باورهایی قدرتمندکننده درباره خداوند

سلام بر خانواده بزرگ عباس منش

دوستان سالها قبل شعری به دستم رسید که باورم رو نسبت به خداوند تغییر داد

براتون می نویسم امیدوارم تاثیر گذار باشه

بخوان مارا

منم پروردگارت

خالقت از ذره ای ناچیز

صدایم کن مرا

آموزگار قادر خود را

قلم را ، علم را ، من هدیه ات کردم

بخوان مارا

منم معشوق زیبایت

منم نزدیکتر از تو به تو

اینک صدایم کن

رها کن غیر ما را ، سوی ما باز آ

منم پروردگار پاک بی همتا

منم زیبا ، که زیبا بنده ام را دوست می دارم

تو بگشا گوش دل

پروردگارت با تو میگوید

تو را در بیکران دنیای تنهایان،

رهایت من نخواهم کرد

بساط روزی خود را به من بسپار

رها کن غصه یک لقمه نان و آب فردا را

تو راه بندگی طی کن

عزیزا ، من خدائی خوب می دانم

تو دعوت کن مرا بر خود

به اشکی ، یا خدائی ، میهمانم کن

که چشمان اشک آلوده ات را دوست می‌دارم

طلب کن خالق خود را

بجو ما را

تو خواهی یافت

که عاشق میشوی بر ما

که وصل عاشق و معشوق هم

آهسته میگویم ، خدائی عالمی دارد

قسم بر عاشقان پاک با ایمان

قسم بر اسب های خسته در میدان

تو را در بهترین اوقات آوردم

قسم بر عصر روشن

تکیه کن بر من

قسم بر روز ، هنگامی که عالم را بگیرد نور

قسم بر اختران روشن ، اما دور

رهایت من نخواهم کرد

بخوان ما را

که میگوید که تو خواندن نمی دانی ؟

تو بگشا لب

تو غیر از ما ، خدای دیگری داری؟

رها کن غیر ما را

آشتی کن با خدای خود

تو غیر از ما چه می جوئی ؟

تو با هر کس به جز با ما ، چه می گوئی ؟

و تو بی من چه داری ؟ هیچ !

بگو با ما چه کم داری عزیزم ، هیچ !

هزاران کهکشان و کوه و دریا را

و خورشید و گیاه و نور و هستی را

برای جلوه خود آفریدم من

ولی وقتی تو را من آفریدم

بر خودم احسنت می گفتم

تویی زیباتر از خورشید زیبایم

تویی والاترین مهمان دنیایم

که دنیا بی تو ، چیزی چون تو را ، کم داشت

تو ای محبوب تر مهمان دنیایم

نمی‌خوانی چرا ما را ؟

مگر آیا کسی هم با خدایش قهر می گردد ؟

هزاران توبه ات را گرچه بشکستی

ببینم ، من تو را از درگهم راندم ؟

اگر در روزگار سختیت خواندی مرا

اما به روز شادیت ، یک لحظه هم یادم نمی کردی

به رویت بنده من هیچ آوردم ؟

که می ترساندت از من ؟

رها کن آن خدای دور

آن نامهربان معبود

آن مخلوق خود را

این منم پروردگار مهربانت ، خالقت

اینک صدایم کن مرا ، با قطره اشکی

به پیش آور دو دست خالی خود را

با زبان بسته ات کاری ندارم

لیک غوغای دل شکسته ات را من شنیدم

غریب این زمین خاکیم

آیا عزیزم حاجتی داری ؟

تو ای از ما

کنون برگشته ای ، اما

کلام آشتی را تو نمی‌دانی ؟

ببینم چشمهای خیست آیا ، گفته ای دارند ؟

بخوان ما را

بگردان قبله ات را سوی ما

اینک وضوئی کن

خجالت می کشی از من

بگو، جز من ، کس دیگر نمی فهمد

به نجوائی صدایم کن

بدان آغوش من باز است

برای درک آغوشم

شروع کن ، یک قدم با تو

تمام گام‌های مانده اش ، با من

آرزوی بهترین ها رو براتون دارم

سلام بر همه دوستان نازنین

حدود سیزده سال پیش همسرم این شعر رو توی یکی از مجلات موفقیت دیده و یادداشت کرده میگه روزی چند بار میخوندمش و در اون تفکر میکردم

حدود ده سال است که ما ازدواج کردیم

و ده سال است که این شعر به دست من رسیده و بعد از این همه مدت هنوز خوندنش احساس عجیبی بهم میده مخصوصا از وقتی که با این سایت آشنا شدم و باورهای توحیدی رو روی خودم کار کردم از خوندن این شعر بیشتر تاثیر میگیرم

دوستانی که در مورد شاعرش سوال کردن متاسفانه منم شاعرش رو ندارم ولی هر کس بوده تونسته خدای واقعی رو درک کنه

دوستان هرکجا هستید شادو پیروز باشید