ذهنیت قدرتمندکننده در برابر ذهنیت محدودکننده | قسمت 3

به نام خداوندبخشنده ی مهربان

سلام ودرودفراوان به استادگرانقدرم،سپاسگزارم از شما استادعزیز که انقدرعالی دارید به رشدوپیشرفت ما کمک میکنید

اگه بخوام به طورکلی مهمترین چالشی که تو زندگیم خیلی توش درجا میزنم و به صورت سینوسی اون چالش رو بهبودمیدم،در تربیت فرزندم هست

یعنی وقتی به این موضوع فکرمیکنم میبینم که هنوز مثل مادرم و مادران مادرم بافرزندم رفتارمیکنم،واون رفتاری که من میکنم بااون شخصیتی که انتظارش رو دارم باهمدیگه نمیخونن

یجورایی این بهبود شخصیتم بافرزندم شده یک چالش که نمیتونم خیلی باثبات رفتارکنم،یک روز خوب عمل میکنم و یک روز دوباره به شیوه ی گذشتگانم با فرزندم برخوردمیکنم و انتظار رفتارهای عاقلانه وبالاتر از سنش دارم

و وقتی اون رفتاری که مدنظرمه بافرزندم انجام نمیدم و دچار اشتباه میشم،بسیار بسیار خودم رو سرزنش میکنم،مخصوصا وقتی میبینم گیرای الکی میدم وانتظاری ازش دارم که نسبت به سنش،انتظار من رو نمیتونه درک کنه

وقتی این اشتباه عدم درست رفتارکردن بافرزندم ازمن سرمیزنه،بجای اینکه بگم اشکالی نداره یباردیگه سعی میکنم گیر الکی ندم،و بهش مهلت بدم تا بااین اشتباهات تجربه کسب کنه،خودمو و مادرومادران مادرم رو تو ذهنم مورد سرزنش قرارمیدم و یجورایی میخوام اونها رو هم مقصر این رفتارهام کنم،که چرا اونها اینگونه شخصیتی داشتن و این شخصیت داره زنجیروار بامن ادامه پیدامیکنه

مثال میزنم

مثلا من خودم تودروان خردسالیم بااینکه همیشه شاگرداول کلاس بودم،نظموانضباط اولویتم بود،سروقت رفتن به مدرسه اولویتم بود،اما همیشه مادرم بهم گیرمیداد وهمیشه گیرایی میداد که الان فکرشو میکنم خارج از درک سنِ اون موقع من بود،و انگار نمیفهمیدم چی میگه چون یه انتظاری ازم داشته که بیشترازدرک سن من بوده و همیشه دعوا وبحث بامن بود که تو بزرگ شدی هیچی نمیشی اگه بخوای تمیزنباشی و نظموانضباط رو درست یادنگیری،وهیچوقت نمیفهمیدم منظورش از انضباطی که مدنظرشه چجوریه،چون من روی درک اون سنم احساس میکنم خیلی هم تو کل موارد زندگیم باانضباط بودم ولی آخرش اون گیریو که بایدمادرم میداد..

الان دقیقا همون رفتارهای قبل رو که مادرم بامن داشته ناخوداگاه بافرزندم دارم،هرچند که دروناً میدونم دارم زیادی سخت میگیرم،واین انتظارمن خارج از درک سن فرزندمه

وبه شدت خودمو سرزنش میکنم واین اشتباه رفتارکردنم رو به شخصیتم وصل میکنم و به احساس ناتوانی میرسم،و فکرمیکنم خوب من اینجوری بام رفتارشده وبهترازین دیگه نمیتونم بافرزندم رفتارکنم

این ناتوانیم درحل این مسئلم درمورد فرزندم بیشتر صدق میکنه،درمورد رفتارم بادیگر افراد همیشه سعی ام این بوده که هربار بهترازقبلم رفتارکنم،ولی درمورد فرزندم همیشه رفتارم به صورت سینوسی پیش رفته

یعنی اگه بخوام بهبود رفتارم باهمسرم رو مقایسه کنم نسبت به ده سال قبل میتونم به خودم نمره ی هفتادبدم،ولی درمورد رفتارم بافرزندم از صد نمره ی سی بیشتر نمیتونم بدم،چون نتونستم تو یک هفته باثبات عالی رفتارکنم،و همیشه با یک بهونه کوچیک،تو یک بزنگاه دوباره من همون آدم قبل پر تنش و واکنش گرا شدم

