«چند باور قدرتمندکننده» برای رفع احساس گناه - صفحه 321

به نام خالق جهان هستی

نکته اولی که این فایل برای من داشت این بود که به دنبال فکر های خوب باشیم، سوال های خوب بپرسیم، دنبال افکار پوچ و بیهوده نباشیم مثل اینکه جن ها کجا هستن یا چطور میتونیم با ارواح ارتباط برقرار کنیم و .. دنبال سوالاتی باشیم و افکاری باشیم که بهمون کمک میکنه که زندگی بهتری داشته باشیم. به این فکر کنیم که چطور میتونیم زندگی بهتری داشته باشیم؟ چطور میتونیم روابط بهتری داشته باشیم؟ چطور میتونیم ثروتمند تر بشیم؟ چطور میتونیم از تمامی نعمت های خدا بهرمند بشیم؟ چطور میتونیم تو کارمون موفق تر عمل کنیم؟ چطور میتونیم نتایج و بهبود زندگیمون پایدار تر باشه؟ چطور میتونیم سلامتی بیشتری رو تجربه کنیم؟ چطور ذهن و روان سالم تری داشته باشیم؟ چطور عزت نفس بیشتر داشته باشیم؟ چطور احساس بهتری داشته باشیم؟ چطور ارتباطمون با خداوند عمیق تر و غنی تر باشه؟ چطور احساس معنویت بیشتری رو تجربه کنیم؟ چطور میتونیم به مدارهای بالا تر بریم و از نعمت ها و برکت های بیشتری بهرمند بشیم؟ چطور میتونیم بهتر احساسمون رو خوب نگه داریم و چطور میتونیم بهتر نجواهای ذهنمون رو تغییر بدیم و احساس و عملکرد بهتری برسیم؟ چطور میتونیم خوشحال تر باشیم؟ شاد تر باشیم؟ چطور میتونیم بیشتر مولد شادی باشیم؟ چطور بیشتر میتونیم مولد احساس بهتر باشیم و خودمون بتونیم احساسات خوب رو ایجاد کنیم؟ چطور میتونیم بهتر زاویه نگاهمون به موضوعات رو تغییر بدیم و احساس و عملکرد بیشتری داشته باشیم؟ چطور میتونیم جسم پر انرژی تری داشته باشیم؟ این سوالات و این افکار و دنبال این سوالات بودن هست که میتونه زندگی بهتری رو برای ما رقم بزنه. سوالاتی که منجر بشه به دنبال زندگی بهتر باشیم. و الا افکار بیخودی هم هست که فکر کردن بهشون هیچ نتیجه ی مثبتی در زندگی ایجاد نمیکنه. فقط وقت تلف کردنه.

نکته دیگری که این فایل برای من داشت این بود که در جواب به این سوال که چطور میتونیم کمک کنیم که فردی که احساس گناه خیلی شدیدی داره به احساس بهتری برسه و بهش کمک کنیم پاسخ من این هست که فردی که احساس گناه خیلی شدیدی داره باید بدونه که طبق قوانین خداوند احساس بد = اتفاقات بد. بنابراین مهم نیست که چه کاری انجام شده اگر در احساس بد بمونه اتفاقات بدتری براش میفته و نتیجه در نهایت بدتر خواهد بود. کاری که بایستی انجام بده این هست که بدونه احساس گناه داشتن مساوی حرکت کردن در مسیر خداوند نیست و نتیجه ی خوبی نداره به همین دلیل مهم نیست چه کاری انجام شده یا چه عملی بوده یا چه فکری تو سر ما هست اگر نتیجه ی اون افکار احساس گناه هست بایستی این احساس رو تغییر بدیم با تغییر زاویه نگاهمون به اون موضوع. دومین قدم این هست که حالا ما چطور نگاه کنیم به این موضوع؟ اصلا چطور میتونیم زاویه نگاهمون رو تغییر بدیم در مورد موضوعی که نسبت بهش احساس گناه داریم؟ کاری که من انجام میدم این هست که میگم اگر من نسبت انجام به یک موضوعی احساس گناه داشته باشم – هرچند اون کار یک خطا و اشتباه مشخص باشه – این احساس گناهی که من دارم باعث میشه همون کار خطا و اشتباه بیشتر بشه. یعنی اون احساس گناهه اصلا کمکی نمیکنه به اینکه شرایط بهتر بشه به همین دلیل به جای اینکه خودم رو سرزنش کنم و تحقیر کنم میگم من عاشق خودم هستم با وجود اینکه این اشتباهم انجام دادم یا حتی میدم. و همین که احساس گناه رو با تکرار همین افکار از خودم دور میکنم و میگم من عاشق خودم هستم من خودم رو دوست دارم من با اینکه این کار اشتباه رو انجام دادم خودم رو دوست دارم میدونم که این فکر یعنی در مسیر خداوند حرکت کردن و این نوع فرکانس باعث میشه احساس گناه از من گرفته بشه و در نهایت نتیجه اش این میشه که اون اتفاق خود به خود ازش فاصله میگیرم چرا که این قانونه خداونده که احساس خوب = اتفاقات خوب. دوست داشتن خود بی قید شرط = فرکانس خواسته ارسال کردن و البته تکامل هم میخواد. هرچقدر بیشتر تمرینش کنی بهتر میشی و این بهتر شدن باعث میشه اون اتفاق کمرنگ تر بشه. و این قانون خداست.

