ذهنیت قدرتمندکننده در برابر ذهنیت محدودکننده | قسمت 2

به نام خدا

سلام.

برخورد و واکنش من نسبت به چالش های زندگیم چیه؟

قبلا خیلی میترسیدم و عمیقاً میخواستم با شیوه ی فرار ازش، یا ماسمالی کردنش، ازش عبور کنم که فقط تموم شه، چون من می ترسیدم و احساس خطر می کردم، پس میخواستم سریع برگردم نقطه ی امن زندگیم و همه چیز صلح و صفا باشه و در آرامش باشه همیشه.

چون میترسیدم، بال بال میزدم، واکنش میدادم، از رفتار و کلامم کاملا معلوم میشد اروم نیستم، ارامش ندارم، هول کردم، نگران شدم و …

و اما الانم…

به قدرِ قبل، نمیترسم.

چند پله ترسم کمتر شده.

ترس از چالش با من هست هنوز، نه به اندازه ی هولناکی که قبلاً بود…

همه ی علائمی که نوشتم، رو هنوزم دارم، فقط متوجه شدم مقداری بهتر شدم، علایمم چند درجه کمتر شدن.

یه قسمتی از کلامتون گفتین حل اون چالش رو کوچولوتر کنیم برای خودمون و اقدام کنیم روش…

انگار زنگ زد توی گوشم یهو…

چون این نشون دهنده ی بهبودگراییه، یعنی قائل به حلِ مسیله میشم و نرم نرم به درونش نفوذ میکنم.

چالش، تضاد، ناخواسته ها میان تا یه پیامی بهم بدن…

بگن روی فلان چیز باید کار کنی…

هدیه دارن برام، برای رشد بیشتر.

چقدر باور دارم به این کلامِ استاد؟

باورم ضعیفه.

این فکر که من از ترسِ شکست یا سرزنش، وارد چالش نمیشم، در مورد من صدق میکنه.

چالش رو مجازات الهی نمیدونم، اینکه حالم بد شه و از خداوند شاکی بشم…

نه، من نسبت نمیدمش به خدا …

اتفاقا چنگ میزنم به خدا که کمکم کنه، هدایتم کنه، آرومم کنه…

تقریباً اوایل که پندمیک شد، مامانم دچار بیماری شد اونم خیلی شدید….

خیلی سختی کشید طفلکی، پیشش بودیم و میدیدیم چقدر داره اذیت میشه…

و من روبه رو شده بودم با چالشی بسیار سخت در رابطه با سلامتیِ مادرم که به شدت ضعیف شده بود…

اوایلش تو لایه ی قدرت رفتم، اما از یه جایی دیگه ترسم عیان تر شد برای خودم و ترسیدم حسابی…

انقدر سخت گذشت بهم که اندازه نداره.

اما رسیدم به این نقطه که تسلیمِ خدا باشم…

به خدا گفتم سلامتی مادرم رو میخوام، نمیخوام اذیت شه…

و به مرور مادرم بهتر شد…

همیشه بیماریِ عزیزانم برای من به شدت سخت و سنگینه، به هم میریزه منو..‌.

حسم میگه الان آروم تر شدم، متوکل تر شدم، بیشتر میچسبم به خدا به جای غُر و شکایت و …

در رابطه با نی نی هم همین اتفاق افتاد، چند ماه پیش آزمایشی دادم برای نی نی و در ابتدا یه جوابِ مشکوک اومد، که دکتر گفتن نیاز به آزمایشِ پیشرفته تر و دقیق تری داره…

اونجا هم با همه ی توکلم به خدا، به شدت ترسیدم برای نی نی و سلامتیش…

اونجا هم بعد از ترسِ زیاد، دوباره رسیدم به راه حلِ تسلیمِ خدا بودن…

سپردم به خدا، خدا بهم دائم می گفت من بیشتر از تو دوستش دارم…

درسته تو مامانشی، بهت حق میدم، اما من خداش هستم…

مهربان تر و مراقب تر از من، وجود نداره برای نی نی …

اونجا هم بلافاصله ورق برگشت و نتیجه ازمایش خطری رو نشون نداد، امن و امان بود و من بسیار خوشحال شدم و سپاس گزارتر.

