«چند باور قدرتمندکننده» برای رفع احساس گناه

سلاااام به استاد عزیز،خانوم شایسته ی مهربون و همممه ی اعضای سایت🤗

من تصمیم گرفتم سفرنامه رو شروع کنم و با جدیت بیشتر ادامه بدم…

اولین فایل درمورد رفع احساس گناه و ساخت عزت نفس

خب داشتم فکر میکردم که چطوری این فایل رو در عمل ازش استفاده کنم و حسابی وجودم رو کندوکاو کردم

اول گفتم فکر کنم ببینم احساسِ گناه من از چه جاهایی نشات گرفته و چیزای خوبی رو متوجه شدم

۱.در زمانایی که مخالفِ حرف خونوادم عمل میکنم و اونا ازش خبر ندارن احساس گناه میکنم

۲.زمانایی که برای خودم و خدا توجیه داشته باشم احساسِ گناه رو آگاهانه به خودم میدم تا اگر کسی خواست منو سرزنش کنه با خودم بگم من احساس گناه میکنم من آدم خوبیم من فهمیدم که گناهه! تا آروم بشم ولی اینکار هییییچ فایده ای نداشته و نداره

۳.زمانی که به کسی نه* بگم و مبادا که ناراحت بشه و فکر خاصی درموردم بکنه،مبادا باهام دوستی نکنه یا از من بدش بیاد،دعوامون نشه یه بار! نکنه کارم خیلی اشتباه بوده و الان جواب کارمو میگیرم و..و..

اینا زمانایی هستن که من احساس گناه بهم دست میده

حالا من توو خونوادمون برعکس خیلیا که بخاطر نماز نخوندن،حجاب،روزه و اعتقادات خاص احساس گناه میگیرن ما اصلا نداریم و من ازین لحاظ خیالم راحته چون میدونم خدایی حقیقی درون وجود منه و خیلی چیزای دیگه که از استاد یاد گرفتم و خودمم بهشون رسیدم یعنی آزادیم که خدای خودمون رو داشته باشیم.

حالا باید بیام با باور های مناسب این احساساتو ریشه کن کنم

*خداوند توابه(ذهنم میگه خونوادت چی اونا نمیبخشنت)

منم بهش میگم:مهم این نیست که کسی منو ببخشه قدرت خداست اونه که باید منو ببخشه که البته خدا خیلی وقته منو بخشیده خودمم که باید کنار بیام باهاش و ببخشم

اونا نبخشن هیچ تاثیری توی زندگی تو نداره فقط اسودگی خاطر رو ازونا میگیره

انقدر فهمیدم خدا کاریم نداره بخاطر اشتباهاتم و بخشندس و انقدر تجربه کردم که خونوادم فراموش نمیکنن اشتباهات من رو که توی ذهنم انتظارِ بخشش خدارو ندارم بلکه برعکس انتظارِ بخشش خونوادم رو دارم

حالا نکته اینجاست که باید ببینیم اون اشتباه در جهت و راستای چه چیزایی بوده

وقتی فکر میکنم میفهمم همش در جهت پیشرفت زندگیم و لذت بردن بوده اینکه احساس آزادی کنم اینکه این احساس رو به خودم بدم که ارزشمندم و حق دارم اونجور که دلم میخواد زندگی کنم

پس دقیقا اینجا چه گناهی انجام شده؟:/

نمیدونم الان بخندم یا گریه کنم ولی هرجور حساب میکنم گناه نبودن اما چطوریه که سالهاست احساسش تو وجودم بوده!!

*باید درمورد کارهایی که کردیم یک تصویر بزرگتری داشته باشیم تا تشخیص بدیم (فرهنگ های متفاوت)

بازم هرجور نگاه میکنم گناه نکردم:)

حالا البته اینجا یه چیزی موج میزنه و اون شرکه شرک! این رو بله قبول دارم

صفرو صد نداریم اماااا این احساس گناه نصفش از ترسِ مخالفت دیگران نشات گرفته

پس برای همینه که خدا شرک رو نمیبخشه پس برای همینه ادم حس میکنه واسه جلو رفتن گیر کرده به یه جایی و جلو نمیره

منشاش ترسه ترس!

داشتم بررسی میکردم دیدم با باور های استاد ذهنم مقاومت میکنه بعد دیدم خیلی ریشه دار تره ینی قشنگ باید یه چاه عمیق بزنیم توی وجودمون هر چی علف هرزه از ریشه ای ترین قسمتش بریده بشه

یه مثال از خودم میزنم:

یه سری کارا که انجام میدادم وجودم میگفت اشتباه نیست ولی ذهنم میگفت ببین آیدا خونوادت خوششون نمیاد پس گناهه پس اشتباهه تو داری مخفیش میکنیااااا ببین خیلی ادمه بی ارزشی شدی چون داری گناه انجام میدی

منم بهش میگفتم؛ببین من دارم با دوستم خوش میگذرونم چیش اشتباهه؟

میگف؛شاید مامانت خوشش نیاد ازین دوستت شاید بابات نخواد

میخواستم برم سرکار

ذهنم میگف:ببین این کار گناهه چون اونا مخالفن اونا ناراحت میشن اونا ازت ناراضی میشن همش اونا اونا اونااا…

همش دیگران همش رضایت بزرگتر

بعد گفتم آخه تا کی؟

پس رضایت خودم از زندگیم چی میشه؟!

اما حالا متوجهش شدم حالا فهمیدم چی درسته چی غلطه

غلط ینی مسیری که خداوند براونها غضب کرده و گمراهان

و درست ینی مسیری که به اونها نعمت داده

ایاک نعبدُ و ایّاکَ نَستعین اهدنا الصراطِ مستقیم/صراطَ الذینَ انعَمتَ علیهم غَیرالمغضوبِ علیهم و الضاالین

این آیه جواب تمام اینها رو داد و واااقعا آروم شدم وااقعا باور قشنگی بهم داد

ینی چی؟ ینی راه درست راهیه که خدا گفته اونم نه بخاطر اینکه خدا گفته چون من خودم بهش رسیدم چون منطقیه

من تمام زندگیم رو جوری ادامه دادم که دیگران راضی باشن مشکلم این بود که فکر میکردم دیگران فقط غریبه ها هستن دریغ ازینکه هر کسییییی میتونه باشه

اگر مسیرِ درست مشیتِ الهیه چرا باید با حرف کسایی زندگی کرد که اصن نمیدونن قانون خدا چیه؟:)

*با خودم میگم مردمی که خودشون تا به یه مشکلی برمیخورن میان به خدا پناه میبرن

*مردمیکه علت وجودشون بخاطر وجودِ خداست

*مردمیکه ۹۰ درصدشون نمیدونن واسه زندگی خودشون چیکار کنن

حالا حرفِ اونا بشه راهِ درستِ من؟؟؟!!!!!!

دوستان یه نکته ای که من بهش رسیدم رو میگم شاید به خیلیا کمک کنه باید مواظب باشیم که ممکنه ذهن وقتی داریم گناه رو از خودمون دور میکنیم یه جور دیگه وارد بشه و اونم اینه که ازینکه این همه مدت به خودمون احساس گناه دادیم بازم مارو وارد احساس گناه کنه و بگه چرا اینهمه به خودت احساس گناه دادی؟یعنی از احساسِ گناه دادن به خودمونم بهمون احساسِ گناه بده! (یعنی بگه تو گناه کاری که انقد به خودت احساس گناه دادی و به خودت آسیب زدی)

خیلییی باید حواسمون باشه !!

با همه ای اینا راهِ درستِ من راه خداست و تمووووم☺

در پناه خدا شاد باشید❤