«چند باور قدرتمندکننده» برای رفع احساس گناه

به نام خالق زیبایی ها

با سلام خدمت همه خانواده عزیزم

این دیدگاه بنده برای قسمت دوم اعتماد بنفس هستش

بر اساس فایل های خود همین سایت زیبا، میشه گفت که مثلا فایل “فقط روی خدا حساب کن” و روی خدا حساب کردن و داشتن اعتماد بنفس یه رابطه دوطرفه وجود داره و کسی که روی خودش به طریق درستی کار کنه و فقط روی خدا حساب کنه صد در صد جواب میگیره و با این جواب گرفتن هم اعتماد بنفسش بالا میره، یا با خود در صلح بودن که باز اگه کسی با خودش در صلح باشه با همه چی در صلحه و این صلح اعتماد بنفس به دنبال داره و اینا همه شون دوطرفه س که باز اگه اعتماد بنفس داشته باشی (البته نه اعتماد بنفس کاذب، اعتماد بنفس درست و خدایی) باز روی خدا بیشتر حساب خواهی کرد و ازش انرژی خواهی گرفت یا بیشتر با خودت در صلح خواهی بود و آگاهی بیشتری کسب خواهی کرد و سلامتی خواهی داشت و …

در راستای جواب دادن به این فایل یه سری توضیحات و تجربیات هستش که اینارو خدمتتون عرض کنم و بعدش میرم سراغ جواب دادن به سوالی که سید عزیز پرسیدن و جوابشو از دیدگاه خودم خدمتتون عرض میکنم.

به نظر من انسان از کودکی باید کودکیشو کنه و همونطور هم که در فایلهای شما در “سفر به دور آمریکا” و بقیه فایلاتون دیدیم و گوش کردم وقتی بچه هستی و در همون لحظه شادی میکنی و از زمان حال خودت لذت میبری و خدارو به صورت غریزی شکر میکنی و میشناسی و هنوز آگاهی به صورت علم و اکتسابی و ارادی نداری، تا اینکه میرسی به سن بلوغ که یه تعریف از نظر خودم در مورد بلوغ عرض کنم و بعدش ادامه بدم، تعریفی که من از نظر خودم در مورد بلوغ دارم و الان با این سایت زیبا آشنا شدم و بعد از دیدن این فایلایی که تا الان دیدم و ۵۶ روز که از تولدم میگذره و از موقعی که با خدای خودم پیمان جدی بستم رو خدمتتون عرض کنم و اونم اینه که بلوغ هرکس به نظر من متفاوته و همون طور که سبک زندگی هرکس منحصر به فرده، بلوغ هم متفاوته (البته یه کلیت هایی همه توشون تعریف شده و پیش فرض دارنش) و ممکنه هرکسی بنابه محیط اجتماعی و خانوادگی و کشوری و فرهنگهای مختلف به این بلوغ برسه که همین بلوغ هم ینی تویی که تا وقتی که بچه بودی شاد بودی و در لحظه زندگی میکردی (که البته تو جامعه کنونی و سالهای قبل ترش از کودکی خیلی مسائل رو وارد زندگیمون کردن که زود بزرگ بشیم و مثالهاش میتونه مشکلات باشه و رسانه و کار کردن در کودکی و فقر فکری و مالی و … باشه) و اگر از سن بلوغ این چیزارو (شاد بودن و نحوه داشتن باورهای درست و در لحظه زندگی کردن) والدین ما یا معلم یا رسانه و یا هرکس دیگه یواش یواش آموزش میدادند تا مثل دوران کودکی در زمان حال زندگی کنیم و ازش لذت ببریم و در راستای همین به صورت اکتسابی بتونیم خدا و قوانین جهانشو بشناسیم که وقتی بعدشم به سن قانونی هم رسیدیم بتونیم مستقل باشیم و فقط و فقط روی خدا حساب کنیم و با قوانین اون جلو بریم تا شخصیت فردی و اجتماعیمون شکل بگیره و تا لحظه مرگمون که اونم به نظر سید عزیز نمیشه اسمشو مرگ و پایان زندگی گذاشت و میشه گفت نقل مکان یا هجرت از یه جایی که ازش بی نهایت لذت بردیم و میریم که از جایی که پیش رومونه بیشتر از اینی که هست و لذت بردیم، لذت ببریم که اگه این تکاملو بترتیب طی کنیم میشه تعریف بلوغ از نظر من (که میتونستیم بعد از بلوغ هم بطور آگاهانه نه غریزی از زندگیمون لذت ببریم و در حال زندگی کنیم در ادامه غریزی زندگی کردن و لذت بردن در دوران کودکی که نقطه عطف این دوتا میشه سن بلوغمون)، که البته اینو الان و با این فایلایی که تا این لحظه گوش دادم و کتابهایی که تا این لحظه خوندم و تجربه ای که از زندگیم داشتم تونستم بهش برسم که همین تعریف ممکنه چند وقته دیگه با اضافه شدن معلومات و تجربیاتم بتونم در راستای همین تعریف کاملش کنم یا به کل تغییرش بدم ولی الان این تعریف رو از بلوغ دارم که اگر این مراحل رو به ترتیب و خودشناسی و خداشناسی رو به موقع کسب میکردیم اعتماد بنفسمون هم به موقع در همین راستا شکل میگرفت و کاملتر میشد. (البته یه جاهایی هم مقصر خودمون بودیم و نرفتیم دنبالش که علت اصلیش باورای غلطمون بود و نشناختن درست و واقعی خدا)

