«چند باور قدرتمندکننده» برای رفع احساس گناه - صفحه 88

مگر نه اینکه خداوند متعال فرموده است : قُلْ یَا عِبَادِیَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلَىٰ أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَةِ اللَّـهِ إِنَّ اللَّـهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ ﴿53﴾الزمر

بگو: «اى (همه ی )بندگان من که بر خود اسراف و ستم کرده ‏اید! از رحمت خداوند نومید نشوید که خدا همه گناهان را مى ‏آمرزد، زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است. (53)زمر

نا امیدی بسیار بد است، بلکه یأس از رحمت خدا کفر آور است. مؤمنی که از رحمت خدا نامید شود، به این معناست که یا در قدرت خدا و یا در بیکران بودن رحمت او تردید دارد و می پندارد رحمت یا قدرت او محدود است و این خیال و باور، زمینه کفر را فراهم می‏کند. از این رو یأس از رحمت خدا در قرآن به عنوان کفر مطرح شده است: ﴿لاَ تَیْأَسُواْ مِن رَّوْحِ اللّهِ إِنَّهُ لاَ یَیْأَسُ مِن رَّوْحِ اللّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْکَافِرُونَ) : از رحمت خدا نومید مباشید، که جز گروه کافران از رحمت خدا نومید نمى ‏شوند.بنابراین، نمی‏شود کسی به خداوند ایمان داشته باشد و به چاه یأس سقوط کند؛ یعنی بگوید: دیگر خدا نمی‏تواند بیامرزد یا دیگر رحمت خدا تمام شده است.

در قرآن کریم هم به مؤمنان دستور رجاء داده و هم از یأس، نهی شده است

بخداوند ایمان داشته باش و سعی کن اعمال گذشته ات را تکرار نکنی و هدیه تو به بخشنده ترین موجود هستی اعمال صالحت باشدو بدان که: در سوره نساء آیه 48 فرموده “إِنَّ اللّهَ لاَ یَغْفِرُ أَن یُشْرَکَ بِهِ وَیَغْفِرُ مَا دُونَ ذَلِکَ لِمَن یَشَاء ءُ:” خداوند شرک را نمى ‏بخشد، اما کمتر از آن را براى هر کس که بخواهد مى ‏بخشد”.

پس بعد از ایمان و توبه ( عدم تمایل به انجام گناه) با خودت راحت باش زمانی که خداوند انسان را می بخشد، نفس آدمی هم باید از ملامت انسان دست بردارد پس اگر حتی درون انسان انسان را محکوم می کند باز نباید اهمیت داد چون خالق انسان با توبه او به او عمری دوباره ولوحی سفید برای ثبت اعمال پاکش می دهد وقلم عفو بر گذشته ی او می کشد