ذهنیت قدرتمندکننده در برابر ذهنیت محدودکننده | قسمت 4

به نام خدا.

سلام.

داشتم فکر میکردم دیگه کجاها واردِ تغییر شدم، متوجه شدم وقتی روی اشتباهاتم و درس هایی که ازشون متوجه شدم، کار میکنم، و تلاش میکنم با استفاده از اون درس ها، اشتباهاتم رو تکرار نکنم، پس دارم خود خواسته تغییر ایجاد میکنم.

مثال: چند روز پیش صحبتهایی پیش اومد خونه مامانم که خواهرم ناراحتیشو بابت دو موضوع نسبت به مادر، بیرون ریخت، که البته به منم مربوط میشد، چون بحثِ مقایسه مطرح شد …

خب من نتونستم بی واکنش باشم، غیر مستقیم وارد واکنش شدم…

اذیتم کرد اون گفتگو به دلایلی…

امروز فرصت فراهم شد و نشستم تو دفتر چالش هام، ازش نوشتن که چی شد؟ چرا این صحبتها مطرح شد؟ درس هاش چی بود واسه من…

و درس های عالی گرفتم برای خودم از این ماجرا:

1- سمانه جون، اگه کاری انجام میدی، محبتی میکنی، بی توقع باشه، اینطوری نباشه که بعدا طلبکار باشی، یا حسِ قربانی بهت دست بده.

2- تله ی حسادت/ مقایسه.

از کمبود توجه میاد، اینکه وابسته ی توجه دیگران میشم و …

هوشیار باش نسبت بهش.

3- واکنش نده، خنثی بشنو، سکوت کن، بعدا تحلیل کن ببین کدوم قسمت از حرفها درست بوده یا نه.

یا به عبارتی حرف ها رو بشنو اما تاثیری روشون اعمال نکن، یعنی اکت نداشته باش.

نگران نباش اگه جواب ندی پر رو میشه طرف یا هر چی.

بی تفاوت بشنو و ببین، یعنی حرفها و رفتارها رو نچسبون به خودت که بعدش درصددِ دفاع کردن بر بیای.

(کنترل ذهنِ شدید میخواد این مورد برای من.)

4- لطفاً از ارشاد کردن دوری کن، بالای منبر نرو، سکوت کن.

نخواه که اگاهی ها یا تغییرات خودتو بکوبی تو صورتِ بقیه :)))

ظاهرش اینه داری کار مثبتی انجام میدی، کمک میکنی به بقیه، اما از خودت دور میشی، توجهی که باید بذاری روی بهبود خودت میره به سمتِ تغییر دادن دیگران.

این یکی از باگهای بزرگ منه که جدیدا دارم کنترلش میکنم کم کم.

5- ارضای حسِ خوب صحبت کردن، خوب درک کردن، شخصیتِ عاقل و فهمیده بودن و … رو کنترل کن در خودت.

میره تو جلدم، دروغ چرا، خوشم میاد هوشیار به نظر برسم، اما به چه قیمتی؟

دور شدن از خود و مسیرِ بهبود؟؟

6- سمانه وقتی قائل به ایجادِ تغییر هستی، بهبود پیدا میکنی.

وقتی تغییر ایجاد نمی کنی، بهبودی هم در کار نیست.

7- دفاع نکن از هیچکس، چه حاضر چه غایب.

هر کسی مراحل رشد خودشو باید طی کنه، میانبر در کار نیست.

اونی که خودش حاضره، وکیل وصی نمیخواد، قیم نمیخواد، سخنگو نمیخواد، دخالت نکن تو روابط دیگران جانم.

8-احساس کمبود یا عدم لیاقتِ درونی، باعث میشه واکنش بدم.

فکر کن به این درس، جالب و مهمه.

خب من این باگ ها رو با مثالی که دیدم از خواهرم، درونِ خودم شناسایی کردم.

اون باعث شد به تحلیلِ خودم نزدیک شم.

البته که اولش خوشایندم نبود این تضاد.

حس کردم چرا باید تو فرکانس و مداری باشم تا این چالش رو دریافت کنم؟

– یادم اومد احتمالا جایی خودم فرکانسِ مسموم فرستادم که دریافت کردم.

– یا این چالش معلم من شده تا بهم یاد بده بیشتر.

چون از دلِ نازیبایی هاش، درس هامو برداشتم.

:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-

از قشنگی های امروز:

– حضورِ زیبای بارون هست و لطافتی که به هوا داده.

الهی شکر.

– نوشتن تو دفتر چالش هام، بیرون کشیدنِ درس ها از دلِ ناراحتی هام.