نکته دیگه ای که از این فایل دریافت کردم این هست که احساس گناه ارتباط مستقیمی داره با عذاب وجدان. یعنی فردی که احساس گناه داره چون عذاب جدان داره احساس گناه داره. و این عذاب وجدان برمیگرده به فرهنگی که فرد درش بزرگ شده. کی مشخص کرده که عذاب وجدان چی هست؟ مثلا اگر یک مسلمون مشروب بخوره عذاب وجدان شدید میگیره یک نفردر آمریکا شمالی این کار رو بکنه عذاب وجدان نمیگیره. ابراهیم زد خدایان دیگران رو شکوند بت ها رو شکوند و احساس گناه نداشت و یک مسلمون هم با این کار احساس افتخار داره ولی یک فرد ژاپنی اگر این کار رو بکنه سرشار از احساس گناه میشه و حتی ممکنه خودکشی بکنه. اینها نشون میده که عذاب وجدان فرهنگ به فرهنگ فرق میکنه به همین دلیل کی مشخص میکنه چه کاری گناه هست و چه کاری گناه نیست؟ این برمیگرده به فرهنگی که درش بزرگ شدیم به همین دلیل همین باعث میشه که بتونیم احساسمون رو کنترل کنیم

نکته دیگه این هست که خداوند بسیار بخشنده و مهربانه و خداوند در قرآن غفور رو با رحیم زیاد تکرار کرده که نشون میده خداوند بسیار آمرزنده هست و تمام گناهان جز شرک به خودش رو میبخشه و ازشون در میگذره. والله غفور الرحیم.

نکته دیگه این هست که قران رو هم بدون فکر نپذیریم و آیه به آیه فکر کنیم مقایسه کنیم و بعد بپذیریم