تو چالش های خانوادگی هم حساسیتم بالاست…

میترسم…

دعوا یا اختلاف نظر تو خانواده، که انقدر برام مهم هستن…

چند سال پیش تجربه اش کردم طی چند سال و چند دفعه…

یادمه تو اخریش، کلی درس گرفتم…

اونجا بود که از دل اون چالش فهمیدم، انتخابِ من باج دادن نیست…

اینکه سکوت کنم تا اختلافی نباشه…

فهمیدم میتونم تفاوت دیدگاه داشته باشم و روی نظر خودم بمونم بدون درد و سختی و ترس.

به صورت کلی، هر وقت تو فایلهای استاد میشنیدم که میگفتن برین تو دل چالش، تضاد، ترس هاتون، تا حلش کنین…

من میترسیدم، درک نداشتم، دوست نداشتم اصلا برم تو دل چالشهام، ترجیح میدادم به شیوه ی سالیان، فرار کنم ازشون…

یعنی با اولین فکر و راه حلم که معمولا به دلیل ترسم بروز میکردن، مسیله رو جلو ببرم که فقط تموم شه…

حسم میگه الان یه ذره گاردم نسبت به تضادهام، پایینتر اومده.

چرا؟

چون در درجه اول مهربونتر شدم با خودم.

وقتی مهربونتر شدم با خودم، طبیعتا ترسم کمتر میشه، سرزنش کمتر میشه…

انگار بعد از مدتی میگم خب سمانه جون حالا چطوری باید اصلاحش کنیم با هم؟

مثالهای ریزی تو ذهنم میاد الان از خودم که وقتی مثلا چیزی رو زمین ریختم، سوزوندم، یادم رفته یا … باهاشون به ارامیِ بیشتری نسبت به قبلم روبه رو شدم و با صلح و صفا در پیِ حلشون براومدم…

گفتم اشکال نداره، درستش میکنیم.

چالش هایی که واردشون نشدم و پشت گوش میندازم یا توشون ضعیف عمل میکنم:

– برم دنبالِ دریافت اصل مدرک کارشناسیم (10 سال پیش درسم تموم شده)

– زبان انگلیسی بخونم و یاد بگیرم.

– شغل و پایداری اش.

– تناسب اندام پایدار.

– کار کردن متمرکز روی ترمزهام، کمبود ها، مخصوصاً حیطه ی مالی.

– آگهی بازرگانی در مورد خودم.

– ورود به موقعیت های جدید/ خروج از نقطه ی امنم.

– ترس از قضاوت و نظر مردم.

در حال حاضر میدونم، من ادمی نیستم که خودم، خودجوش برم دنبال حل چالش ها…

استقبال کنم ازشون برای حلشون و توی دلشون رفتن…

اینکه چالش ها فرصت پیشرفت هستن…

اینکه باعث بزرگتر شدنم میشن …

من درک درست و قوی ندارم از این باورها فعلاً…

امید دارم که تو این زمینه همه باورهام بهبود پیدا کنن…

حالا چالش هایی که سختم بوده، ولی رفتم تو دلشون (چه با انتخاب خودم چه با اجبار) و جواب های عالی گرفتم:

– رانندگی کردن، با سختی و ترس تمرین کردم بعد از سالها که گواهینامه داشتم ولی رانندگی نمیکردم، و بالاخره نشستم پشت فرمون و کم کم بهتر شدم و بعد عاشق رانندگی و دست فرمونِ خودم شدم…

ترس هام ریخت.

(الان در حال حاضر دور شدم از رانندگی، پشت فرمون نمیشینم چون ماشینِ خودمون نیست و توجیحم اینه و پشت گوش میندازم تمرینِ مجدد رو)

– 2 ماه اول تدریس هنر در دبستان ابتدایی پسرانه، که حسابی بهم فشار روانی وارد شد، یعنی همش میگفتم خدایا خودشون بگن نیا…

بعد از 2 ماه مسیر فکریم عوض شد، کم کم آروم شدم، روشمو عوض کردم و این شغل معلمی و تجربه ی 4 ساله تدریس هنر به پسرهام شد یکی از جذابترین تجربه های زندگیم.

– ثبت نام تو دوره های کامپیوتری، اوریگامی و …

اینا جزوِ بهترین تجربه هام هستن.