مثلا امروز صبحم رو باسلام صبح بخیر پرانرژی با فرزندم شروع کردم،خیلی باسعی فراوان و کنترل ذهن اون رو راهی مدرسه کردم،وقتی که ازمدرسه اومد هم خیلی خوب باهاش رفتارکردم،به محضی که شروع کردم باهاش درس هارو کارکردن،اگه دوبار بیشتر یک کلمه رو پاک میکرد داشتم میفهمیدم که دارم از کوره درمیرم،دفعه ی چهارم که اون کلمه رو پاک کرد و میخواست درستش کنه،صدای من تا به عرش بالارفت،به همین سادگی همه چیز رو خراب کردم،و کلی خودمو سرزنش کردم که چرا برای دوباربیشتر پاک کردن نتونستم خودمو کنترل کنم،همونجا ناامیدشدم و دیگه کنترل بیشتر ازدستم رفت،که دیدی نتونستی و دوباره یک دادوبیداد دیگه بخاطراینکه یک کلمه رو جابجا نوشت

خوب این باعث خودسرزنشی زیاد من میشه که وقتی نمیتونم خودمو تو یک مسئله ی به این سادگی کنترل کنم،چطورمیتونم اشتباهات بزرگترش رو ازشون بگذرم و چیزی نگم

درسی که ازین اشتباه اخیرخود میگیرم اینه که باخودم بگم اگه نتونم اشتباهات کوچیک فرزندم رو ازشون بگذرم و بهش گیرای الکی بدم،اولا که اون هم درآینده بافرزندش مثل رفتارحال حاضرمن خواهدبود،و اگه بخوام به این شکل پیش برم احتمالا درآینده نمیتونیم باهمدیگه کناربیاییم و فرزندم رو ازلحاظ اعتمادبنفسی ضعیف بارمیارم،و اگه بخوام همیشه ضعفهاشو بهش بگم اون رو سرکوب میکنم و احتمال داره اون دیگه نقاط قوت خودشو نبینه و مثل الان خودم که به دلیل رفتارای سرزنشیِ گذشته که بامن شده توخیلی موارد احساس ضعف میکنم،آینده ی فرزندم هم بهترازمن نخواهدشد و این باعث میشه که دوباره اون زنجیر گذشتگانم رو به پاهای فرزندم هم غل وزنجیر کنم

پس بنابراین تااینجای کار که رفتار باثباتی بافرزندم نداشتم،بپذیرم که هرانسانی اشتباه میکنه،ولی این رو هم به خودم یاداوری کنم که اگه بخوام خودم رو بهبود ندم و همیشه سینوسی رفتارکنم،حتی ممکنه درآینده به جدایی من وفرزندم ختم بشه و اون نتونه رفتارای من رو تحمل کنه

چون یادمه خودم وقتی بامادرم سرموضوعات واقعاپوچ وبیهوده بحث میکردیم،بااینکه آدمی نبودم که بخوام ازخونه بیرون بزنم،ولی یجاهایی اونقدر از گیرای الکیش به عجز میومدم که مادرم رو تهدید میکردم که ازخونه فرارمیکنم

خوب الان فرزندم رو جای خودم بذارم،اگه بخوام مثل همون رفتارای گذشته ی مادرم باهاش رفتارکنم،مطمئنم بااین جسارت وشجاعتی که بچه های این دوره دارن،حتما ازمن فراری خواهدشد،و به جرأت میگم که تا دوسال دیگه تحمل این رفتارها وبحثهای بیهوده و پوچ من رو نداره،،چون همین الان هم که بهش دوبار یک کاریو دستور میدم یایه گیره الکی میدم سراینکه مثلا غذای توبشقابت رو مرتب بخور،غذات رو روی زمین نریز،مداداتو درست تراش کن،ازروی برنامه ی فردات درست بذار،خوراکیهای مفیدبخور وو ازینجور موارد… بار سوم خیلی پرتنش بامن برخوردمیکنه و قشنگ میفهمم که خودم باعث میشم بهم بی احترامی کنه

من باید به خودم بگم که اونقدرکه به من گیرای الکی داده شد،به غیراز بحثوناراحتی هیچ نتیجه ای نداشت،پس بیام ازین به بعد خودم رو رهاکنم و بذارم فرزندم اشتباه کنه تا بااشتباهاتش تجربه کسب کنه،اگه یه جاهایی نیاز به تذکر من داشت،به آرامی اون رو نصیحت کنم و نتیجه ی کاری که انجام میده رو بهش بگم،اگه به حرفم گوش کرد که بهتر و اگر که نه،،،بذارم اشتباهش رو انجام بده تا از اشتباهش درس بگیره و تجربه کسب کنه و به خودم اجازه ندم که اون رو سرکوب کنم و جوری باهاش رفتارکنم که ببین من راست میگفتم و تو گوش ندادی