همونطور که سید عزیز هم فرمودن نقطه مقابل احساس ارزشمندی و اعتماد بنفس، احساس گناه داشتنه که خودم به شخصه تو زندگیه شخصیم احساس گناهای زیادی رو تجربه کرده ام که کوچیکترینش مثلا نون ریختن رو زمین بود و هروقت این اتفاق میفتاد دورو بریامون سرزنشمون میکردند و قوه نصیحت کردنشون و باورای غلطشون بالا میزد و نصیحتمون میکردند و باورای غلطشونو که اونام از بزرگتراشون یاد گرفته بودند بهمون تحمیل میکردند و میقبولوندند. شما یه لحظه فک کنین که اگه باورای درست از همون کوچیکی شکل میگرفتند چه اتفاقی میفتاد و این گفته های من برای یه شخص بود که اگه همین اتفاق کلی می بود و برای جامعه مون بود چه اتفاقای خوبی میفتاد و کشورمون الان کجا بود؟ و الان کاری به گذشته ندارم چون خداییو که شناختم و اگر همین الانشم در مسیر خودش درست قرار بگیرم و متعهد باشم همین چندین سال زندگیه منی که با این باورای غلط گذشته، تو این مسیرش تو یه چشم بهم زدنی میتونه همه اون سالهارو برام جبران کنه یا بجای کلمه جبران میخوام بگم اگه تو مسیر درستش قرار بگیرم و تو مدارش باشم این چند دهه غفلتو از طریق جوایز و نعمتهای بی نهایتش بهم میده و به درخواستام پاسخ میده و من به این اعتقاد دارم.

و یکی دیگه از باورای غلطمون هم همین ماه محرم و صفرو وفات امامان هستش که باز بهمون از کوچیکی تحمیل کردند که اگه تو این دو ماه محرم و صفر بخندی گناه داره یا اگر احساس شادی کنی و آهنگ گوش کنی گناه داره و عواقبشو حتما میبینی. هنوز هم که هنوزه خیلی از پدر بزرگ و مادربزرگامون با خندیدن معمولی هم مخالفن و میگن نباید شاد باشی چون گناه داره و ضررشو حتما میبینی که البته اونام تقصیری ندارن و از بزرگتراشون یاد گرفتن، چرا راه دور بریم همین خوده من تا قبل از تولدم که ازش ۵۶ روز میگذره (و خدارو هم شکر میکنم بخاطرش) همینارو خیلیایشو قبول داشتم و قبول کرده بودم و بهم تحمیل شده بود، و همین ناراحت بودنا بود که از من یه آدم افسرده ساخته بود که فقط بعضی وقتا میتونستم بخندم و مقاومت داشتم در مقابلش.

یا باز مثلا میشه به رابطه دختر و پسری اشاره کرد که خودش باز گناه به حساب میومد و حتی اگر فقط و فقط به یک دست دادن معمولی هم ختم میشد دوطرف احساس گناه میکردن و چیزی جز مرگ آرزو نمیکردن. اینایی که خدمتتون عرض کردم را تو دورو بریای خودم دیدم و ازشون اطلاع دارم.