الان حالم خوبه چون فهمیدم دلیل این چالش برام چیا بودن.

اینکه چند درصد انجام میدم درس ها رو و تغییر میکنم مهمه، اما قبلش خوشحالم که شفاف شدم با درسهام.

خدایا خیلی شکرت.

به نام خداوند هدایتگرم.

سلام.

تغییر کردن

تغییر تو ذهنم برام فرصته برای پیشرفت یا مقاومت دارم؟

گاهی مقاومت دارم، گاهی به استقبالش میرم.

در زمینه کار با کامپیوتر و کاوشگری در مورد تکنولوژی، استقبال میکنم.

ذهن کنجکاوم میخواد بفهمه چی به چیه.

من از وقتی هنرستانمون درس کامپیوتر رو اضافه کرد، فهمیدم خوشم میاد.

تو کلاس با DOS اشنامون کردن، همون صفحه سیاهه که توش دستور مینوشتیم.

یادمه پوشه و فایل ساختن، دیدن ریشه رو یاد گرفتیم و …

قبلش خودمون pc خریده بودیم به خاطر درس داداشم.

اون موقع pc هنوز خیلی عمومی نبود که همه داشته باشن.

دانشگاه داداشم ما رو هل داد به سمت خریدش.

من تو خونه سر و کله میزدم با کامپیوتر، شجاعتشو داشتم، ترس چندانی نداشتم از اینکه کاری کنم و خراب بشه.

با ویندوز Xp کار میکردم و کیف میکردم.

یادمه به داداشم که بلد بود ویندوز عوض کنه میگفتم یاد منم بده، و اون یادم نمیداد…

چند سال بعدش که منشیِ اموزشگاه کامپیوتر و حسابداری شدم، از یکی از مربی های اونجا یاد گرفتم.

یادمه داشت نصب ویندوز رو تو دوره رایانه کار درجه 2 به هنرجوهاش یاد میداد، منم صدا کرد…

چقدر هم خوشحال شدم.

اونجا دیدم و بعدا به عنوان تجربه چند بار ویندوز کامپیوترهای اموزشگاه رو هم عوض کردم و دیگه ماهر شدم.

خونه رو هم خودم انجام میدادم با شوق و افتخار.

از ویندوز xp با عشق رفتم سراغِ ویستا(آزمایشی بود بیشتر انگار) و بعد هم ویندوز جذاب 7 که دنیای متفاوتی داشت از xp

عاشق اینم ببینم چی جاش عوض شده، ظاهرش چطوری شده و …

عاشق کاربریِ ساده و جذابش شدم.

بعد هم 8 خیلی کم…

لپ تابمون در حال حاضر همون 7 هست، چون مشخصات سخت افزارش سازگاری با 10 نداره…

سعی کردم نصب کردم ولی کند و بی خاصیت شد.

تا ان شالله بعدا لپ تاپ جدید بیاد سمتم با بالاترین ویندوز.

شاید ظاهرش اوایل برام نااشنا باشه چون تجربه ندارم، اما میدونم کاوشگرم و حسابی از سر و کولش بالا خواهم رفت تا تفاوتهاشو با قبلی ها کشف کنم.

این فایل باعث شد برم سرچ کنم ببینم اخرین نسخه ویندوز الان چیه، دیدم 12 هست و ذوق کردم که بعدا ببینم چیه و چه ظاهر و باطنی داره :)

مدتهاست خیلی کم با کامپیوتر کار میکنم.

بعد از دانشگاه دیگه کار خاصی ندارم.

زمان دانشگاه تو رشته گرافیک، با نرم افزارهای تخصصی مون کار میکردم و کیف میکردم.

الان فقط در حد جابجایی فایلهای موبایلم به هارد و برعکس کار میکنم.

سالهاست از کامپیوتر اسباب کشی کردم به موبایل.

هر چی لازم دارم تو موبایل انجام میدم، اپلیکیشن های موبایل هم بسیار توانمند شدن و جای نرم افزارهای کامپیوتر رو گرفتن.

سرچ، بانکداری اینترنتی، چک کردن سایت و کامنت و … برای من تو موبایل انجام میشه همیشه.

بعد از کوچم به موبایل، کاوشگری هامم اومد اینجا.

چیزی بخوام سرچ کنم، کارهای بانکی انجام بدم، اپلیکیشن تست کنم، موسیقی گوش بدم و … همه اومدن اینجا.

یعنی موبایل برای من کامپیوتر کوچکه، با همه ی اون آپشن ها.

