باورهایی قدرتمندکننده درباره خداوند

سلام به همه خدا جویان و امید وارم همگی قبل از مرگ به توحید خالص و بدور از شرک برسیم

برای پیدا کردن بهترین باور در مورد خداوند بنظر من هیچ راهی بغیر از استفاده ارشادات موحد ترین انسان نداریم . کسی که به اعتقاد ما مسلمانان در شب معراج به قدری به خدا نزدیک شد که حتی جبرئیل (ع) فرمودند که من اجازه ورود به این مرحله را ندارم و انسانی که حتی از فرشتگان نیز به خدا نزدیک شد .

قال رسول ا… «من عرف نفسه فقد عرف ربّه»

هرکس شگفتیهاى ساختمان روح و جسم خود را بداند و به اسرار و نظامات پیچیده و حیرت انگیز این اعجوبه خلقت پى برد، راهى به خدابه روى او گشوده مى شود؛ زیرا این نظم عجیب و آفرینش شگفت انگیز نمى تواند از غیر مبدا عالِم و قادرى، سرچشمه گرفته باشد. بنابراین، شناختن خویشتن سبب معرفه اللّه است.

اگر انسان دقّت در وجود خویش کند مى بیند وجودى است از هر نظر وابسته و غیر مستقل، علم و قدرت و توانایى و هوشیارى و سلامت و بالاخره تمام هستى او با شاخ و برگهایش، وجودى است غیر مستقل و نیازمند که بدون اتّکا به یک وجود مستقل و بى نیاز، یک لحظه امکان ادامه بقاءِ او نیست.

او به اصطلاح شبیه به معانى حرفیّه است که در ضمن جمله به کار مى روند، و در واقع بدون وابستگى معانى اسمیّه، مفهوم و معنى خود را بکلّى از دست مى دهند؛ (مثلاً، هنگامى که گفته مى شود: «من از خانه به سوى مسجد رفتم» واژه «از» و «تا» بدون تکیه بر «خانه» و «مسجد»، هیچ مفهومى ندارد. بنابراین، معانى اسمیّه است که به معانى حرفیّه مفهوم مى بخشد.) و به این ترتیب هر کس خود را با این ویژگى بشناسد خداى خود را خواهد شناخت، چرا که وجود وابسته بدون وجود مستقل غیر ممکن است.

انسان هرگاه در وجود خویش کمى دقّت کند مى فهمد که روح و جسم او معلول علّت دیگرى است که او را در آن زمان و مکان خاص به وجود آورده، هنگامى که به سراغ علّت وجود خویش (فى المثل پدر و مادر) مى رود باز آنها را معلول علّت دیگرى مى بیند، و هنگامى که سلسله این علّت و معلول را پى گیرى مى کند، به اینجا مى رسد که آنها نمى توانند تا بى نهایت پیش بروند چرا که تسلسل لازم مى آید و بطلان تسلسل بر همه دانشمندان مسلّم است.(1)

بنابراین، باید این سلسله به جایى ختم شود که علّت نخستین و به تعبیر دیگر علّه العلل و واجبالوجود است، هستى اش از درون ذاتش مى جوشد و در هستى خود محتاج دیگرى نیست. هنگامى که انسان خودش را با این وصف بشناسد به خداى خویش پى مى برد.

هرگاه انسان به زوایاى قلب خود و اعماق روح خود پى ببرد، نور الهى و توحیدکه در درون فطرت اوست، بر او آشکار مى شود، و از «معرفه النّفس» به «معرفه اللّه» مى رسد، بى آن که نیازى به دلیل و استدلال داشته باشد.

هرکس خویشتن را با صفات ویژه ممکنات و مخلوقات که در اوست بشناسد، به صفات پروردگار پى خواهد برد؛ از محدودیّت خویش پى به نامحدود بودن حق تعالى مى برد؛ چرا که اگر او هم محدود باشد مخلوق است! و از فناى خویش پى به بقاى او مى برد، چه اگر او هم فانى مى شد مخلوق بود نه خالق، و همچنین از نیاز خویش پى به بى نیازى او، و از ضعف خویش پى به قدرت او مى برد. این همان است که امیرمومنان على(علیه السلام) در نخستین خطبه به آن اشاره کرده، مى فرماید: «وَ کَمالُ الاِْخْلاصِ لَهُ نَفْىُ الصِّفاتِ عَنْهُ لِشَهادَهِ کُلِّ صِفَه اَنَّها غَیْرُ الْمَوصُوفِ وَ شَهادَهِ کُلِّ مَوْصُوف اَنَّهُ غَیْرُ الصِّفَهِ»(2)؛ (نهایت ایمان خالصانه به خداوند آن است که وى را از صفات ممکنات پیراسته بدانند، چرا که هر صفتى [از صفات مخلوقات] گواهى مى دهد که غیر از موصوف است و هر موصوفى شهادت مى دهد غیر از صفت است).

از باور خوبت انرژی گرفتم

ممنون از اشاعه توحید توسط حضرتعالی