و خیلی از این مثالها هست که تو زندگی همه مون به نوعی اتفاق افتاده که باز یکیش هم میتونم اشاره کنم که همون بی احترامی به پرچم برخی کشورهاست که از کوچیکی و از دوران مدرسه بهمون یاد دادن که نمیخوام زیاد واردش بشم و همه مون در موردش اطلاع داریم و اگه این کارو انجام نمیدادیم و راهپیمایی نمیرفتیم احساس گناهی رو بهمون تحمیل میکردند و اسمشم میشد ارزش : //

که با وجود این احساس گناه ها به نظرتون اعتماد بنفسی هم در طرف یا خودمون به وجود میاد؟ قطعا و به یقین همون طور که سید عزیز هم فرمودند در یک اقلیم نمی گنجند و با هم جمع بسته نمی شوند. و همون طور هم که خودتون هم در جریانین موفقیت برای من و امسال من میشود آرزو و چیزی جز حسرت تو دلمون نمیمونه و تبدیل به یک آرزوی محال میشه که وقتی یه فرد موفق یا ثروتمندی رو هم میبینیم بهش لعن و نفرین می فرستیم و بهش یه حرف بیخود و منفی میبندیم که از فلان راه این ثروتو آورده (که باز همینم به خودمون بر میگرده و جهان تو سرمون میزنه) که چرا اون داره و من ندارم که باز همین هم باعث میشه من در باتلاق خودم بیشتر و بیشتر فرو برم و از منی که خداوند بلند مرتبه و مهربان فردی پاک و بی غل و غشی آفریده بود تبدیل میشم به یه آدمی که همیشه با خودش درگیره و با همه درگیره و کارش شده حسودی کردن به این و آن و فش دادنشون و انرژیشو گذاشته رو زندگیه دیگرون (که همین الان هم این رفتارا بین دوستان من و شما هم به چشم میخوره مطمئنا). ولی الان من با کمک خدا (خدارو شکر) و فرستادن دستاش برای هدایت من به سمت خودش با دیدن این زیبایی هایی که تو دنیای فوق العاده زیباش هست تونستم با دیدنشون همه شونو تحسینشون کنم و بتونم جلوی مقاومت های فکری خودمو بگیرم و نذارم که بیش از اندازه قد علم کنن یا به نوعی بهشون بی توجه باشم (خدایا شکرت).

شاید باورتون نشه که با همین ذهن زیبا و زیبابینی که خدا برامون موهبتی قرار داده که هر موقع زیبایی می بینیم و خدارو شکر میکنیم و دلیلشم که بخاطر همین دستایی هستش که خدا خودش از طریق همین سایت برام فرستاده تا اینطوری بشم که هر لحظه خدارو شکر کنم و همچنین از خودش و از دستای بی توقعش که در این سایت هستند سپاسگذارم (از سید عزیز تا خانواده خوبم و دوستای گلم) که آره عرض میکردم شاید باورتون نشه که همین دیشب ستاره هاییو دیدم که همه پرنور بودن و هم رنگشون عوض میشد (من تونستم به سه رنگ مختلف ببینمشون) آره درست شنیدید آسمون رو رنگی دیدم اونم تو دل زیبای شب که کاملا تاریکه، منی که فقط تو عکسای فضایی اینارو دیده بودم، و چند تا ستاره دیگه کلا رنگشون با بقیه فرق میکردن و پر نورتر هم بودند و ماه با اون زیبایی که به اسمون داده بود. (شاید این زیبایی ها بنظرمون عادی بیاد یا قبلا برامون عادی میومد ولی الان تبدیل به زیبایی شده و میبینمش که با دیدن همین زیباییایی که قبلا نمیدیدم و تحسین کردنشون و لذت بردنشون و خدارو شکر کردنشونه که میتونیم به جاهای زیباتر بیشتری هدایت بشیم) که با همین زیبایی هایی که اگه قبلا میدیدم یه جرقه ای تو ذهنم میخورد تا بتونم تو مسیرش قرار بگیرم و به فضا سفر کنم و خدایی که الان شناختمش مسیرشم برام هموار میکرد که همین فکر و تو راهش بودن برام اعتماد بنفس میشد و میتونستم سمت علاقم برم و آدم با انجام دادن همین کارهایی که بهشون علاقه داره میتونه اعتماد بنفسشم بیشتر کنه. (یکی از آرزوهام رفتن به فضاس که مطمئنم خدای مهربونم مسیرشو برام نشون خواهد داد و در زمان و مکان مناسبش این آرزو رو برام برآورده خواهد کرد و همون موقع س که خدارو شکر خواهم کرد و خدارو شکر میکنم که این فکرو به ذهن من انداخته و دیشب این زیبایی هارو دیدم. خدایا شکرت)

سید جان در مورد سوال قسمت دوم که پرسیدین: راهکار ما برای کسانی که در وجودشون با انجام دادن یه کار اشتباه احساس گناه میکنن یا دارن چیه؟