چون همینم باعث میشه اون دوباره احساس عجز وناامیدی و بی اعتمادبه نفسی کنه

من باید یک روز که خوب رفتارمیکنم،خودم رو تشویق کنم و بگم که میتونم یباره دیگه بهتر رفتارکنم،و ذهنمو کنترل کنم

واقعا استاد تربیت فرزندم پاشنه ی آشیلمه پاشنه ی آشیلمه…..

خیلی این درست تربیت کردن برام چالش بزرگی شده،درحدی که از اوردن یک فرزند دیگه عاجزم و گاهی وقتها از تربیت کردن فرزند،خودم رو ناتوان میبینم

خیلی وقتها که رفتاردرستی بافرزندم ندارم حتی شده اونقدر خودمو سرزنش کردم که چرا اصلا من که نمیتونستم درست رفتارکنم فرزند به دنیا اوردم،وهزاران لعنت به خودم میگم که برای چی دارم مثل گذشتگانم رفتارمیکنم،من که اون رفتاراشون برام زجرآوره،چرابازهم مثل اونا رفتارمیکنم,

مثلا مادرم همیشه فکرمیکنه چون مادره حرفش و ایده هاش تو اولویته و حتما باید اجرا بشن،دقیقا منم بافرزندم این رفتارو دارم که فکر میکنم چون مادرهستم هرچی میگم همون درسته و انتظارم اینه که حتماباید حرف من اجرابشه

خوب این تو ناخوداگاه من رفته و هرچی میخوام جوره دیگه رفتارکنم،آخرش بایک مورد کوچیک دوباره برمیگردم به رفتارای گذشتگانم وبه همون شیوه رفتارمیکنم

الان باید بپذیرم که درسته تابه الان خیلی خوب نتونستم رفتارباثباتی بافرزندم داشته باشم،اما میتونم با الگو گرفتن از مادرهایی که تونستن رفتارایی مثل رفتارای فرزند من رو بپذیرن و واکنشی نشون ندن،واتفاقا بچه های اونها خیلی آرومتر و خیلی بااعتمادبنفس تر رشد کردن،و بهترتونستن توی جامعه پیشرفت کنن،پس چرا من نتونم این کار رو انجام بدم،من هم میتونم باتمرین کنترل ذهن و بامنطق درست بپذیرم که میشود فارغ ازینکه فرزندم درست رفتا کند یانه،فارغ ازاینکه طبق میل وانتظارمن رفتارکند یانه،من مسئول فرزندم نیستم و باید این اجازه رو بهش بدم که با هررفتاری که میکنه خودشو رشد بده

نه اینکه خواسته باشم برای اون خدایی کنم و هرلحظه بخوام جای اون تصمیم بگیرم که این کاردرسته اون کار نادرسته…

باید رهاباشم،آقا کلید تموم این چالشها،کلید تموم موضوعات زندگی همون کنترل ذهنه،همون تقواست،همون نچسبیدن به خزه های لب رود خونه س،،همون که بپذیریم ما فقط مسئول زندگی خودمونیم و هیچ کس این قدرت رو نداره که حال مارو دگرگون کنه،مگه اینکه باور کنیم که این قدرت رو دارن

وقتی من بایک رفتاربه ظاهر ناجالب فرزندم به خشم میام وعصبانی میشم یعنی که به اون قدرت دادم که منو عصبانی کنه،یعنی که باورکردم که اون میتونه باکوچکترین رفتارش منو دگرگون کنه و حالمو به بدترین شکل ممکن دربیاره

استاد همه ی مسائل زندگیمون مربوط به توحید میشه،ماباید روی توحیدمون کارکنیم،چون تموم این سوالات برمیگرده به اینکه آقا چقدر داری تو زندگیت شرک میورزی و عامل بیرونی رو دخیل میدونی در افت پیشرفتت،در افت شخصیتت،در یک کلام در حرکت نکردن و قدم برنداشتنت چقدر همه رومقصر دونستی

استادازت ممنونم بی نهایت بار سپاسگزارلطفتونم،احساس میکنم این چند روز باشنیدن این آگاهی ها خیلی رفتارم باخودم تغییرکرده و خیلی آرومترشدم

درپناه خدامیسپارمتون