ذهنیت قدرتمندکننده در برابر ذهنیت محدودکننده | قسمت 3

به نام خدای مهربان

سلام به استاد عزیزم

اره استاد حالا که این حرفارو می‌زنید میبینم که من چقدر از بچگی سر هر مسئله ای حتی کوچیک خودم رو چقدر سرزنش میکردم ومیکنم سر هر اشتباهی به خودم کلی گیر میدادم.احساس بی لیاقتی .احساس ضعف وناتوانی خیلی وقتا این حسا باعث می‌شد که از آدما کناره گیری کنم حرف نزنم چیزی نگم .همه چیزا تو خودم بریزم وخودمو همش مقصر بدونم

تلاشی نمیکردم دیگه برای هیچ چیزی حتی برای خواسته های که از صمیم قلبم دوست داشتم بهشون برسم الان میفهمم که چقدر خودمو سر زنش میکردم.

مثلا خیلی خوب یادمه که من بچه که بودم عاشق والیبال .وسطی بازی کردن بودم الانم هستم

ولی هر وقت که با دوستام یا بچه های فامیلمون بازی میکردیم هروقت من وسط بودم سریع می‌سوختم ونمیتونستم بول بگیرم و وقتی یکی از بچه های دیگه که بازیش عالی بود وتند وتند بول می‌گرفت وبچه های دیگه را می‌آورد وسط میدیم احساس ناراحتی .ناتوانی.حسادت .اینکه من هیچ وقت موفق نمیشم تو این بازی بهم دست میداد

واین حسا باعث می‌شد که من حتی زره ای تلاش نکنم برای بهتر شدن چون میگفتم منکه نمیتونم وکنار میومدم با این موضوع که نا توانم واونا بهترن از من.

ذهنتیت محدود کننده.احساس بی لیاقتی.تلاش نکردن

ووقتی بزرگتر شدم تو درسهام هم این شکلی بودم

الان که یادم میاد میبینم من خیلی حافظه ی یادگیری عالی دارم وسریع یادم میمونه همه چی.اون موقع که دبیرستان بودم رشته ام حسابداری بود ومن با اینکه درس حسابداری را خوب یاد میگرفتم نمیدونم چرا بازم احساس کند ذهنی یا ضعیف بودن میکردم تو در سام.وفکر میکردم بچه های کلاسمون یسریاشون از من بهترن وعالین ومن هیچ وقت نمیتونم معدل بالای 18 یا 19 بگیرم وهمه ی اینا باعث می‌شد که من تلاشی نکنم و خودم دست کم بگیرم

ذهنیت محدود کننده .مقایسه کردن خود بادیگران وندیدن کوچکترین پیشرفت خود

و بعد درس هام ازدواج کردم وبعد چند سال زندگی جدا شدم

وهمیشه پیش خودم میگفتم من نمیتونم زندگی مشترک خوبی داشته باشم چون پدر مادرم جدا شدن.خودم جدا شدم.من بلد نیستم چطور برخورد کنم هر کسی بهم میرسه از خوبیام سؤ استفاده میکنه.ما کلا خانوادگی این مدلی هستیم منم مثل پدر مادرمم نمیتونم تو رابطه .زندگی مشترک موفق باشم وهزار تا فکر این مدلی

مثلا با خودم میگفتم فلانی تو خانوادمون زندگی خوبی داره وداره زندگی میکنه چند ساله چون که پدر ومادش هم خوب زندگی کردن جدا نشدن ولی من بلد نیستم لیاقتشو ندارم که یه رابطه خوب داشته باشم واین مدل فکر هارو میکردم راجب زندگیم.

وباز هم ذهنیت محدود کننده .احساس عدم لیاقت

وبعد از جدایی دخترم رو پدرش نمیذاشت بیارم پیش خودم و پیش خودم میگفتم دقیقا سر جدایی پدر ومادرم هم برام همچین چیزی پیش اومد .پدرم نذاشت برم پیش مادرم زندگی کنم

ومن بخودم میگفتم منم مثل مادرم نمیتونم موفق بشم؟!

میگفتم نمیتونم .نمیشه

ذهنیت محدود کننده .نداشتن ایمان.اعتماد بخود

ندیدن قدرت خداوند

ودرباره یاد گرفتن هنر ویترای‌. که من از بچگی عاشق کار های هنری هستم

همیشه باخودم میگفتم که من من مگه میتونم یاد بگیرم وانجامش بدم .میتونم موفق بشم

من قدرت یاد گیری ندارم مثل همون دبیرستانم .خودمو سر زنش میکردم .میگفتم من پشتکار ندارم .اصلا یه مدت بیخیالش شدم با کلی سر زنش کردن خودم در حالی که کار های استادمو میدیدم وغبطه میخوردم .حسرت میکشیدم

و میگفتم سخته من نمیتونم

باز هم ذهنیت محدود کننده.احساس عدم لیاقت.نداشتن عزت نفس

وبعد ازدواجم باز وارد رابطه احساسی شدم وباز هم نشد وبه نتیجه ای نرسید من باز هم خودمو مقصر خیلی از مسائل میدونستم وسر زنش میکردم خودم میگفتم تو بلد نیستی تو نمیتونی ارتباطت را حفظ کنی .تو باید تا آخر عمرت مجرد بمونی چون موفق نمیشی

حتی امشب استاد همچین احساسی داشتم که خودم سر زنش میکردم تو کنسرت موسیقی که رفتم .اونجا گیتار می‌زدند این حس بهم دست داد.با خودم میگفتم تو پشتکار نداری .همش تنبلی میکنی .کلاس گیتارتو ادامه ندادی با اینکه انقدر علاقه داری به موسیقی وتئاتر.نقاشی ولی همت نداری تو موفق نیستی.تو بی عرضه ای نمیتونی

تنبلی میکنی.

ذهنیت محدود کننده نداشتن .عزت نفس.احساس عدم لیاقت

استاد من خیلی جاها اشتباه که کردم با سر زنش خودم ودست کم گرفتن خودم باعث شدم که دیگه ادامه ندم

وگاهی هم به یسری مسائلی که بالا نوشتم رسیدم و چون احساس لیاقت داشتم.پشتکار داشتم .عزت نفسم را بالا بردم.وتوکلم را به خداوند بیشتر کردم .افکار منفی را کنترل کردم .موفق شدم .وخواسته هام را بدست آوردم

من اما تازگیا یاد گرفتم که هر مسئله ای برام یه درسی داره ومیخواد. که من رشد کنم دقیقا این رشد را خودم از خدا خواستم اما باز یادمه میره فراموش میکنم که باید تو این مسیر صبر داسته باشم وبه خدا اعتماد کنم.وبا طی کردن مسیر تکامل کم کم به هرچی که بخوام میرسم.

این منم که زندگی خودم خلق میکنم

محیاست که متعهدانه به خودش قول رسیدن به تمای آرزو هاش را داده چون خودش خالق زندگیشه.

این محیای که الان هستم رو دوستدارم چون خیلی از مسائل که فکر میکردم ته زندگیمه و دیگه تمومه. من را رشد دادن .بزرگترم کردن

من خوشحالم بابت اینها

استاد عزیزم من یچیز خیلی خوبی که این روزا یاد گرفتم اینه که حتی اون اوج ناراحتیم .اشک ریختم یا… باز هم بلند میشم وبه خودم اعتماد میکنم ودوباره قدم بر میدارم .خوشحالم که یه همچین محیای هستم

ممنونم از شما استاد مهربانم.خیلی دوستتون دارم