باورهایی قدرتمندکننده درباره خداوند

اواسط زمستان بود. برف شدیدی می بارید. در مسیر منتهی به جنگل راهش را گم کرده بود. خسته گی و ناامیدی از یک طرف، سرمای سوزان و برف شدید هم از طرف دیگر اقتدار درونش را به لرزه درآورده بود و فراموش کرده بود برای چه هدفی قدم در این جاده منتهی به جنگل گذاشته است. صدایی عجیب، گویا که تا به امروز چنین صدای ترسناکی نشنیده بود، به گوشش می رسید و قدم هایش را سست تر می کرد و وجودش را پر از وحشت. جلوتر که می رفت تراکم درختان جنگل بیشتر می شد و از شدت بارش برف می کاست اما سوز سرما همچنان ادامه داشت و بیشتر هم می شد کم کم داشت از ادامه راه منصرف می شد و تسلیمی سراغش می آمد اما از درون صدایی عجیب و قوی ادامه ی مسیر را برایش القا می کرد گویا اتفاقی زیبا انتظارش را می کشد و به این وضعیت خاتمه می دهد هر دم این نجوا بر ترسش غالب می شد و بعضاً ترس بر این نجوای درونی غالب می شد. در این میان او تصمیم گرفت مسیر را ادامه دهد چند ساعتی که گذشت از دور دودی را دید که در ابتدا فکر کرد به آبادی نزدیک است بعد از نزدیکی به محل، کلبه ای کوچک را دید که گویی کسی در آن است اما اطراف کلبه تا چشم کار می کرد، درختان متراکمِ پوشیده از برف را می دید با تردید فراوان بر روی درب کلبه زد تا بلکه کسی درب را باز کند اما خبری از صاحب کلبه نبود. تصمیم گرفت خود درب را باز کرده و وارد کلبه شود و به علت وسعت کم کلبه توانست به محض ورود به کلبه همه جای آن را ببیند و متوجه شد خبری از انسان در کلبه نیست. وارد کلبه که شد گرما و صمیمیتِ درون کلبه، حس آرامش و امنیت عجیبی را در درونش شکوفا کرد نزدیک شومینه شد و بر روی صندلی چوبی که جلوی شومینه بود نشست و از فِرطِ خستگی و گرمایی که از شومینه وجودش را نوازش می کرد، خوابش برد بعد از چند ساعت چشمانش را که باز کرد به یاد آورد که کجا هست و چه برایش گذشته است. از جایش برخواست و به همه جای کلبه نگاهی انداخت به طرز عجیبی و بدون دخالت هیچ نیروی انسانی هیزم های درون شومینه تمام نشده بودند و کلبه همچنان گرمای دلنشین خود را حفظ کرده بود از پنجره ی کلبه به بیرون نگاهی انداخت دانه های برف همچنان از آسمان به زمین می بارید فهمید همین دانه های برف و بورانی که ساعت ها قبل تمام وجودش را از سرما پر کرده بود و ترس و ناامیدی را برایش به ارمغان آورده بود، چه زیبا پهنه جنگل را سفید پوش کرده است و چه منظره ی زیبایی را خلق کرده است در درونش آرامشی را حس می کرد که گویا تا به امروز این حس آرامش را تجربه نکرده بود.

قبل از حرکت به سمت جنگل با خود عهد بسته بود با پای پیاده در درون جنگل و در وسط زمستان به دنبال حسی برود که حضور خدا را برایش جلوه دهد و حال به هدفش رسیده بود خود را در آغوش گرم و امن و دل انگیز خداوند یافته بود زیرا که به صدای درونش توجه کرده و مسیر را ادامه داده بود…

همین که به ندای درونت گوش کنی و وجودت را خالی از ترس کنی خداوند در وجودت جاری می شود و گرمای حضورش را حس خواهی کرد…

متشکرم ??

سپاس دوست عزیز

پیروز و موفق باشید.

بسیار زیبا، بله واقعا چنین است نباید خداوند را بیرون از خود جست و جو کرد نباید به او چارچوبی نسبت داد او یک حس یک فرکانس، یک حال خوب است بسیار زیبا توصیف کرده اید. موفق باشید.

سپاس دوست عزیز