یادمه سر تغییر نسخه آفیس هم هیجان زده شدم شدید، از 2003 به 2007.

دیدم من که بلدم گزینه ها و ابزارها رو، فقط ظاهرش عوض شده، اتفاقا خوشگلتر شده با کاربریِ اسان تر.

تازه بعدش آموزش هم دادم.

من مدتی مربی کامپیوتر هم بودم، از اموزش ویندوز Xp و 7 بگیر تا آفیس 2003 و 2007.

اعتماد به نفسم بالا بود چون میدونستم بلدم، میگردم و پیدا میکنم.

همیشه به شاگردهامم اعتماد به نفس میدادم نترسین، کاری نمیکنین که کامپیوتر بترکه :))))))

همچین چیزی پیش نمیاد، تمرین کنین و یاد بگیرین.

به عبارتی گاردی در برابر تغییر ورژن یه برنامه کامپیوتری ندارم تا جایی که حس میکنم و خودمو میشناسم.

این نگاه کاوشگری در کامپیوتر و تکنولوژی، برای ورود به ناشناخته در من بود و هست همیشه.

بعدها هم که وارد بانکداری اینترنتی شدم و توش ماهر شدم، متوجه شدم این انگار تو روحِ منه که سر و کله بزنم با تکنولوژی و لذت ببرم.

البته دوران جوانی با عشق دوره ICDL 1-2 رو کلاس رفتم و همونا رو خودمم یاد دادم+ تایپ سریع 10 انگشتی.

خودمو پویا میکردم تو کلاس هام وقتی مربی بودم.

فقط به کتابی که درس میدادم قناعت نمیکردم، یادمه سر مبحث اشنایی با ویروس ها، سرچ هم داشتم و اطلاعات جانبی هم داشتم.

اخرین کاوشگریم در تکنولوژی مربوط میشه به دستگاه های پرداخت وجه تو ازمایشگاه و داروخانه، خیلی باحال، خیلی سریع و کاربردی :)

در مورد تغییراتی که سختمه و مقاومت دارم:

تغییر محل کار، یعنی مصاحبه ای که منجر به جذبم به اون محیط کار بشه، میترسم…

مصاحبه رو خوب رفتم ولی وقتی قطعی شد، ترسیدم از محیط جدید.

از مدرسه قبلی بیرون اومدم خودم بعد 4 سال معلم هنر بودن، بعد یکی دو سال، رفتم مدرسه جدید، قرارداد نوشتیم، دو ماه سر زدم اونجا تو تابستون، ویدیوی معرفی اغاز سال هم گرفتم، اما روز اول مهر با دیدن سیستم غیر حضوری و عدم امکاناتی که مدیر صحبتشو میکرد و … کلا پریشون شدم و ترسیدم و کناره گیری کردم، خارج شدم چون اون غیر حضوری چیزی نبود که از معلمی بخوام و دوست داشته باشم انجامش بدم.

البته وقتی انصراف دادم، دلایل دیگه ای هم داشتم، حقوقش، دوری راه تا خونه و …

تو اتوبوس در برگشت خوشحال ترین بودم، چون میدونستم اون مدرسه با شرایط و امکانات محدودش برای هنر، اصلا چیزی نبود که بخوام.

یعنی پیشرفتی نسبت به مدرسه قبلیم محسوب نمیشد، انگار فقط دورتر شدم از خونه، وگرنه امکانات هنر که میخواستم هم در کار نبود…

چرا نوشتم این مثال رو، چون ابعاد وسیع خودشناسی داره برام.

چون متوجه شدم اینجا از تغییر ترسیدم…

زمان قبولیم در کارشناسی گرافیک هم ترسیدم، اما تو دلش رفتم و ادامه دادم…

بین کاردانی و کارشناسیم 5 سال فاصله بود و حسِ خجالت هم داشتم انگار.

تازه وارد رشته ای شده بودم که فقط عشق منو اورد اونجا، وگرنه هیچ ربطی به قبلی نداشت، از کاردانی الکترونیک اومدم سراغِ کارشناسی گرافیک :)))

آفرین به بردباری و تلاش های با عشقت سمانه جونم در مسیر گرافیک.

خودمو واکاوی میکنم میبینم نگاه غالبم اکثرا به تغییر اجباری اول ترسه، گاهی مجبورم و ادامه میدم.

و گاهی هم کناره گیری میکنم.

ذهنم مقاوت داره در برابر تغییر؟

بله، گاهی مقاومت دارم اونم شدید.

گاهی هم نه.