اولش سختم بوده، شاید خجالت هم میکشیدم برم، ولی رفتم و به مرور عاشقِ کلاس هام شدم.

– تجربه هام از تدریسِ کامپیوتر.

یه چیزی رو میدونم الان در مورد خودم:

برای من هنوز طبیعی و باور پذیر نیست که حضور چالش ها تو زندگیِ همه وجود داره و طبیعیه.

جزیی از زندگی همه است.

من فکر میکنم این چالش ها، بهم اسیب میزنن، ناراحتم میکنن، میترسونن منو، منو به سختی میندازن و …

رفتن تو دل چالش سخته برام، چون میترسم بلد نباشم و خوب عمل نکنم، جواب درست نگیرم و این باعث کسر شان من میشه، انگار میترسم از اینکه شاید موفق نباشم و ضعیف به نظر بیام پیشِ چشم بقیه. قضاوت و سرزنش شم و …

یادمه بچه که بودم، میترسیدم از کنفرانس دادن سر کلاس.

برای همین وقتی شما مثال میزنین از سخنرانی هاتون تو کلاس دانشگاه بندرعباس، من گارد داره ذهنم نسبت بهش و اصلا نمیخوام تجربه شون کنم…

چون به نظرم هولناک میاد…

اینکه بقیه چی میگن، واکنششون چیه؟

نکنه مسخره کنن…

ترس از مسخره شدن، سرزنش و تحقیر توی من اشکار هست برام، برای همینه واردِ خیلی چیزها نمیشم که اصلا روبه رو نشم با یه سری ترس هام.

میزانِ ورودِ من به چالش هام و روبه رو شدن باهاشون، چشم تو چشم شدنمون، حتی با وجود ترس باز هم باهاشون روبه رو بشم، نشون میده چقدر درصدِ بهبودگرایی ام به کمال گرایی ام غلبه داره.

چالشِ مهاجرت؟

نه، من فعلاً آدمش نیستم…

چالشِ تغییر شغل؟

من سختمه.

چالشِ زندگی به سبکِ خود، فارغ از نگاه بقیه؟

گاهی موفقم، گاهی نه.

هر چی درونم بود نوشتم.

تو این زمینه هم امیدوارم به بهبودم…

بوی بهبود میاد…

کم کم، آهسته و پیوسته، با تکامل.

با هدایت و کمک خدا، ان‌شاالله.

دقیقا اونجاهایی که گیر دارم، چالش ها میان تا بهم بگن روی چی باید کار کنم.

اونجاهایی که اذیت میشم، ناراحت میشم، بهم برمی خوره، نگران میشم، میترسم، استرس پیدا میکنم، عصبانی میشم، کینه میکنم و … دقیقا همینجاهاست که چالش ها میان تا هوشیارم کنن نسبت به خودم، تا بتونم زندگیِ بهتری واسه خودم بسازم…

دقیقا اینا علایمِ هشدار دهنده به من هستن.

مثل تب، که علامتِ بیماریه.

که نشونم میدن و راهنماییم میکنن روی چه قسمتهایی ضعفِ افکار و باور و رفتار و عمل دارم.

چالش ها رو میشه یه کُد در نظر گرفت که اعلام میکنن یا باید تغییرات ایجاد کنی، یا خودتو برای تغییرات آماده کنی.

الهی شکرت برای آگاهی ها.

خدایا خودت در زمینه ی درک و عملی کردن اگاهی ها هدایتم کن که تو مسیر درست باشم.

سلام به پاکیزه جانم.

اول که چشمم خورد به پروفایلت کلی ذوق کردم از دیدنت در این لباسِ زیبای محلی و سنتی.

با صورتی زیبا و سرشار از آرامش و نشاطِ درونی.

بَه بَه.

خداوند حافظت باشه هر لحظه.

چقدر زیبا نوشتی.

به عمقِ قلبم نفوذ کرد.

تقریبا همه ی کسانی که توی این مسیر هستن رفته رفته به اندازه ی بهبودهایی که تو خودشون ایجاد کردن، لحظاتِ خوشی که تو توی کامنتت نوشتی رو تجربه کردن و میکنن.

