باورهایی قدرتمندکننده درباره خداوند

سلام و درود به تک تک هم قطاران دولتمند و ثروتمند؛که با راهبری و نقشه خوانی شخص پرتوان و موفقی همچون استاد عباس منش،با آذوقه ای از باور و نکات مثبت،در پناه الله یکتا در جاده ی عشق و مودّت درحال طی مسیرِ شادی و سلامت به مقصد سعادت و خوشبختی هستند.

ما انسانها از وقتی خدا را شناختیم[بهتره بگم خدا را به ما شناساندند] از همان دوران زیبا و پر ازاحساس و لطافت کودکی،برایمان اینگونه القا شد که او موجودی دور از ذهن و پنهان از نظرهاست…کسی که جایگاه او در آسمان هاست و از آن بالا نظاره گر اعمال و رفتار بندگانش که خالق و به وجودآورنده ی آنهاست می باشد؛خدایی که اگر دروغ بگوییم دیگر ما را دوست نخواهد داشت-اگر کار خطایی بکنیم،چشمهایمان را خواهد بست-اگر نماز و روزه هایمان قضا بشود،ما را به جهنم خواهد برد-اگر گناه بکنیم،دیگر ما را نخواهد بخشید و با شقی ترین شکنجه ها عذاب خواهد داد-اگر بخواهیم شکایت یا اعتراضی داشته باشیم،نه تنها خدا بشنود قهر میکند،حتی داشتن سوال در مورد او هم کفر محسوب میشود!-مگر میشود از خدا درخواستی داشت!؟مگر خدا بیکاره بنشیند به حرفهای ما گوش بدهد!-معجزه مخصوص پیامبران است و خدا فقط در زندگی معصومین اتفاقات معجزه گونه قرار داده است و….هزاران باور اشتباه و تلقی های نادرست در مورد خدا که از ناحیه ی اطرافیان و با تبلیغات دینیِ سوء که مطابق با اعتقادات خویش و مطابق با هرآنچه فکر می کردند خدا باید باشد،به ذهن های ما تزریق و با افکارمان عجین شده اند.

طوری که بسیاری از افراد،حتی با شنیدن نام خدا دچار ترس وتشویش می‌شوند؛البته درست است استفاده از آیاتِ عذاب در قرآن جهت انذار بوده و جلوگیری از به خطا رفتن،ولی این نیز به خاطر موجودی دارای اراده و اختیار بودن انسان است که اگر هم عذابی باشد ،ثمره و نتیجه ی اعمال خود اوست که ممکن است حتی در این دنیا متحمل عواقب و آثار ناشی از آن باشد؛نه اینکه خواست خدا بوده و او بخواهد با هر بهانه ای بندگانش را شکنجه بدهد که این با ارحم الراحمین بودن خدا منافات دارد….

همیشه رحمانیّت خدا بر خشمش غلبه دارد و از این جهت هم است که سوره‌های قرآن را با یادآوری رحمان و رحیم بودن خدا آغاز می‌کنیم؛چرا که اگر اینگونه نمی‌بود،باید می‌گفتیم به نام خداوند جبّار و منتقم !

بدانیم اگر تصور دیگری از خدا پیدا کردیم که با مهربانی و خوبی او در تضاد بود،به خطا رفته‌ایم….

خدا تنها روزنه ی امیدی است که هیچگاه بسته نمی شود؛تنها کسی است که با دهان بسته هم میتوان صدایش کرد و با پای شکسته هم میتوان سراغش رفت؛خدا تنها معشوقی است که به عاشقان خود عشق می ورزد؛تنها خریداری است که اجناس شکسته را بهتر برمی دارد و بیشتر می خرد؛خدا تنها حاکمی است که به دنبال راهی برای خلاصی محکوم می گردد؛چشمش را برخطای گنهکار می بندد و برای بخشیدن او هزاران بهانه می تراشد و هزاران وسیله می سازد؛چراکه تنها سلطانی است که دلش با بخشیدن آرام میگیرد نه با تنبیه کردن! او تنها کسی است که به منکران و تکذیب کنندگانش هم روزی می دهد….

خدا تنها کسی است که اگر یک قدم به سویش برداری،ده قدم به سویت پیش می آید و اگر به سمتش راه بروی،به سمتت می دَود؛خدا تنها کسی است که اگر از تو محبت ببیند،زیر دِینت نمی ماند و با قدردانی شگفت و بی نظیرش،تو را شرمنده می گرداند؛خدا تنها کسی است که وقتی همه رفتند،می ماند و وقتی همه پشت کردند،آغوش می گشاید و وقتی همه تنهایت گذاشتند،مَحرمت میشود؛خداوند آن قدر مهربان است که نازِ بندگانش را می کِشد و به دنبال روی برگردندگان و فراریان و گریختگان می فرستد و مشتاقانه منتظر بازگشت و آشتی بندگان گنهکارش است.

آری خداوند بهترین دوست،بهترین مونس و هم راز،بهترین یار و بهترین معشوق است؛هرچه به او بیشتر نزدیک شوی،معرفت و آگاهیت به خوبی هایش بیشترو در نتیجه علاقه ات نیز به او زیادتر شده و از رفاقت با او بیشتر لذت می بری….

حال که خدا اینگونه است،بیایید فرصت را از دست ندهیم و با نزدیک تر شدن به او و تحکیم باورمان نسبت بهش،با تأسی از آموزه های کارساز استادمان که همانا در مدار قرارگرفتن و هم فرکانس شدن با اتفاق های خوب و عالی در زندگیست،سعادت و خوشبختی را برای خود و دیگران به ارمغان بیاوریم ان شاءالله?