به نظر من همون برگشتن و رجوع به خودش که آیا احساس گناه داشتن و همراه خود این احساس گناه رو حمل کردن دردی ازش یا ازمون دوا میکنه یا نه؟ یا اصلا احساس گناهی که داری چقد بزرگه؟ خیلی بزرگ؟ چقد بزرگ مثلا؟ خیلی خیلی بزرگ؟ باشه قبول … حتی از خداوندی که بزرگ و بلند مرتبه هست و بخششی بی نهایت داره؟ تا کی میخوای احساس گناه کنی؟ تا کی میخوای با داشتن احساس گناه موهبت و بخشش بی نهایت خدارو از خودت دریغ کنی؟ با دور شدن از خدای خودت آیا این احساس گناه کم رنگتر میشه؟ خدایی که اگه بدونی چقد دوستت داره شاید دست به خودکشی بزنی از شدت احساسی که بهت داره و دوستت داره یا شاید اصلا آدم کر و لال بشه یا اصلا ۲۴ ساعته اشک شوق بریزه از دوست داشته شدن توسط خدای مهربونه خودشه یا یا یا …..

کسی که نتونه به خودش برگرده و به درون خودش برگرده و نتونه دلشو با خودش صاف کنه و خودشو ببخشه و نتونه خودشو خدای خودشو بشناسه درواقع نمیتونه یا سخت بتونه این احساس رو کنار بذاره، باید این مشکلو با خودش حل کنه و بعد با خدای خودش حل کنه و بعد از این دوتا میمونه فقط مجازات دنیویش که اگه کسی واقعا تو مراحل قبلی تونسته باشه خودشو و خدای خودشو شناخته باشه و تونسته باشه با خودش به صلح برسه و خودشو ببخشه و برگرده به سمت خودشو خدای خودش، دیگه فکر نکنم از مجازات دنیویش هم ترسی داشته باشه که نهایتش مرگه و تو همین دیدگاه هم خدمتتون پروسه مرگ رو هم عرض کردم.

البته اینا در کلام شاید آسون به نظر بیان ولی تو موقعیت خودش باید خیلی رو خودت کار کنی که به همچین آدمی تبدیل بشی. در ضمن اگه کسی قبل از این احساس گناه بطور مستمر روی خودش و باوراش کار کرده باشه که سخت به چنین کاری دست بزنه که بعدش احساس گناه به طرفش بیاد و قبلش هم با داشتن همین اعتماد بنفس لازم و کافی نمیشه گفت این احساس گناه هم سمتش بیاد، همون طور سید عزیز هم که فرمودند احساس ارزش و اعتماد بنفس با احساس گناه در کنار هم نمیتونن قرار بگیرن، مثل شب و روز، سایه و نور و …..

در پایان هم از خانواده خوب خودم تشکر میکنم که اولا وقت گذاشتین این دیدگاه بنده رو خوندین و بعدش هم خدارو شکر میکنم بخاطر خودش و این زیبایی هاش و این بنده های خوب و مثبت و زیبابینش که من بینشون هستم و حالم باهاشون و در کنارشون خدارو شکر عالیه. خدایا شکرت خدایا شکرت

(با اجازه تون یه نشونه هم برا خودم میخوام بذارم که بعده ها ان شاء الله با پیشرفتی که تو این مسیر خواهم کرد با خوندن و دیدن این رد پا به خودم افتخار کنم که الان کجام و اون موقع کجا خواهم بود که اونم اینه که من از ساعت ۲۱ و ۳۰ دیقه روز سوم مهر ۱۳۹۸ شروع به نوشتن این دیدگاه روی برگه کردم و بعد از حدود یک ساعت و نیم الی دو ساعت نوشتن رو برگه شروع به تایپ کردنش کردم و بعد از سه بار ویرایش در ساعت ۳ و ۴۰ دیقه بامداد روز پنجشنبه ۴ مهر ماه ۱۳۹۸ که کلمه هایی که کنار هم تونستم بچینم از طرف خدای مهربونم بود و تنها با انگشتان من در این سایت زیبا تایپ شد و خدارو شکر میکنم و تونستم تمومش کنم، البته نیم ساعتی هم بینش پرتی بود و الان هم که برای بار چهارم اومدم از اون فرصت یه ساعته ای که سایت بهمون میده تا دیدگاهو ویرایشش کنیم و دارم ویرایش میکنم ساعت ۴ و ۳۰ دیقه) خدایا شکرت خدایا شکرت خدایا شکرت

براتون بهترین هارو آرزو دارم توام با خوشبختی و سلامتی و ثروت و آسایش و آرامش و سعادت در دنیا و آخرت

همه تونو به دستان خدای مهربانم میسپارم تا هرروزتون خدایی باشه، دوستتون دارم

یاحق