ذهنیت قدرتمندکننده در برابر ذهنیت محدودکننده | قسمت 3

سلام استاد عزیز

هزاران سپاس از لطف و مرحمت جنابعالی بابت نکات ارزنده

گاهی اوقات وقتی اشتباهی از انسان سر میزنه، انگار منتظره که یک انگی به خودش یا دیگران بچسبونه ، انگار هنوز تو باغ نیست ، انگار در خودش گمشده ، انگار نمی دونه کجا ایستاده ، اصلا نمی فهمه این اشتباه بوده یا تلنگر هستی بوده ، وقتی انسان به نتایج زندگی فکر کنه و عمیق بشه ، گوش خودش رو بگیره و حواسش رو جمع کنه ، تازه اون موقع هست که می فهمه اصلا اشتباه از کجا آب خورده و گرنه احساسی نسبت به مسائل فکر می کنه و آنچه که از آمیگدال ذهنش می پره بیرون ، همون عکس العمل رو نشون میده ، من در گذشته همه تصمیماتم رو بدون فکر به بیرون از خودم یا به بی کفایتی خودم می گرفتم ، در صورتی که ریشه یابی اشتباهات می تونست ، مسأله رو حل کنه و از تکرارش جلوگیری کنه ، الان که فایلهای دانلودی رو بارها و بارها می بینم ، داره برام جا میافته که به جز خودم و دیگران یه چیز دیگه ای هست به نام سطح فرکانس که محصول باورهای منه ، باورهایی که از محیط گرفتم و البته از تفکر خودم ، اشتباه با تفکر و تعمیق می تونه حل بشه ، با بالا بردن سطح باورها و احساس لیاقت می شه فهمید اصلا اشتباه آیا اشتباهه یا درسه یا تجربه زندگیست ، آره اشتباه یعنی یه جایی ایراد داره بگردم و پیداش کنم ، ظرفیت رخ دادن اشتباه رو در خودم با آگاهی به خودم ایجاد کنم ، از اشتباه تشکر کنم ، از خدایی که کمک کرد که اشتباه رخ بده تشکر کنم تا بزرگتر بشم. یاد بگیرم که راه رشد در تجربه و تجربه و تجربه هست ، راه پیشرفت در پخته شدن هست ، تا آهن داغ نشه به فولاد تبدیل نمیشه ، تمام پیشرفتهای بشر با تکرار و تجربه و اشتباهات فراوان بوده ، پس بیاییم از این به بعد از اشتباهاتمون تشکر کنیم ، اشتباهات رو مثل استاد که داره به ما درس میده ببینیم ، و ترس از اشتباه رو در خودمون حل کنیم ، یعنی به اشتباه به عنوان یک غول نگاه نکنیم و اشتباهات رو برای پیشرفت خودمون دوست داشته باشیم.

با اشتباهاتمون آشتی کنیم ،با عاملان اشتباه آشتی کنیم ، با کسانی که در انجام اون اشتباه کمک کردن ، آشتی کنیم ، چراکه همه آنها دستی از خداوند بودن برای آموزش ما ، اشتباهات رو با دیگران شخصی نکنیم ، به عاملان اشتباه به عنوان ید الهی که خواسته به ما درس بده نگاه کنیم، اگر عامل رو خودمون می بینیم ، اون رو هم به حساب درس بزاریم و نه از خودمون خورده بگیریم.

با سپاس از استاد گرانمایه