ذهنیت قدرتمندکننده در برابر ذهنیت محدودکننده | قسمت 2

سلام استاد عزیز

اول میخوام ازتون تشکر کنم بابت اینکه من حس میکنم واقعا خودم رو نمی شناختم و نمیدونستم که چنین رفتار هایی دارم اصلا و واقعا متشکرم که کمک میکنید که ما به خودشناسی برسیم و با خودمون دیگه حداقل روراست باشیم .

در جواب سوال این جلسه که چه واکنشی در برابر چالش ها دارید من باید بگم که تو مسائل مختلف فرق میکنه .مثلا من همینطور که داشتم مینوشتم متوجه شدم تو بعضی از مسائل که مشابهش رو قبلا حل کرده بودم مخصوصا مسائل درسی و اینا خیلی خیلی دیدگاهم مثبت بودو راحت کنار میومدم و فرار نمیکردم ازشون ولی در عوض تو مسائل چه بسا ساده تر ولی ناآشنا خیلی خودم رو گم میکردم و احساس ناتوانی میکردم .

مثلا من همیشه عادت داشتم نفر اول کلاس باشم تو درس و اینها ولی امسال سر کلاس فیزیک چون مسائل جدید بود یکم افت کرده بودم و حالا خوب نبودم توش ولی این رو یه نقطه ضعف ندیدم براش تلاش کردم و برای خودم نوشتم که تو اگه اینو درست کنی از خودت که هیچی از بقیه هم جلو میفتی و خب این باعث شد که من فیزیکم رو تو کنکور 65 درصد بزنم که میدونم اگه اون لحظه مثل خیلی دانش آموزای دیگه میگفتم که حالا فیزیک رو ول میکنم به جاش رو زیستم کار میکنم اون رو خوب میزنم اصلا رتبه کنکورم خوب نمیشد .ریاضی هم همینطور…

ولی من وقتی با همین چالش توی نقاشی مواجه میشم اصلا خودمو از دست میدم وقتی میبینم یه طرحی رو نمیتونم بکشم اصلا به توانایی هام شک میکنم و حتی گریه میکنم و استرس میگیرم و خیلی اصلا به خودم فشار وارد میکنم با اینکه الان متوجه شدم اینم همونه .مگه تو فیزیک و ریاضی هم همینقدر بد نبودم؟ حتی تو فیزیک خیلی بدتر بودم در مقایسه با نقاشی ولی تازه الان متوجه شدم این شباهتو .

یا راجع به مسائل حتی خیلی کوچیکتر من خیلی احساس ناتوانی میکنم و میشه گفت غربتی بازی در میارم و از کوره در میرم و داد و بیداد میکنم و خیلی موضوع رو بزرگ میکنم مثلا یه وسیله رو گم میکنم با اینکه حتی ممکنه گم نشده باشه و جلو روم باشه اینقدر استرس میگیرم و با این و اون دعوا میکنم که اصلا فرصت نمیکنم ببینمش و بعد بار ها برام پیش اومده که خانوادم تو یه چشم به هم زدن کمتر از دو دقیقه برام پیداش میکنن .

راجع به چالش هایی که باید باهاشون رو‌به‌رو بشم :

یکی کامنت گذاشتنه .راستش من خیلی از کامنت گذاشتن میترسیدم و این اولین کامنتی هست که میخوام بذارم .

نتایجی که تو مسیر حتی اگه دیگران از این کامنت خوششون نیاد قراره بهم برسه اینه که من جرعت کردم که خودمو ببینم همون‌جوری که هستم و خودمو بشناسم و حداقل مشکل خودم رو متوجه بشم و حتی به اندازه ی یک قطره از ترسم نسبت به قضاوت شدن و دیدگاه مردم نسبت به خودم کم بشه و من تونستم خودمو بیان کنم و همین که الان میتونم احساساتم رو بیان کنم یه پیشرفته برای من.

«اولین قدمی که براش بر میدارم پست کردن همین کامنت هست»

چالش دومم نقاشی کشیدن و بهبود نقاشیمه و الان که نگاه میکنم بهش حتی جای موفق نشدن نداره چون ذره ای تمرین توی نقاشی باعث پیشرفت میشه و من راحت تر میتونم رسم کنم اشکال رو.

«اولین قدمم این هست که روزی 30 دقیقه نقاشی میکشم هرچقدر هم ساده باشه طرحم ولی میکشم »

چالش بعدی کار کردن هست و مستقل شدن (من در ظاهر میگم که اره میخوام کار کنم و پول در بیارم و مستقل بشم اما در عمل ذره ای براش تلاش نمیکنم ) میدونم اگه تو هرکاری که میخوام بکنم موفق هم نشم حداقل اعتماد به نفسم افزایش پیدا کرده و توانایی صحبتم با مردمی که نمیشناسمشون …

همینکه من بتونم به راحتی و بدون استرس با ادم هایی که نمیشناسمشون صحبت کنم و یه رابطه ی دوستانه حتی برای چند دقیقه ایجاد کنم کاملا برام ارزشمنده و من اینو پیشرفت میبینم .و دلم میخواد پول درآوردن و صحبت کردن با ادم های مختلف رو هم تجربه کنم .که البته این چالش بیشتر چالش اعتماد به نفسه که بخشی از چالش کار کردن هست و اول ترجیح میدم اعتماد به نفسم رو درست کنم.

«اولین قدمم اینه که تا آخر هفته برم بیرون و با یه ناشناس سر صحبت رو باز کنم »