تغییراتی که نتایج خوب داشته برام:

– رانندگی- ورودم بهش با انتخاب خودم نبود، یعنی شرایط ایجاب میکرد که انجامش بدم.

پدر فوت کرده بود، خونه نیاز داشت به خرید، به بهشت زهرا رفتن، برای رفت و آمدهامون به صورت مستقل و …

شاید بخشیش اجبار بود، اما بخشیش هم خودم دلم میخواست مستقل شیم، منتظر نباشیم اخر هفته برادر یا خواهرم بیان و با اونا بریم بهشت زهرا، یا میدون برای خرید و …

کم کم تمرین کردم، خواهر و مادرم کنارم میشستن میرفتیم تمرین، کلاس کمکی هم قبلش گرفتم، و رفته رفته بهتر شدم و بعدا عاشق و ماهر شدم در رانندگی.

نقطه عطف حرکت و بهبودم در رانندگی یه خاطره ای بود:

خانواده دایی ام از شهرستان اومده بودن خونه ما، بعدش میخواستن برن خونه خاله ام.

ما هم میخواستیم بریم، ولی تعدادمون از ظرفیت ماشینشون بالاتر میرفت…

پسر داییم پیشنهاد داد یا کس دیگه ای یادم نمیاد، گفتن سمانه تو هم ماشین بیار…

یادمه رفتم سرویس بهداشتی.

یه لحظه به خودم گفتم فرصت خوبیه برو و امتحان کن…

میترسیدما زیاد …

اخه تا اون موقع تمریناتم محلی بود، خیلی نزدیک خونه …

اون روز جاده کرج رفتم و انگار یه سختی شکسته شد…

بعد از اون روز جسارتم چند پله بالاتر رفت و بهبودم سریعتر جلو رفت.

انقدر که واسه تمرین و لذت با مامانم میرفتیم دور دور جاهای مختلف و متنوع.

هم دست فرمونم بهتر میشد، هم تفریح بود، هم شادی میکردیم.

اینطوری شد که کم کم دیگه خودمون رفتیم بهشت زهرا، میدون، خونه اقوام، تفریح، کافه، پارک و …

– پارکینگِ سخت و پیچیده ی خونه مستاجری مون هم که تو یه کامنت بهش اشاره کردم، اونم تغییر اجباری بود که البته باعث رشد شدید مهارتم در رانندگی شد.

یادمه خودِ ازمون رانندگی و کلاس اموزشی اش سالها قبلش هم موجب استرسم بود، ولی اونم به فضل خدا موفق شدم و انجامش دادم.

من 20 سالگی ثبت نام کردم و گواهینامه گرفتم، اما نَشِستم پای ماشین، تا 4 سال بعدش که پدر فوت کرد و حالا نیاز داشتیم یکی بشینه پشت فرمون ماشین بابا…

خواهرم که یه سال بزرگتر از منه اقدام نکرد، ولی من اقدام کردم، چون نیاز شدید مادرم رو میدیدم و احساس مسیولیت کردم که سمانه بشین پشت فرمون.

خیلی میترسیدما ولی حس کردم مجبورم و باید اقدام کنم.

نمیتونستم بی تفاوت باشم و شونه خالی کنم.

افرین سمانه جان، ممنونم ازت.

– الان هر وقت به تغییر محل زندگی فکر میکنم اولش میترسم.

ولی شواهد نشون میده وقتی میوفتم تو دل یه تغییر اجباری، از پسش برمیام و اوضاع رو جمع و جور میکنم، البته که بعدش راضی و خوشحالم میشم.

– الان تغییر بزرگی رو داخلشیم: نی نی دار شدن، مامان شدن، فرزند پروری، مسیولیت هاش…

معلومه که بلد نیستم خیلی چیزها رو، میترسم و …

اما دایم به خودم یاداوری میکنم، خدا هست، یادم میده، به یادم میاره، همه چیز رو یاد میگیرم و خوب جلو میرم، تجربه میکنم…

چون الان یاد گرفتم اشتباه کردن هم جزیی از مسیر اموزش و یادگیریه، و ترس و سرزنش خودم از اشتباهاتم داره کمتر میشه به لطف خدا.

– یه تغییر بزرگ تو زندگی، ازدواج هم هست، خروج از زندگی مجردی و ورود به تاهل و مسیولیت هاش.

اونجا خوب بودم و هستم به لطف خدا، ریلکس بود ذهنم و جلو رفتم…

تو زندگی مشترک گاهی ترس هایی یقه مو میگرفت و میگیره اما میتونم و یاد گرفتم بهتر مدیریتشون کنم به لطف خدا.

