ذهنیت قدرتمندکننده در برابر ذهنیت محدودکننده | قسمت 3

سلام وعرض ادب خدمت بهترین استاددنیاوهمراه وهمدل همیشگیشون وخانواده عزیزم

استادجان قبل پاسخ دادن به سوالات این جلسه وتمرین ها خواستم ازبرداشت شخصی خودم بگم که میدونم تجربه اکثردوستان هست.متاسفانه اکثراشتباهات فعلی ماریشه درکودکی داره که والدین ومعلمان واولیامدرسه،ناآگاهانه وازروی دلسوزی وجلوگیری از خطای مجدد احتمالی ما برخورددرستی بامانداشتند.مثلا بعدانجام هراشتباهی مدام سرزنش میشدیم توبیخ وتنبیه میشدیم.انقدر هرچندوقت یکباراون اشتباه رومجددبرامون یادآوری میکردن که عذاب وجدان تمام وجودمون رو میگرفت.والدین ازروی دلسوزی میخواستن بایادآوری اون موضوع مثلا به خیال خودشون ازاشتباهات احتمالی آینده جلوگیری کنندولی این باعث حس خودکم بینی وبی عرضگی درمامیشد.ی وقتایی هم تاکاری میخواستیم انجام بدیم میگفتن نه تونمیتونی ولش کن خودم انحامش میدم یامثل سری قبل خرابش میکنی،توهیچی نمیشی وماهم باورکرده بودیم که که نابلدیم بی عرضه ایم دست وپاچلفتی هستیم حواس پرتیم وازپس هیچ کاری برنمیایم وهیچی نمیشیم.

این داستان استعدادهم که خیلی ساله متاسفانه توجامعه ما مدشده وحتی سالیانه آزمون های استعدادیابی برگزارمیشه ومدارسی به عنوان استعدادهای درخشان ایجادشده که منجربه ضعیف جلوه دادن ی عده میشه.که خودم منم ازاین قاعده مستثنی نبودم وبااولین اشتباه ازطرف والدین یااولیامدرسه ومعلما به بی استعدادبودن محکوم میشدم.مقایسه شدن بابقیه هم که دیگه برای خودش ی داستان بالا بلندهمیشگی بود.

پاسخ سوال1

القصه بابت توضیحاتی که دربالا بهتون دادم من قبل آشنایی بااستاددراکثراوقات بعداشتباهاتی که انجام میدادم آنچنان ترس ازادامه دادن درمن رشد میکرد که علنا فلج میشدم.شرم وخجالت تمام وجودمومیگرفت.احساس ناتوانی وعجز،احساس خودکم بینی،بی عرضگی،حواس پرتی،بی استعدادی ناامیدی وازدست دادن اعتمادبه نفس،دوست نداشتن خودم. البته اینهابیشترتوی محیط های کاری بمن دست میدادانقدرکه بعدانجام یک اشتباه کارفرما سرزنش میکرد توبیخ میکردتوضیح میخواست عصبانی میشدومدام غرمیزد.(البته هنوزهم یکم ازاین احساسات درونم هست که دارم شدیدا باهاش مبارزه میکنم)

ازوقتی بااستادآشناشدم خودم روراحت ترمیبخشم اشتباهاتم به وضوح کمترشده.وقتی اشتباهی میکنم به خودم میگم انسان ممکن الخطاست اشکال نداره نترس ادامه بده تومیتونی تودرستش میکنی مگه هیچکس توی این دنیا اشتباه نمیکنه؟نگاه کن بقیه رو،اوناهم اشتباه کردن ولی ادامه دادن وحلش کردن.توام میتونی یادش بگیری.بایددرسش روبگیری تادیگه تکرارنشه تاقوی شی.

لازم به ذکر بااشتباهاتی که توی محیط کاربرام پیش میادبیشتربهم میریزم تااشتباهاتی که شخصی.(شایدچون کسی شاهدشون نیست وسرزنشم نمیکنه باهاش راحت ترکنارمیام.انگاری ترس ازنگاه دیگران دارم)

پاسخ سوال2

بخش1

اگربخوام یادآوری کنم بزرگترین اشتباه ونزدیک ترین اشتباهم توی محل کارسابقم بودکه توی نوشتن فاکتوراشتباه کردم.

بخش2

داشتم ازخجالت وشرمندگی میمردم بقیه هم مدام سرزنشم میکردن وباعث میشدن دستپاچه ترشم.اصلا دیگه مغزم کارنمیکرد.دقیقا همون احساسات بددوران بچگی که بعدازهراشتباه به سراغم میومد تکرارشد.استرس دادن اطرافیان سرفاکتورنوشتن های بعدی که مدام میگفتن خانم مواظب باش مثل سری قبل اشتباه نکنی انقدرفشارروانی بهم میاوردوآزارم میدادکه بعدمدتی کلا استعفادادم.

درسی که ازاین موضوع گرفتم این بودکه دیگه برای خودم ی نمونه فاکتور صحیح آماده کردم که تامدتی ازروی اون مینوشتم تادیگه اشتباه نکنم وکم کم برام شدعادت درست نوشتن.ولی نتونستم فشارحرفهای دیگران روتحمل کنم دیگه اون فضارودوست نداشتم.استعفادادم.

بخش3

میتونم همش باخودم جملات تاکیدی بگم که من توانایی انجامش رودارم.قرارنیست من مدام ی اشتباه روتکرارکنم ولی خب ی وقتاییم پیش میاد.انسان ممکن الخطاست.من دخترتوانمندی هستم.این اشتباه به وحوداومد تامنو رشدبده.تایادبگیرم چطوربایدرفتارکنم کاردرست کدومه وراه حل چیه؟هیچ اتفاقی نیفتاده بایدآرامش داشته باشم تاکمتراشتباه کنم

بخش4

نبایداجازه بدم حرفهای دیگران روم تاثیربذاره.نبایدبزارم عجول بودن دیگران منودستپاچه کنه چون من ذاتاهمه کارهام رو به آرامی انجام میدم.واینکاربرام تمرکزمیاره.بایدتوجهی به حرف دیگران نکنم.