ذهنیت قدرتمندکننده در برابر ذهنیت محدودکننده | قسمت 3

سلام به استاد و خانم شایسته عزیزم و همه دوستان این سایت

یه ماه بعد از اینکه بچه ام به دنیا اومد و تصمیم داشتم خانواده خودم رو مثل داداشم و یکی از خواهرام و مامان و بابام رو دعوت کنم برای اسم گذاشتن بچه ام و یه روز مامانم زنگ زد و گفت که بابات میخواد بره روستا خونه پدربزرگت و تا چند روز دیگه هم برنمیگرده و اگه می خوای مهمونی بدی همین امشب مهمونی بده تا نرفته منم گفتم باشه در حالیکه خونه به شدت نامرتب و بچه ام هم مرتب گریه میکرد و نمیذاشت دست به کاری بزنم (اونایی که بچه اشون کولیکی بوده میدونن چی میگم)و وسایل مهمونی مثل گوشت هم تو خونه نداشتیم و من تا ساعت چهار بعد ظهر حتی نتوستم رخت خوابونمو هم جمع کنم چه برسه به غذا پختن و از خدا خواستم تا میتونه کارهای منو ساده کنه و به مامانم زنگ زدم گفتم بیا کمک و تازه شوهرم میخواست بره گوشت بخره و من هم با وجود شرایط نامناسب تونستم ذهنم رو کنترل کنم و از اینکه کارها رو به خدا سپرده بودم دلم قرص بود وقتی همسرم گوشت رو اورد به مادرم گفتم میخوام غذای ساده درست کنیم اذیت نشیم و گوشت رو ریز ریز کنیم و با پیاز بپزه ما کوردا بهش میگیم(قاورمه) و با برنج سبزی خوردن

و احساسم خوب بود از اینکه همه چیز ساده پیش رفته و من اذیت نشدم ولی وقتی مهمونا اومدن با وجود اینکه خواهر برادر خودم بودن به شدت احساسم بد شد در حدی که خجالت میکشیدم و با خودم میگفتم این چه سفره ای که پهن کردی چرا اینقدر خالیه و اتفاقا شوهرم که هیچوقت برای غذا نظر نمیده اونم گفت چرا خورشت درست نکردی و من خودم در طول مهمونی چند بار معذرت خواهی کردم که ببخشید شرایط خوبی نداشتم ولی مگه ذهن امان میداد حتی بعد مهمونی هم تا مدت زیادی به محض اینکه به این موضوع فکر میکردم حالم بد میشد ،حتی خواهرام میگفتن بیخودی تو داری خودت رو اذیت میکنی چون هیشکی از زنی که تازه سزارین کرده و دو تا بچه کوچیک داره انتظار نداره تو باید استراحت میکردی ولی من اصلا این حرفا تو مغزم نمیرفت و هی میگفتم کاش اینجوری نمیشد در حالیکه خودم قبلش گفته بودم میخوام همه چیز در ساده ترین حالت خودش باشه که اذیت نشیم ولی ذهنم مدام سرزنشم میکردم تو بی سلیقه ایی تو دستپاچه ایی ،چند ساله که ازدواج کردی هنوز مهمون داری بلد نیستی تو خسیسی و تو باید جبران کنی و یه مهمونی دیگه بگیری و من تا یه مدت ذهنم درگیر این بود که باید این اشتباهم رو جبران کنم و یکی از عادت های بدی که دارم تا اشتباهی میکنم سعی میکنم بعدش جبران کنم و اگه کسی هم بهم خوبی کنه بازم سعی میکنم جبران کنم

ولی این مهمونی واسم خیلی درش درس داشت اینکه یه الگوی تکراری رو شناسایی رو‌ کردم و اونم حرفای مادرمه که منو میذاره تو عمل انجام شده و بتونم رو این موضوع کار کنم که ذهنم رو کنترل کنم و تو این دام تو عمل انجام شده نیافتم چون برای من خیلی جای کار داره

و درس دیگه ایی که گرفتم زمانی مهمون دعوت میکنم که همه وسایل مهمونی تو خونه ام داشته باشم و یک خانواده یا دو خانواده دعوت میکنم و خودم رو اذیت نمیکنم چون الان میدونم وضعیتم تغییر کرده و دوتا بچه کوچیک دارم و مثل قبل نیستم و مثل قبل بچه دار شدنم نیستم و باید این وضعیت خودم رو بپذیرم و اسایش خودم برام اولویت باشه

اینکه از چه زاویه قدرتمند کننده ایی به این اشتباه نگاه کنم تا به توانایی هام شک نکنم و برای بهتر شدن انگیزه بگیرم؟

راستش من تو این بحث واقعا جای کار دارم چون باوجود اینکه میدونم چه درس هایی باید از این اشتباه بگیرم ولی هر بار که به اشتباه خودم فکر مکنم بعد از سالها دوباره همون حس بد و سرزنش گر میاد سراغم و اونم به خاطر اینکه با ذهنیت محدودکننده به موضوع نگاه کردم و ذهنیت قدرتمند رو نداشتم ،چون همیشه برای خودم سوال بود چرا باوجود اینکه من به اشتباهاتم پی بردم و میدونم چه درس هایی داره حتی میدوستم به خاطر تایید شدن و ترس از انتقاد که اینقدر اذیت میشم ولی چرا با وجود این همه سال وقتی به اشتباهم فکر میکنم بازم همون حس بد رو در من ایجاد میکنه و الان با طرح این سوال از استاد پی بردم که چون ذهنیت من محدود کننده بوده

ولی با ذهنیت الانم و در جواب به این سوال ،اشتباه کردن یک اتفاق طبیعیه و باید درس هاش رو بگیرم و ازش رد بشم اینکه دیگران منو قبول نداشته باشن طبیعیه و جالبه وقتی ما میایم به این مسیر توحیدی و خیلی از خودمون انتظار داریم واحساس میکنیم ما باید تو همه زمنه ها عالی باشیم در حالیکه ما باید تو کنترل ذهن خوب باشیم ،اینکه راحت بتونیم رد شیم کلی باعث رشدمون میشه ،من این رو تو کارهای خونه پی بردم وقتی بدون هیچ مقاومتی مثلا ظرف میشوری و با خودت کلنجار نمیری یا بحث نمیکنی یا قضاوت نمیکنی این چه شرایطیه این چه کاریه چرا همش باید این کار تکراری رو انجام بدم کلا هیچ گفتگویی نمیکنی و فقط انجام میدی و رد میشی احساس میکنی انرژی جریان داره و حال خوبه ولی وقتی با خودت و وضعیتت کلنجار میری ،انگار همه چیز اونجا متوقف میشه و تو اونجا بیشتر میمونی و برای اشتباه هم الان پی بردم که اگه خودت رو سرزنش کنی اگه از خودت انتقاد یا قضا‌وت کنی تو تو همون مرحله میمونی و رشد نمیکنی و گرنه اشتباه کردن طبیعیه