میخوام بگم گل و بلبل 100 درصد نیست هیچی، یعنی همه همینن، اما این قشنگه که دارم یاد میگیرم چطوری بهبود بدم خودم و زندگی و شخصیتم رو هر دفعه.

با تشکر عمیق از استاد و اگاهی هایی که بهمون منتقل میکنن.

فکر کنم طبیعیه وقتی با تغییر روبه رو شیم اولش بترسیم…

مهم بعدشه که بتونیم کنترل ذهن کنیم.

اخه ادم وقتی از نقطه امنش خارج میشه، اول میترسه، چون حسِ حمله و ناامنی بهش دست میده.

اما میشه وقتی یه تغییر میاد به قول استاد بگم که:

فرصت جدیدی برای بهبود دستم رسیده، برم ببینم چه خبره، امتحان میکنم، شایدم خوب بود :)

تا تجربه نکنم که متوجه نمیشم واسم خوبه یا ضرر داره برام.

من فکر میکنم ادمی هستم که به نقاط امنم بیشتر چسبیدم تا اینکه بخوام دایم خودمو بازیابی کنم که حالا بیا و وارد تغییر و چالش جدیدی بکن خودتو.

البته اینم بگم واسه تغییرات شخصیتیم اقدام کردم مدتهاست و الان داخلشم و دارم نتایجشو کم کم میبینم.

اینکه روی حساسیت هام کار میکنم، روی خودشناسی کار میکنم.

اینم ورود به تغییر محسوب میشه دیگه.

خودخواسته تمرین میکنم که کمتر ورود کنم به مسایل دیگران، اینکه ارشادشون کنم و …

در حالت کلی و معدلی بخوام بگم تغییرات در داخلِ سمانه جان، راحت تر از گذشته پذیرفته میشن…

تا حدودی ترس هام کمتر شدن و شجاعتم از روبه رویی باهاشون، بیشتر شده به لطف خدا و اموزشهای استاد.

قبلا با ورود تغییر، سریع پَس میزدم، دور میشدم، فرار میکردم.

الان چون با کنترل ذهن بهتر اشنا شدم، ترسم مدیریت بهتری میشه نسبت به گذشته.

استاد جان مرسی برای این فایل و سوال هاتون.

احتمل قوی دوباره میام اینجا کامنت بنویسم.

خوندن کامنت بچه‌ها باعث میشه بهتر با خودم روبه رو شم و خودمو از لایه های مخفیم بهتر بیرون بکشم.

همه مون سلامت باشیم و در پناه خدای مهربون همیشه.

الهی شکرت برای این روزی و همه ی روزی هات.

سلام به سعیده ی نازنینم.

پیامت عین شهد و عسل نشست به جونم.

مرسی خیلی زیاد، چون تو دلِ کامنتت، برام پیامهای شگفت انگیزی بود و هست…

دو تا پیام الان دریافت کردم در دایره آبی، یکی از دیگری بهتر و حس خوب کن تر.

از شما و نفیسه جانم.

قشنگ درک میکنم وقتی از لایه محافظتی یا مدار امنیت و سلامتی صحبت میکنی یعنی چی.

خودم داخلشم و بی نهایت خوشحالم.

مدار امنیت، ارامش، سلامتی که از ماه ها پیش واردش شدم و الان بی نهایت لذتش رو میبرم.

مدارِ فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

اینکه بدونی و باور داشته باشی تو حفاظتِ شدید الله هستی هم خودت هم نی نیِ توی دلت، قند تو دلم آب میکنه.

چه میکنه باورِ خیره ان شاالله.

باورِ کنترل ذهن.

باورِ احساس خوب= اتفاقات خوب.

باورِ هو الرزاق

چقدر خداوند هر لحظه با ماست، و در حالِ هدایتمون…

چه بدونیم، چه ندونیم.

چه یادمون باشه، چه یادمون نباشه.

قلبمون هدایت رو میطلبه، خداوند هم سلطانِ هدایت، سلطانِ برنامه ریزی و چیدمان های به موقع…

اونه که میدونه چیو کی بده بهتره…

منم به چشم دیدم نی نی به محضِ اینکه متوجهش شدیم، چقدر برکت آورد با خودش…

ما یکسال قبل خونه دار شدیم، همون موقع این ندا اومد که شرایط نی نی دار شدن داره فراهم میشه…

نیم طبقه ی اول و راحت در رفت و امد.

برام خیلی جالبه روزیِ حساب و غیر حسابِ نی نیِ توی دلم هزار ماشاالله…

باعث شده باورهای خودم نسبت به روزی غیر حساب و حساب بیشتر شه، باورهام نسبت به احساس لیاقتِ انسان بالاتر بره.

