدا بسپارم و و به کمک آموزه های استاد عزیزم بتونم از این احساس استرس و نگرانی فاصله بگیرم به سمت احساس بهتر و بهتر و سفرنامه رو شروع کنم با امید و توکل و اعتماد به خداوند.فایل رفع احساس گناه رو قبلا چندبار دیده بودم و اینبار بازم برام تازگی داشت و حرف جدید داشت و قطعا دلیلش همون گنجایش دریافت آگاهی من بوده که ارتقا پیدا کرده.یه نمونه خیلی خیلی بارز تو بحث احساس گناه که سالها معضل فکری من بود همین ماه محرم و صفر بود که تا چند سال پیش با شروع شدن دهه محرم من کلا وارد احساس گناه میشدم که آقا چرا من ناراحت نیستم چرا من نمیرم مسجد چرا من اصلا این روزا برام فرقی نداره.یا مثلا اگر بخندم الان یه بلایی سرم میاد یا اگر موزیک شاد گوش کنم تو این مدت حتی با هدفون قطعا خدا عصبانی میشه یه حالی ازم میگیره.یا مادرم همیشه میگفت تخمه نخرید یا جایی بود نکنه یه وقت تخمه بخورید تو محرم معصیت داره تخمه واسه شادیه.یا اینکه فقط برای غذای نذری میرفتم مسجد دیگه خیلی احساس شرمساری داشتم.یادمه یه بار شب قدر بود با فامیلا جمع بودیم چندسال پیش یه مقدار خاطره تعریف کردیم خندیدیم بعد ما تو راه برگشت به خونه تو اتوبان یه برخورد کوچیک داشتیم با یه ماشین دیگه که یه دور کامل تو اتوبان چرخیدیم و صحنه خیلی خیلی وحشتناکی شد.من اونجا یقین میدونستم که خدا داره یه اولتیماتوم خفن میده که ببین پسر حواسم هست نشستی جوک گفتی خندیدیاااا!!!خلاصه این ایام محرم و صفر جهنمی بود برای من یکی حداقل.ولی الان…..واقعا به حماقت اون روزام خندم میگیره.یا یکی از دیگه از باگای ذهنیم در رابطه با احساس گناه این بود که بدهی مالی من باعث دردسرای خیلی زیادی برای خانوادم شده و من شدم بلای جون این بندگان خدا.و تا زمانی که این حس رو داشتم هر روز اوضاع بدتر و بدتر میشد.نمیگم الان عالی شده ولی حداقل روند نزولی شرایط از زمانی که این حسو تو خودم از بین بردم متوقف شده.در واقع انقدر من با احساس گناه کار بودن و خطاکار بودن اجین بودم که اطرافیانم باورشون شده بود من عامل تمام نارساییایی زندگیشون هستم.از وقتی این تغییر بزرگ درونم اتفاق افتاد و تونستم خودم رو ببخشم و زاویه دیدم رو نسبت به این موضوع عوض کنم آروم آروم نگاه و رفتار بقیه هم نسبت به من تغییر کرد تا جایی که چندبار همین خانوادم اعتراف کردن که من باعث شدم تو خیلی از مسایل اونا پیشرفت کنن و یا پخته تر بشن یا حداقل اینکه از اشتباهات من درس گرفتن و خیلی جاها تصمیمات درستی گرفتن و من شدم سپر بلا تو خیلی از بزنگاهای زندگی.و از این دست موارد زیاد دارم و تجربه کردم.خلاصه اینکه با گوشت و پوست و استخونم لمس کردم که قاتل عزت نفس احساس خود سرزنشی و احساس خطاکار بودنه.این حس لعنتی نمیذاره حتی یه وقتایی بهترین پیشنهادها و بهترین راهکارها رو برای عزیزانت بیان کنی.وقتایی که میدونی طرف داره اشتباه میکنه مطمئنی اگر فلان کاررو کنه موفق میشه ولی اصلا به خودت اجازه نمیدی اظهار نظر کنی بخاطر اینکه درونت فکر میکنی تو که یه انسان خطاکار و ناموفق و بدردنخوری برو دنبال کارت پسر کی به حرف تو گوش میده؟؟ این احساس میتونه از شکوفایی تمام پتانسیلهای انسان جلوگیری کنه.این حس شیطانی میتونه جلوی هر اقدام درست و توحیدی رو بگیره.ترس به جون انسان بندازه و آدمو فلج کنه.باید این قاتل مرموز و نامرد رو شناخت و با تمام قوا نابودش کرد تا گوهر الهی انسان فضایی برای ابراز پیدا کنه تا بتونیم به انرژی منبع متصل بشیم و با احساس پاکی و بخشایش توحیدی با خودمون با خدای خودمون به صلح برسیم.این شروع یه جهاد اکبر درونیه.باور به لیاقت ذاتی باور به بخشی از خدا بودن باور به توابیت و مهر بی قید پروردگار.باور به حمایت و هدایت همیشگی خدا.برای همه همسفرای عزیزم و خودم از خدای خوبم طلب هدایت به این باورها و احساسات رو دارم و پذیرش بی چون و چرای این هدایتها.من تو این مسیر از گذشته خیلی خیلی بهتر شدم و میتونم بگم از 10 به 70 رسیدم ولی هنوز راه زیادی دارم تا اون عشق بی انتها و اون مهر بی قید الهی که استاد ازش صحبت میکنه و برق چشماش من رو تا عمق زلال اون احساس میبره برسم.هنوز کار زیادی دارم و یک دنیا اشتیاق برای رسیدن به اون حس نابی که استاد ازش صحبت میکنه.بخاطر باورهای محدود کننده ی قوی که از گذشته تو ذهنم بوده نیاز به کار فراوون دارم.ولی خوشحالم و احساس سبکی و نزدیکی به پروردگار دارم و دوست دارم ه لحظه این احساس قوی تر و شفاف تر و موندگارتر بشه.تنتون سلامت باشه و دلتون خوش و محکم به توکل رب.