دیگه کم کم باورش برامون سخت نیست…

به قول تو، منم اوایل سخت باور بودم، با دیده ی شک بعضی کامنتها رو میخوندم، منم حسادت میکردم، توجه نمیکردم و رد میشدم سرسری از تجربیات و حسِ بقیه…

اما حالا که خودمم به اندازه ی ظرفیتم، دسترسیم به این نعمات و نتایج باز شده، خیلی راحت تر باور میکنم که بله شدنیه، نتایج و حس خوبی که بچه ها مینویسن حقیقیه، باور پذیره…

میشه…

الهی شکرت برای همه مون، برای خودم.

برای لیاقتی که پیداش کردم تو خودم برای باز شدن دسترسیم به این نعمت ها و روزی ها.

امروز به مامانم میگفتم با علم به اینکه خدا هست، بهترین چیدمان رو میکنه برامون وقتی ازش درخواست میکنیم، باز هم در گرفتن نتایج عجله داریم…

پا میکوبیم زمین با لجبازی میگیم الان…

خواهرم حرف زیبایی زد در رابطه با این کلامم.

گفت اینجاست که تفاوتِ بینِ آدم ها از میزان توکل و باورشون نسبت به خدا معلوم میشه.

تو خوشی که سپاس گزار هستیم، تو چالش برخوردمون چیه؟

تازه اگه تو خوشی گرفتارِ بادِ غرور نشیم و سپاس گزار باشیم.

فکر نکنیم این که طبیعیه، خودم رسیدم بهش و نادیده بگیریم فضلِ خداوند رو در اجابتِ درخواست هامون.

بسیار لذت بردم از کامنتت.

ممنونم که نوشتیش.

یه چیز باحال بگم:

دقیقا قبل کامنتت یه چیزی از ذهنم رد شد:

اینکه من گاهی حوصله ی خوندنِ کامنتهای پاسخِ دوستان برای هم رو ندارم…

چیه، میخوان تشکر کنن فقط از فرد و چیزی برای من نداره.

بهبودگرام گفت: اشکالی نداره، خب نخون، هر کامنتی که صدات کرد رو بخون، برات جذاب بود رو بخون، اصراری نیست روی خوندنِ همه ی کامنتها که، کامنتهای مورد علاقه ی خودتو بخون…

بعد چی شد؟

تو ایمیلم داشتم دونه دونه کامنتهای بچه رو باز میکردم که رسیدم به تو.

باز کردم، دیدم پاسخ به سعیده جان هست.

هدایتی پیام رو خوندم.

و دیدم چه جالب، دارم پاسخِ دوستان به دوستان رو میخونم، که اتفاقا کامنت جذاب و دلچسبیه و اتفاقاً چقدر روم تاثیر خوب گذاشت و خوشم اومد…

ثابت شد بهم که نگاهِ بهبودگرام، باعث شد اتفاقا تو طرزِ تفکرم اصلاحاتی صورت بگیره…

مهم نیست کامنت مستقل میخونم یا پاسخ.

کامنت برتر تو صفحه اصلی میخونم یا نه.

کامنت ستاره دار و پر امتیاز میخونم یا نه.

مهم نیست کی مینویسه با چه اسم و پروفایلی، خانم هست یا آقا.

مهم نیست نویسنده ی کامنت چند ستاره داره.

مهم اینه کامنتِ هدایتی بخونم.

هر جایی هم فرکانس بودم، خوندن رو ادامه بدم، نبودم هم فدای سرم هیچ اشکالی نداره، احتمالا اون لحظه من تو مدار و فرکانس اون کامنت نیستم.

زمان و انرژی مو میذارم رو کامنت هایی که برای من هستن.

برای بهبود من.

و دقیقا اگه تسلیم باشم، دکمه ذهن و حساب گری هاشو کنار بذارم و خاموش کنم، اتفاقاً هدایت میشم به کامنتی که برای منه، مناسب برای من و احوالاتمه.

ماچ و بغل و عشق فراوان از سمانه جان به پاکیزه جان.

همیشه از درون بدرخشی عزیزم.

همه مون همینطور.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

خداوندا خیلی سپاس گزارم برای برکتِ کامنت های بامداد امروز، هم اونایی که خوندم، هم اونایی که نوشتم.