نی نی با اومدنش یه بخشی از آموزش گرفتن من در برابر درس های لازمم رو تقبل کرده…

باعث شده درس هامو بهتر درک کنم…

خدایی که میتونه یه سلول رو تبدیل به یه انسانِ کامل کنه تو دل مامانش، تغذیه و سلامتی و رشد و تکاملش رو به عهده داره، بی شک از پسِ هر کاری بر میاد…

هر چی، فقط کافیه من ترمزِ ذهنی نذارم روی قدرت خدا و باورم بهش رو قوی تر کنم.

جالبه برات بگم من انتخاب نوع زایمان رو هم سپردم به خدا، که اون هدایتم کنه برای من چی بهتره، با بدن من چی سازگارتره، برای سلامتیِ من و نی نی کدوم بهتره.

کاری ندارم بقیه چی میگن.

یکی میگه طبیعیه، یکی سزارین…

به من ربطی نداره.

منبع هدایت و راهنمای من خداست.

اونه که میدونه بدن من با کدوم سازگارتره…

مابقیش که کنترل ذهن هست و ارامش، با من، اونم باز با کمک خدا، وگرنه من از خودم چیزی ندارم.

قشنگیش اینه وقتی تسلیم خدایی، هدایت رو میسپری بهش، آروم میشی، گارد نداری دیگه، نمیترسی یعنی چی میشه حالا؟

خطری نباشه؟ نقصی نباشه؟

نه نیست.

مرسی که از زایمانت نوشتی، از حضورِ ترانه ی قشنگ تو زندگیتون نوشتی…

سعیده جانم چه تو چه من چه همه، اشتباهاتی داریم از نااگاهی مون، از نا بلدی مون…

اشکال نداره، خدا خودش میدونه چی حقیقتا تو دلمونه و خودش هدایت و حفاظتمون میکنه.

خدا با نی نی کاملا دوزاری مو انداخت که سمانه تو نمیدونستی، من که میدونستم…

حواسم بهش بود و هست…

این یکی از بزرگترین درس های زندگیِ منه.

تا ابد حالم با این صحبتِ شفافِ خدا باهام، خوب میشه.

آروم میشم.

بیشتر پی به قدرتش میبرم…

یه چیز جالب بگم:

جواب آزمایش اخیرم که یه موردی رو بالا نشون میداد، خودِ خدا بهم گفت تو سرچ کلمه ی در دوران بارداری رو بنویس کنار اون مورد…

چون فرق داره با حالت عادی…

من از سر اطمینان وقتی خانم دکتر نوشت الحمدالله جواب خوبه، باز ازشون سوال کردم فلان مورد که H زده اشکالی نداره؟

امروز صبح واتس اپ رو باز کردم، چی نوشته باشه خانم دکتر خوبه؟

در رنج نرمال بارداریست.

نگران نباشید.

همون لحظه صبح به خدا گفتم:

مرسی، تو خودت همون لحظه که بهم گفتی بزن در دوران بارداری، جواب و ارامش رو بهم دادی.

درسته من واسه اطمینان از خانم دکتر هم پرسیدم مجدد.

اما خانم دکتر هم دستِ خودته.

به بیراهه و شرک نرفتم که بگم خانم دکتر الویت بالاتره نسبت به خودت…

همه اش خودتی.

وقتی بهم ایده میدی، الهام میکنی، هدایت میکنی، خودتی.

خانم دکتر که میگه، خودتی.

گاهی از زبان ماما میشنوم، خودتی.

تو تلویزیون خانم دکتر یهو میگه بارداری فرآیندِ بشری نیست، خودتی.

وقتی دلم قرص میشه، خودتی.

وقتی کنترل ذهن میکنم، خودتی…

همش خودتی و خودتی و خودتی…

این جمله که حالا چی میشه، چیکار کنم، نکنه خراب شه، نکنه جوابش بد باشه و …

با تو معنایی نداره…

با تو همیشه و همه چیز خیر و شادی و برکت و نعمته، بدون شک.

خدایا همه مون رو توی توحید تقویت کن، الهی آمین.

سعیده جان چیزی نوشتی که منم تجربه اش کردم تو یه موردی:

آخه دختر تو 34 سالته اینقدرم باسواد و با اطلاعاتی چطور نتونستی بفهمی چی به چیه…..

