باورهایی قدرتمندکننده درباره خداوند

با چند خط شروع کردم، اما یهو دیدم چند صفحه شد(این آخرین جمله ایه که نوشتم. و دوست دارم که همه نوشته رو بخونید. تشکر بسیار!)

به نظر من خدا، خود ماست. هر کدوم از ما درون خودمون خدایی داریم

کتاب در آغوش نور نوشته بتی جین ایدی که درباره تجربه نزدیک به مرگه رو چند سال پیش خوندم. (سال 85) خیلی روم تاثیر گذاشت. همه چیز رو مثبت می دیدم. کلی از ترس هام از بین رفته بود. خوابهای زیبایی می دیدم. زندگیم تغییر کرده بود. چند جلد دیگه از همین سری کتاب رو خوندم و به جایی رسیده بودم که تا کتاب تموم نمی شد، بیخیالش نمیشدم. دیدگاهم در مورد خدا و مرگ عوض شده بود. دیدم به مردم و زندگی هم عوض شده بود. خیلی راحت تر شده بودم. انگار کلی فشار و ترس از روی ذهنم برداشته شده بود.

توی این کتاب حرفی از گناه و ناراحتی خدا و این چیزا زده نشده، هر چی هست خوبی و زیباییه. چون بیشتر کارهایی که احساس گناه به ما میده، در واقع هرگز خدا رو ناراحت نمی کنه. باورهای اشتباه باعث ناراحتی ما نسبت به انجام یه سری کارا می شه.

اون کتاب ها تموم شد و تا مدتی خیلی تحت تاثیر بودم. اما پس از مدتی اونها رو فراموش کردم، اما نکته مهم و خوب این بود که تاثیرشون توی زندگیم مونده بود. دیدگاه و ذهنم عوض شده بود.

من خیلی می اندیشیدم. (کلا در مورد هر موردی زیاد فکر می کنم و کنجکاوم)

چند ماهی هست که با این سایت و شما دوستان عزیزم آشنا شدم. و تازه به این باور رسیدم که خدا، یک نیروی غیر قابل توضیحه که توی وجود همه ما هست. و بهترش اینه که ما خود خداییم که جسم داریم. همون طور که هر کاری از دید خداوند نشدنی نیست، هیچ کاری از توان ما هم بیرون نیست. تنها مشکلی که ما انسانها داریم اینه که به خاطر داشتن جسم و زندگی در انواع محدودیت های فیزیکی (سرعت، جابجایی، ثروت، زمان، مکان، دید و …) و البته آموخته هایی که از روزهای آغازین زندگی توی ذهنمون جای گرفته، فراموش کردیم که چه توانایی هایی داریم. تنها راه رسیدن به آرامش، یادآوری توانایی ایه که هر کسی توی وجود خودش داره.

با جرات اینو میگم که خدا آگاهی ناآگانه همه ما آدمهاست. (به این خاطر میگم ناآگاهانه که اگه آگاهانه باشه می خوایم تو ذهن خودمون تعریفش کنیم و برای همین براش محدودیت قایل میشیم. از نظر توانایی، دارایی و ثروت، دوست داشتن، وابستگی و …)

چون به نظر من آرامش یعنی نداشتن ترسه، ترس هم به خاطر خیلی چیزا می تونه باشه. ناتوانی در رسیدن به آرزو و خواسته ها از مهم ترین دلیل های نداشتن آرامشه.

از وقتی که فایل های استاد عباسمنش رو میبینم و گوش میدم، به چند تا از آرزوهام رسیدم که شاید برنامه چندساله براشون داشتم. اما در کمتر از دو ماه بهشون رسیدم.

یکی دیگه از راه های رسیدن به آرامش که معمولا همه مردم برعکسش رو انجام میدن و آرامششون کمتر می شه، تمرکز و تصور خواسته هامونه. بیشتر آدما روی نداشته ها تمرکز می کنن. (مانند قرض و بدهی، آرزوهایی که بهش نرسیدن و …)

من تا چند ماه پیش تمرکزم روی این مسایل بود:

-پروژه هایی که انجام دادم و هنوز تسویه مالی نشده

-نگران از نبود پروژه هایی که توان انجامشون رو داشته باشم

-منتظر اومدن قبض بودم که بشینم حساب و کتاب کنم برای پرداختشون

-نگران دیر رسیدن به خاطر ترافیک

-نگران از نبود جای پارک برای ماشین توی شهری مثل مشهد ( چون 10 ساله که مشهد زندگی می کنم)

– و …

اما چند وقتیه که حساب پر از پول خودمو تصور می کنم و کیف می کنم که به خواسته هام رسیدم و کیف می کنم و خودمو واقعا جوری میبینم که انگار به همه چیزایی که می خوام رسیدم.

پشت زمینه لپ تاپ و موبایلمو با عکس خواسته هام پر کردم و هر روز بارها و بارها می بینمشون و تصورشون می کنم.

از سال 84 تلویزیون و اخبار و گروه های بیخود (دوستانه،اینترنتی و وایبر و تلگرام و …) رو به نزدیک صفر رسوندم و کاملا احساس میکنم که چقدر آرامش و اعتماد به نفسم از اطرافیانم بالاتر رفته.

همون طور که من دوست دارم به خواسته هام برسم، اگه خدا رو درست بشناسم و باور داشته باشم، مطمن می شم که خدا هم همه اتفاق های خوب رو برای من و همه انسان ها می خواد. این باور در مورد خدا خیلی آدم رو آروم می کنه.

تمرین هایی برای ساختتن و توانمند کردن باورهام(هر روز که از خواب بیدار میشم اینها رو با خودم زمزمه می کنم، بیشتر شبها هم صدای خودمو که ضبط کردم گوش میدم):

-خدا منو ثروتمند آفریده

-خدا حواسش همیشه به من هست

-من آدم خوبی هستم (این جمله خیلی آرامش بخشه)

-همیشه بهتر از ما هست که باید به اونها برسیم و احساس خوبی رو تجربه کنیم. نه این که پایین تر از خودمونو ببینیم که به شرایط کنونیمون راضی بشیم

-منتظر راه هایی که در حین انجام یک کار و فرآیند به من نشون داده میشه هستم و باور دارم که قرار نیست هر کاری که قراره انجام بشه همه بخش هاش رو از قبل بدونم (فیلم راز: لامپ ماشین تنها 100 متر رو روشن می کنه اما با همون دید می تونیم هزارها کیلومتر راه رو توی تاریکی سفر کنیم. )

و در پایان اینو هم بگم که با ساخته شدن باورهای خوب و تازه، افراد متفاوتی هم وارد زندگیم میشن. توی بانک، خیابون، سر کار و …

وقتی این آدمها و اتفاق های رو با دقت بررسی می کنم، لذت میبرم.

واقعا عالی بود نوشته شما

فقط یه خواهش دارم. اون کتاب که اول نوشته گفتین رو اسمش رو بگین

مرسی