ذهنیت قدرتمندکننده در برابر ذهنیت محدودکننده | قسمت 2

سلام به استاد عزیزم و خانم شایسته و دوستان

یکی از بزرگ‌ترین تغییرات من که میتونم بگم نقطه مثبت من شده اینه که دیگه ترسو نیستم و از چالش ها استقبال هم میکنم، قطعا اولش یه سایه ای از نگرانی به دلم میفته یا مثلا میگم اوووووه کو تا بخوام حرفه ای بشم و ….

اما الان زودتر میتونم ذهنم رو ببندم به اینکه شدنیه و می تونم و خدا میدونه چقدر اتفاقات مثبت و رشد و پیشرفت در انتظارمه

البته نه اینکه دنبال دردسر باشم، دقیقا طبق گفته شما جهان این چالش ها رو سر راه کسی که حرکت کنه قرار میده .. میشه بگیم «پله» های سر راه ما برای صعود به پوزیشن های بهتر و موقعیت های بالاتر و خاص تر ، که قطعا باید مسیرش رو طی کرد

-باور مخرب اینکه احتمال شکست هست پس اصلا واردش نشم ….

من این باور مخرب رو داشتم.. چون عزت نفس پایینی داشتم و به خودم نمی دیدم که موفق بشم، اصلا به استعداد ها و توانایی هام ایمان و باور نداشتم و برای همین تبدیل شده بودم به یه فرد ترسو و حاشیه امن گزین!

-باور مخرب اینکه اگه مهارتی رو نداشته باشم از اول ، بعدا هم کسب نمیکنم …

نه این باور مخرب رو نداشتم

-باور مخرب اینکه چالش ها امتحان و مجازات خداست…

قطعا این باور به امتحان الهی رو داشتم ، نه اینکه باور به مجازات باشه که بخاطر گناهامه، این باور به مجازات رو نداشتم

بلکه فک میکردم کلا کار خدا حال گیریه دقیقا مشابه همون جمله کلیشه ایه «بعد هر خنده گریه س»

سپاسگزار استاد عزیزم و خانم شایسته

سلام به استاد عزیزم و خانم شایسته و دوستان

در رابطه با این سوال که چه برخوردی با مسائل زندگی دارم …..

وقتی به گذشته خودم که همین دو‌سال قبل هست فکر میکنم ، میمونم که چطوری داشتم زندگی میکردم و اگه همون فرمون رو پیش میرفتم الان کجا بودم .. فک میکنم جزو معدود افرادی باشم که اصلا دوست ندارم جز به خاطرات خوبش، به چیز دیگه ای از گذشته فک کنم.. یعنی سعی کردم بقیه رو تقریبا کامل از ذهنم پاک کنم جوری که اصلا یادم نمیاد مگر تمرکز کنم که یادآوری شه

اول اینکه قبلا کلا از حاشیه امن زندگیم بیرون نمیومدم که بخوام به چالشی برخورد کنم

همون چالش ها هم که بخوام بگم، دعواهایی بود که سر کار داشتم .. جنگ بگم بهتره … همه روزهامو گند میزد و اعصابمو بهم میریخت و واکنش های من به صورت حس ناتوانی و توی مخمصه گیر کردن بود

اوج حرکت فوق العاده من این بود که دانشگاه رو تعمدا دور‌ترین شهر ممکن که علوم پزشکی اهواز بود رفتم و همه سختی ها و چالش هاش رو انصافا عالی طی کردم و واقعا همه اون تجربه ها همیشه به کارم میاد با اینکه اون موقع درکی نداشتم

الان که به تضادها برخورد میکنم کاملا اوکی هستم البته گاهی چند دقیقه اول ممکنه به هم بریزم ولی طی چندین تضاد اخیر، متوجه شدم تمرینات «کنترل ذهن و کانون توجه» رو بهتر درک کردم و خیلی کنترل شده میتونم خودمو جمع و جور کنم و سریع سوییچ کنم روی باورهای توحیدی و دستاوردها و توانایی‌هام … اگر که باز هم برام سخت باشه راهکار من این سایت و خوندن کامنت های سریال «سفر به دور امریکا» و یا دیدنش هست … اینجوری اقلا نمیذارم نجواهای ذهنی جولون بدن یا میخوابم یا مستندهای حیوانات رو میبینم که دوست دارم یا بازی های کامپیوتری

یا اگه مطلبی ناخواسته بشنوم ، سریع یاد این آموزش ها میفتم که من خودم خالق زندگیم هستم و کسی نمیتونه روی من تاثیر بذاره …. یا این باور که من برای زندگی نیاز بخ «مدرک» ندارم بلکه نیاز به «باور» دارم

این مسائل تدریجی در درون من شکل گرفته و تا اینجای کار خوشحالم که روی این مسائل موفق تر عمل میکنم

سپاسگزار استاد عزیزم و خانم شایسته