مورد منم خیلی مهم بود، و خیلی تکیه کرده بودم به منطقم، به شواهد، به نتیجه گیری هام، به تجربه های قبلیم و …

همه ی اینا با هم کشک…

زرشک…

یهو روبه رو شدم با شهود و کنار رفتنِ منطقِ خودم…

که خیلی مطمین نباش از چیزی که فکر میکنی درسته، منطقیه، همین و دیگر هیچ، نه از این خبرا نیست…

درس بزرگ و سنگین و شدیدی گرفتم، ولی لازمم بود به قول تو از غرور کاذب، برجِ همه چیز دانی، بیام پایین رو زمین راه برم…

امان از وقتی که آدم دچار شخصیتی میشه که فکر میکنه بلده و گوش نمیده به شهود، نمیبینه شهود رو…

اشکالی نداره ها، سرزنشی در کار نیست.

فقط درسش مونده برام.

خیر بود برای منم عینِ خودت.

شیرینی وارد زندگی مون کرد خدا…

خدا که انسان نیست روی نااگاهیِ ما مجازاتمون کنه.

میگه این بنده ام هست، من دوستش دارم، کمکش میکنم متوجه بشه چی به چیه، خودم راهنماییش میکنم برگرده تو مسیر درستِ خودش…

خدا عاشقِ منه، منم عاشقِ خدا.

خدا انقدر عظیمه که حتی وقتی من وارد تله ی شرک و غرور و فراموشی میشم نسبت بهش، منو طرد نمیکنه، داره منو میبینه و حواسش هست تا کمکم کنه.

سپاس گزاری از این خدا کمه، اندازه نداره، بی نهایته.

مرسی که انقدر شفاف برام نوشتی و قلبمو روشن کردی.

توکل و ایمانم رو پررنگتر کردی.

توجهم به کنترل ذهن رو عمیق تر کردی…

مرسی که نوشتی و شادم کردی.

خداوند خودت و ترانه جانم و همسر محترمت، و همه ی عزیزانت رو در پناه خودش حفظ کنه همیشه.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

یه شیرینی همین الان اتفاق افتاد که برات میگم:

یه تکونِ متفاوت رو تجربه کردم از نی نی همین الان…

متفاوت از قبلی ها…

به حدی ذوق کردم که حد نداره، انقدر واضح و بزرگ و متفاوت با قبلی ها، برام نشونه است…

نشونه ی زیبایی هست از حضورِ خدا در تک تکِ ثانیه هام…

فردا ان شاالله سونوگرافیِ رشد جنین دارم و حسابی ذوق دارم میریم نی نی رو ببینیم، صدای قلبِ نازنینش رو بشنویم…

من برای این هدیه ی عظیمِ خداوندی و تکون هاش بسیار سپاس گزارم.

از قلبم میگم هر کی نی نی میخواد، خدا بهش بده این نعمت و برکت رو.

الهی شکرت بی نهایت.

خدایا مرسی که انقدر شفاف و راحت باهام صحبت میکنی، عاشقتم من.

سلام نفیسه جانم.

دوستِ ندیده ی آشنایِ عزیزِ دلم.

نور و ثروت و ارامش هر لحظه بباره و بتابه به زندگیت.

الان انیمیشن migration رو تموم کردم…

انیمیشنی کاملا مطابق با اموزه های استاد…

چقدر لذت بردم از تماشای قشنگی هاش…

بسیار بسیار ازت سپاس گزارم.

عین قورمه سبزی بود واسم که عاشقشم.

عین نون خامه ای که جدیدا دوستش دارم، چسبید بهم.

عینِ نوشتن که عاشقشم، چسبید به وجودم…

نفیسه جان، انیمیشنی معرفی کردی کاملا سازگار با فایل استاد در رابطه با تغییر…

خیلی سپاس گزارتم.

پیشنهاد میدم دوستان و استاد جان تماشا کنن.

حالا برای خودم و تکرار قشنگی هاش مینویسم که چقدر لذت بردم ازش:

1- متوجه شدم تغییر شجاعت میخواد، وارد مسیر میشی، حتی سختی و چالش هم به دلیل ناشناخته بودن مسیر پیش میاد و طبیعیه، یاد میگیری روبه رو شی و حلشون کنی، بزرگ شی و جلو بری، بعد شاهدِ شهد و شیرینیِ نتیجه هم خواهی بود.

نتیجه ی اصلی اون شادی، رشد و بهبودهایی که تو شخصیتت ایجاد شده، نه فقط اون میوه ی ظاهری که دلت میخواسته بهش برسی تو خواسته ات.

2- شخصیت پسر کوچولو، گوئِن، گوله ی نمکه، اونجایی که به داداشِ پر شکسته اش پیشنهادِ بغل میده.

