«چند باور قدرتمندکننده» برای رفع احساس گناه

سلام به همه ‏

در مورد روشی که آقای عباس منش در پیش گرفته اند لازم هست که نکاتی رو عرض کنم. هرکسی دوست داره در هر مسابقه ‏ای که برگزار میشه برنده بشه و احساس شعفی که به او دست میده یک حس انسانی والاست که در وجود همه ما نهادینه شده. ‏هرکس به فراخور دانسته هایش نظری ارائه میکنه که به منزله ماهیت فکری و احساسی او در زمینه سوال هست. کافیست کمی ‏در این زمینه غور کنید که اگر کسی برنده نشه چه حس بدی به او دست خواهد داد. ناخودآگاه حس میکنه که یا کلام او ‏ارزشمند نبوده و یا نظراتش به خوبی مطالعه نشده و قص علی هذا… اینکه برخی عزیزان جوابهای عالی میدهند شکی در آن ‏نیست. اما اینکه ملاک سنجش کسی که به داوری این پاسخها می نشیند چیست؟ آیا مستنداتی مثل قرآن یا هر رفرنس علمی و ‏تایید شده مدنظر قرار گرفته ؟ و آیا این رفرنسهایی که ازائه میکنه مورد قبول اشخاص هست؟ آیا احساسات لحظه ای شخص ‏داور، آیا فراموشی اولین کامنت و پاسخی که خوب بوده و داور در حین خواندن صدمین کامنت فراموش کرده و دهها عامل ‏دیگر بر نتیجه انتخاب درست تاثیرگذار نخواهد بود؟؟؟!!! جناب آقای عباس منش بنده کتابهای روانشناسی مطالعه میکنم و ‏اصولا اهل مناظره و بحث هستم. در حین گوش دادن به فایلهای صوتی شما علاوه بر فحوای کلام شما به بار احساسی و ‏شرایطی که شما در آن قرار گرفته اید و صحبت میکنید و حتی به لحن شما دقت میکنم. اینکه شما در چه جایگاهی قرار دارید. ‏و… بسیاری مسائل دیگر… هدف من از گذاشتن این کامنت این هست که به شما مواردی را یادآوری کنم. من ابتدا از اینکه نامم ‏در میان برندگان نبود ناراحت شدم اما نه بخاطر جایزه بلکه بخاطر اینکه احساس کردم حرفم و کلامم نادیده گرفته شده ‏همچون سایر عزیزانی که حق اونها هم بود که نامشان در میان برندگان باشند. جناب اقای عباس منش اینکه شما تعدادی رو ‏برنده اعلام کنید به احساس دیگران ظلم خواهد شد. من درحالی این کامنت رو مینویسم که الان خوشحالم که برنده نشدم. ‏چرا ؟ چون که اگر میشدم نمیتوانستم از احساس عذابی که شاید کسی که نامش کنار نام من نبود راحت بشم. اینکه شما در ‏پاسخ من بگویید محدودیت داریم و همه جوابها عالی هستند بنده این را نمیپذیرم اما میگم اینکه همه دوستان تلاش کردند که ‏جواب بدهند این خود موفقیت و برنده شدن هست. متاسفانه بنده چنین احساس میکنم که چنین مسابقه ای بیشتر به تقویت ‏باور برنده شدن می انجامد نه پیشرفت و احساس سرخوردگی در کسانی که نامشان برنده اعلام نشده ایجاد میکند. بنده دچار ‏نارسیسیم هم نشدم که چنین جسورانه حرف بزنم اما پیشنهاد میدهم که شما کامنت دوستان رو گردآوری کنید و گزینه های ‏مدنظر رو که شمول بیشتری به جواب دارند به صورت گزینه مطرح کنید و در آخر قرعه کشی کنید که دوستان ناراحت نشوند. ‏در ادامه به کامنت دوستانی که برنده شدن اشاراتی میکنم. جناب مهرپوریان به مسئولیت پذیری اشاره کرده بودند که باید این ‏را درخود بوجود آوریم. سوال من اینست که چگونه؟ اینکه بگیم ما از امشب مسولیت پذیر خواهیم شد کافیست؟ مسوولیت ‏پذیر میشویم؟ خیر. پذیرفتن حقیقت چگونه؟ کسی که دچار احساس شدید گناه شده آنقدر درگیری ذهنی دارد که ناخودآگاه ‏به فلج فکری دچار می شود. اینکه میفرمایید به خودمان تعهد بدیم چگونه؟ نامه امضاکنیم؟ چه تضمینی وجود دارد؟ دادگاه ‏عدل الهی که پیش رویمان نیست که بترسیم و متعهد بشیم که دیگه اون گناه رو انجام ندیم برادر من. برخی چیزها تعهدبردار ‏نیست. حاکمیت قانون لازم است. مثل حضور پلیس که ما با دیدنش رعایت کنیم اما انسانی که خدا را ندیده و غالب ‏اطلاعاتش از راه چشم به او منتقل می شود چگونه حضور خدا رو حس خواهد کرد. دوست عزیز اگر ما حضورش رو حس ‏میکردیم که الان این بحثها نبود. پس نه تعهد کار ساز است و نه مسوولیت پذیری. مسوولیت پذیری وقتی مصداق دارد که ‏کسی بیاید از ما باز خواست کند که چرا اینکار رو کردی چرا این خطا رو انجام دادی بیا بریم که مجازات بشی اما در این ‏دنیا که اغلب گناه ها در خفا انجام میشه و تا مرگ و قیامت از ما بازخواست نمیشه چطور میشه مسوولیت پذیری رو در ‏شخص ایجاد کرد. ( لطفا تا اینجا جبهه نگیرید و زود قضاوت نکنید تا اخر بخونید). دوستی دیگر بنام جناب آقای نوری از ‏آیات قران استفاده کردند من سوالم این هست که اگر کسی به قران اعتقاد نداشت تکلیف چیست؟ بگوییم برو بمیر. نه عزیز ‏من همه انسانها مخلوق خداوند هستند و نیاز به راهنمایی و پیدا کردن راه دارند. حتی جنایتکارترین انسانها هم نیازمند ترحم ‏هستند منتها نه از سوی ما از سوی خدا. بنده در توضیحات جناب نوری احساسات رو بیشتر دیدم اما دوست عزیز با کلمات ‏احساسی تاثیر کلام دوام چندانی نخواهد داشت. در جواب اقای یوسف نوری عزیز هم اشاره شده بود همه ما مسلمان هستیم. ‏آیا واقعا اینطور هست؟ همه مسلمان؟ اگر هم مسلمان هستیم همه هم عقیده ایم؟ همه احساس یکسانی داریم؟ همه باورهای ‏مشترکی داریم؟ ضمنی اینکه اشاره می کنم جواب من تاحدی شبیه به جوابهای جناب شرقی بود اما انگار ملاک چیز دیگه ای ‏بوده برای برنده شدن. هر چه قدر بیشتر می نویسم بیشتر از اینکه برنده نشدم خوشحالم. اما دوستان عزیز و جناب آقای عباس ‏منش عزیز . ضمن احترام به همه شما عزیزان که در راه اعتلای انسان شدن بودن وماندن تلاش می کنید عرض میکنم با راه ‏حل های احساسی نمیتوان به نتیجه رسید. اگر قرآن رو موضوعی مطالعه بفرمایید متوجه می شوید که حقایق بسیاری در آن ‏هست. بنده یه کتاب حدود 800 صفحه ای بنام بهاگاواد گیتا رو خواندم و دریافتم که این کتاب تفسیر آیات اول سوره بقره ‏هست. اینکه ما بیایم تنهابه بعد از گناه کردن بپردازیم کافی نیست. باز چند روز میگذرد از احساس گناه قبلی بیرون میایم و ‏گناه جدیدی رو مرتکب می شیم. باز روز از نو…. ضمن اینکه لازم هست عواقب و اثرات گناه رو از بین ببریم باید در ‏پیشگیری از گناه هم چاره ای بیندیشیم. در این کتاب کامل و در قالب داستان مصور توضیح داده شده که چکار باید کرد. اما ‏اینکه با ایجاد تعهد و مسولیت پذیری بخواهیم از اثرات گناه بکاهیم کافی نیست. آنچه که در این راه مهم هست ایجاد عادتهای ‏صحیح هست بطوریکه این عادتها جایگزین عادتهای غلط شوند. اینکه بیایم مثلا بگوییم از امروز غیبت نمیکنیم کاملا غلط ‏است. شما هر کاری بکنید تاب نمیاورید چون دچار خلا شده اید و نیاز دارید غیبت کنید که بار روانی فکری شما کاهش یابد. ‏چاره چیست؟ پر کردن این خلا توسط عادتهای خوب. غیبت نکنید اما در عوض کاری جایگزین آن کنید. و به خودتان ‏پاداش های کوچک و سهل الوصول بدهید. اینکه چه پاداشی من نمیدانم خود شما بهتر میدانید چکار کنید. اگر گاهی هم ‏نتوانستید آن گناه را انجام ندهید آن راه به فال نیک بگیرید چرا؟ چون شما و گناه در حال مبارزه هستید و یکبار دیگر شما ‏شکست خورده اید و این شکست شما رو برای موفقیت بیشتر سرسخت تر خواهد کرد . دوستان عزیز روانشاسان تلاشهای ‏بسیاری میکنند که این نکات باریکتر از مو رو کشف کنند و منشا رفتارهای درست و غلط انسانی رو پیدا کنند تا راه حلهای ‏موثر ارائه کنند. اینکه بیایم بگوییم خب از امشب گناه نمیکنم و اگر کردم مسئولیت آن را خواهم پذیرفت که نشد حرف. نشد ‏راه حل. خوب معلوم است که شما آن را انجام داده اید دیگر چه نیازی هست هی بیایید و بگویید مثلا (محمد این توبودی که ‏گناه رو انجام دادی ها). نکته دیگر اینکه باید عوامل و شرایط بروز و وقوع گناه را از بین برد. اگر در جمعی هستید که میدانید ‏گناه میکنید خب ترک کنید بدون معطلی حتی فکر هم نکنید. چند بار امتحان کنید حتی اگر شکست هم خوردید اشکال ندارد. ‏اینقدر تکرار کنید تا عادت شود. خوبی عادت اینست که بدون فکر انجام می شود. پس باید تمرکز ما برای زدون احساس گناه ‏بر این اصل استوار باشد که عادتهای خوب را جایگزین عادتهای غلط بکنیم. و اما یک نکته دیگر. دوستان عزیز علت اینکه ‏گناه چیست بماندکه نفس من هست یا شیطان و یا هر علت دیگر. بیشتر گناهان ما در خفا انجام می شود. پس سعی کنید بیشتر ‏در جمع دوستانی باشید که امکان گناه در آن جمع وجود ندارد. البته دوستان مثبت اندیش دوستانی که شما و عقاید مثبت شما ‏رو تایید کنند. همه ما نیاز به تایید داریم در واقع تایید نوعی پاداش مثبت به رفتار های ماست. این جمله را شنیده اید که یدالله ‏مع الجماعه : دست خدا همراه جمع است. بنابراین بگذارید افکار مثبت در میان جمع دچار رزونانس و تشدید شود. مرتب به ‏هم باید سر بزنیم حتی مجازی. تا میتوانیم باید کار مثبت انجام دهیم که آثار منفی گناه از بین رود. اینکه با افکار انتزاعی ‏بخواهیم اثار گناه رو از بین ببریم کافی نیست. در پایان همه شما عزیزان را دعای خیر میکنم و آرزوی بهترین حالات رو برای ‏شما دارم. من امروز فهمیدم که دیگر نیازی نیست در داخل این سایت کامنت بگذارم چون حس کردم جایگاه حرف من ‏شایسته توجه بود. این را نه از غرور و خودشیفتگی بلکه از اعتمادی که به خود دارم خدمتتان عرض میکنم. گاه میدیدم کسانی ‏کامنت گذاشته بودند که قیمت بسته ها بسیار گران است و من متاسف شدم که اون عزیزان نتوانستند بسته را خریداری کنند و ‏واقعا دلم به درد آمد که چرا این نعمتی که وجود دارد از آنها دریغ شده است. امیدوارم اون دوستان به اهدافشون برسند. در ‏پناه الطاف الله تعالی همگی شاد و عاقبت بخیر و ثروتمند باشید.‏

سلام ممنونم از توجهتون. شما لطف دارید. باید به سمتی بریم که فرهنگ انتقاد صحیح جا بیفته. ( خدایا عقیده ما را از عقده هایمان در امان دار )