نکته دیگه این هست که ما نمیتونیم زندگی کسی رو تخریب کنیم. هیچ کس هم نمیتونه زندگی ما رو تخریب کنه وقتی ما باورهای مناسب داریم. هیچ کسی نمیتونه به کسی ظلم کنه مگر اینکه اون فرد ظلم رو بپذیره و باورهای نامناسبی داشته باشه و در مدار نادرستی باشه. و همه ی ما این امکان رو داریم با کار کردن روی باورهامون خودمون رو در مدار مناسب قرار بدیم. اینکه ما فکر میکنیم فردی میتونه زندگی ما رو تخریب کنه یا فردی میتونه زندگی فرد دیگری رو تخریب کنه کاملا اشتباه هست. اگر فردی بخواهد زندگی ما رو به هم بزنه و تخریب کنه به خودش ستم کرده نه به ما. مثل داستان حضرت یوسف که کل برادرانش خواستن اون رو تخریب کنن ولی زندگی یوسف بهتر و بهتر شد چرا که باورها و ایمان حضرت یوسف باعث شد که زندگی خوبی رو برای خودش رقم بزنه و بشه عزیز مصر و این اتفاق در مورد همه صادقه. وقتی ما روی باورهامون کار می کنیم و در مدار درست قرار میگیریم و ایمان های درست داریم که میتونیم مثل حضرت یوسف و باقی افراد در مدار صحیح هستند در مدار صحیح باشیم و بمانیم و هر روز روی خودمون کار کنیم اتفاقی که می افته اینه که هر کسی آگاهانه هم بخواد به ما ضرری برسونه در خدمت ما کار کرده رایگان. و باعث رشد و پیشرفت بیشتر ما شده. مثل حضرت یوسف یا مثل همون داستان هایی که استاد عباس منش در فایل چه کسی مالک توست گفت که افراد فکر میکنن دستان پشت پرده ای وجود دارن که زندگیشون رو رقم میزنن یا توحید عملی ۶ گفت در مورد اون استاد موفقیت که استاد رو خواست تخریب کنه و استاد گفت این باعث میشه کلی افرادی که من رو نمیشناسن و اون رو میشناسن من رو بشناسن و باثع پیشرفت من شد و نتیجه هم همینطور شده. چون قانون این هست که هر کسی بخواد به ما آسیبی بزنه نمیتونه. خداوند مالک و تنها قدرت جهان هستی هست و اون افراد در خدمت ما کار کردن و به پیشرفت بیشتر ما کمک کردن.

نکته دیگه این هست که من نمیتونم زندگی هیچ کسی رو تخریب کنم. من اگر بخواهم آگاهانه به کسی آسیب برسونم نمیتونم. از همون لحظه ای که با این نیت که میخوام زندگی کسی رو تخریب کنم باشم در لحظه به لحظه دارم خودم رو نابود میکنم اما در لحظه ای که با این نیت که عشق بورزم به دیگران و دوستشون داشته باشم حتی در دلم و با نیت کمکشون کنم هستم در لحظه به لحظه دارم به پیشرفت خودم کمک میکنم.

نکته دیگه این هست که در مورد افرادی که عزیزانشون میمیرن اینها گریه میکنن سبک میشن آروم میشن ولی بعدش که یک آشنای دیگه میاد دوباره میزنن زیر گریه و احساس میکنن اگر جلوی فلانی گریه نکنم خوب نیست. و اینها حاصل فرهنگ ها هست. یا این نکته که در مورد مردگان بعضی ها میسوزونن بعضی ها آتش میزنن بعضی ها میزنن میرقصن شادی میکنن و این خودش نشون میده که ما تحت تاثیر فرهنگ هستیم که درش بزرگ شدیم و در مورد احساس گناه هخم همینه. چیزهایی هستن که برای ما احساس گناه داره ولی برای بعضی ها شادی آوره. و چیزهایی برای ما هستن که شادی آوره برای بعضی ها گناهه. مثل کله پاچه. و حالا این نگاه چه کمکی به ما میکنه؟ که هر موضوعی رو از دیدگاه بالا ببینیم. و بتونیم احساس گناه نداشته باشیم و به این وسیله در مدار و مسیر خداوند حرکت کنیم و احساس خوبی داشته باشیم.

نکته دیگه این هست که هر موقع احساس گناه در من ایجاد شد به خودم بگم که این احساس کار رو خراب میکنه موفق نمیشم و بعد به خودم بگم چطور نگاه کنم که به احساس خوبی برسم؟ و بعد بگم که اولا من نمیتونم کسی رو تخریب کنم، دوم خداوند بخشنده هست، سوم من با هماعهنگی با خداوند به جایی میرسم که رفتارهام درست باشه مثل افرادی که همیشه همه رفتارهاشون درسته مثل خود استاد، چهارم برخورد به تضاد ها باعث میشه من پیشرفت کنم مثل همون داستان تایتانیک یا فضاپیماها که اون تضاد باعث شد کشتی های امروزی و فضاپیماهای امروزی پدید بیاد،