«چند باور قدرتمندکننده» برای رفع احساس گناه

سلام به استاد عباس‌منش عزیز و خانم شایسته‌ نازنین و دوستان عزیزی که این رو می‌خونند.

من امروز فایل روز اول از فصل اول روزشمار تحول زندگی من رو که درباره عزت نفس بود، گوش کردم. تصمیم دارم همون طور که استاد گفتند هر روز یک قسمت رو گوش کنم و یک کامنت بذارم.

جالبه که اولین فایل درباره موضوعیه که من توی اون خیلی مشکل دارم. در واقع من چون از خانواده بسیار سطح پایینی بودم هیچ‌وقت عزت نفس و اعتمادبه‌نفس نداشتم. یادمه زمانی که دبستانی بودم و سر کلاس ازمون شغل و تحصیلات پدر رو می‌پرسیدند، من از خجالت آب می‌شدم و خیلی احساس حقارت می‌کردم وقتی می‌گفتم که پدرم کارگر و بیسواده. بعدها که بزرگ‌تر شدم، پدرم راننده سرویس اتوبوس بود. ما ماشین نداشتیم و وقتی پدرم می‌خواست من رو ببره دکتر، با اتوبوسی که در اختیازش بود و در خیابون اصلی پارک می‌کرد، می‌رفتیم. و من خیلی احساس حقارت می‌کردم و خجالت می‌کشیدم. بزرگ‌تر شدم. برخلاف خواهرها و برادرها که ترک تحصیل کرده بودند، تونستم دیپلمم رو بگیرم و برم دانشگاه. خیلی زود، از زمان دیپلم رفتم سر کار. از منشی‌گری تا تایپ تا تندخوانی، تا کار اداری. هر کاری کردم. و هزینه دانشگاهم رو درآوردم. اوضاع خانواه‌م شدیداَ به هم ریخته بود. هیچ وقت نمی‌تونستم حتی عکسی از اونها بع کسی نشون بدم. از درون اخساس حقارت می‌کردم. همیشه بین دوستان و همکاران اگه درباره خانواده صحبت می‌شد من سکوت می‌کردم و اصلا سعی می‌کردم از محیط برم بیرون. به خاطر همین موضوع همیشه خجالتی بودم و خودم رو خیلی دست پایین می‌گرفتم و جسارت حرف زدن و بیان خودم رو نداشتم.

همیشه احساس گناه و عذاب وجدان داشتم. با دلیل و بی‌دلیل. مخصوصا در برابر خانواده‌ام. اون بندگان خدا به دلیل مشکلاتشون هیچ‌وقت نمی‌تونستند کاری برای من انجام بدن. حتی از همون زمانی که من نوجوان بودم. و من تا جایی که می‌تونستم هر کاری براشون کردم. اضافه‌کاری می‌کردم تا پول بیشتری دربیارم و خرج اونها کنم. سال‌ها این کارو کردم. برای اینکه اونها سلامت بشن خیلی تلاش کردم و‌ خودمو به آب و آتیش زدم ولی نتیجه فقط فرسودگی و ‌خستگی خودم و یک جسم و روان داغون شد.

اعضای خانواده‌ام نمی‌تونستند خودشون رو بالا بکشند. نمی‌تونستند کار کنند. گیر افتاده بودند و من دلم می‌سوخت و زجر می‌کشیدم. حتی بعد از ازدواجم هم این حالت ادامه داشت. احساس عذاب وجدان از اینکه نمی‌تونم کاری براشون بکنم و من حالم خوبه و حال اونا بده، من رو نابود کرد. مخصوصا بعد از ازدواج، چون کمتر می‌تونستم براشون وقت بذارم و یا غذایی براشون ببرم یا کاری براشون انجام بدم، تبدیل شدم به یک آدم با کلی بیماری جسمی و روحی. همیشه احساس گناه و عذاب وجدان داشتم. اگه نعمتی در زندگیم داشتم، اگه غذای خوبی می‌خوردم، آرامشی داشتم، لباس خوبی می‌پوشیدم، سفر می‌رفتم، اون نعمت برام زهر می‌شد. با گریه و‌ حس عذاب وجدان خوشی‌ها رو ‌هدر دادم.

ولی خدا کمکم کرد. به مسیر درستی هدایت شدم و تلاش کردم در عین حالی که به اونها کمک می‌کنم تا حدودی این احساس گناه رو از خودم دور کنم.

ولی می‌دونید چیه استاد؟ بعد از اون همه سال اونجوری زندگی کردن، دیگه لذت بردن یادم رفته. خندیدن و شاد بودن رو بلد نیستم استاد. خیلی عجیبه، امروز شنیدن این فایل باعث شد تمام این زخم‌های قدیمی باز بشن استاد. نمی‌خواستم کامنتم اینقدر طولانی بشه و اصلا به این سمت بیاد. ناخودآگاه اینطوری درد دل کردم و نوشتم و نمی‌دونم برای انتشار در سایت تأیید می‌شه یا نه.

به هر حال امروز احساس می‌کنم فصل جدیدی در زندگیم شروع شده. تازه دارم می‌فهمم داستان چیه و چطور باید شروع کنم. تازه دارم می‌فهمم چطوری باید زندگی کرد.

می‌دونید استاد؟ مثل وقتایی که پیش روان‌شناس و‌ مشاور می‌رفتم، توی حالتی قرار گرفتم که می‌خوام بزنم زیر گریه و کلی درد دل کنم. نمی‌دونم چه جوری از شما تشکر کنم استاد عباس‌منش عزیز. شما تا همین جا هم که هنوز خیلی چیزها باید ازتون یاد بگیرم و هنوز اول راه هستم، یکی از مهم‌ترین و تأثیرگذارترین آدم‌های زندگی من هستین.

من تصمیم دارم زندگیم رو تغییر بدم و ‌خودم رو عاشقانه دوست داشته باشم و بزرگ و بی‌گناه ببینم. مصمم هستم اونطوری که خدا از اول برام خواسته بوده و گفته بوده و من نفهمیده بودم، زندگی کنم. من نهایت تلاشم رو می‌کنم و از خدا می‌خوام که در این راه ثابت‌قدم نگهم داره.

از شما بارها و بارها سپاسگزارم و‌ خدا رو بی‌‌نهایت شاکرم.