عاشقشم که انقدر بانمک بود، گردالوی خوشمزه ی چشم درشت :)

3- شخصیت ماجراجوی مادر و پسر بزرگ، منو تحت تاثیر قرار داد.

4- پدری که دید برای اینکه بیات نشه، نگنده، فاسد نشه، پژمرده نشه، تصمیم گرفت بزنه به دلِ ترسش از تغییر و مهاجرت و خطر، و بعد پای در راه گذاشت…

شجاعت هاش رو به شدت تحسین میکنم.

از استاد جان شنیدم:

شجاعت این نیست نترسی، شجاعت اینه که میدونی میترسی اما میری تو دلِ ترس هات.

5- پروازهاشون تو آسمون، بازی و شادی شون وقتی تو دلِ ابرها رفتن، رقص هاشون، کلاسِ یوگا و آرامش شون و …

غش کردم از ذوق براشون، چقدر شیرین بود.

6- اتحاد، اعتماد، امیدواری، نگاهِ زیبا بین داشتن، تو این انیمیشن منو به وجد آورد.

7- چقدر رنگی رنگی بود همه چیز.

عین آب نبات رنگی رنگی بود برام.

پرنده ی جاماییکایی رو انقدر رنگی رنگی بود دلم میخواست قورتش بدم :))))

8- شجاعت و جسارتِ پسر بزرگ تحسین برانگیز بود، تلاشش رو کرد برای کمک به بقیه و اگاه سازی شون از خطری که متوجهش شد در رابطه با سرآشپز، بالهاشو از دست داد ولی بلند شد و بهبودشون داد، چقدر هم که قشنگ شدن…

به خودش باور داشت، راه حل مسیله رو تو دل ماجرا پیدا کرد و بالش رو ترمیم کرد حتی زیباتر از قبل.

9- پدری که برای حفاظت از فرزندش نمیذاشت اقدامی بکنه.

بعد بهش ثابت شد باید اجازه ی رشد بده به پسرش و بهش افتخار کرد برای تلاشش، حرکت و اقدامش.

خوشم اومد آخرش به پسرش گفت لیدر باشه.

10- رابطه ی جذابِ مامان بابا، عشق، دوستی، شادی، رفاقت، همراهی، در کنار هم و مکمل بودنشون جذاب بود.

وقتی تو قفس گیر کردن اینبار پدر به مادر گفت که به یاد بیاره توانمندی ها و نگاه زیبابینش رو…

11- تواناییِ حل مسیله رو چندین بار دیدم و کیف کردم.

اینکه تو قفس برای حرکت چگونه عمل کردن.

راه حل مسیله داخل خودش بود.

کامل یاد اموزه های استاد میوفتادم هر لحظه.

12- دنیایی از رنگ، موسیقی، نشاط، امید و انگیزه.

13- بهشتی دست سازِ انسان دیدم برای اردک ها (اون مزرعه و صاحبینش) که مثل یه جایزه موقت و ظاهری بود که باطنِ نازیبا داشت.

و بهشتی حقیقی برای همه ی پرنده ها مطابق با ذاتِ خودشون، هماهنگ با خودشون و طبیعت، با ظاهر و باطنی قشنگ (جاماییکا و طبیعت شگفت انگیزش)

14- چقدر کلاسِ آرامشِ اردک سفیدها باحال بود با اون زیراندازهای رنگی رنگی شون.

چقدر شبیه سازیِ زندگی اردک ها با انسان باحال بود، چقدر حرکات بالشون محشر بود تو کل انیمیشن.

اونجایی که اردک پدر میخواست بره دنبال کلید چسبید به نرده ها، یا حرکت بالها موقعِ یوگا، یا رقص هاشون…

من خیلی خوشم اومد از ترکیب بندی ها و خلاقیت جذابِ این انیمیشن.

15- مواجهه با لک لک ها…

ترسِ اولیه از عدم امنیت.

ولی همچنان کنترل ذهن…

شواهد خطر رو نشون میداد، بعد رفیق شدن :))))

ظاهر دشمن، باطن دوست، از خطر ماهی نجاتشون دادن.

تخت خوابشون ماهیتابه :)))

16- دوبله ی عالی و طنازانه ای که من دیدم و حسابی کیف کردم.

17- مهاجرت و تغییر …

چقدر لطیف با مفهومِ مهاجرت و ابعاد متفاوتش روبه رو شدم.

یه شعبه از فایل زیبایی ها رو اوردم اینجا الان :)

خیلی هم عالیه.

بوس و عشق و بغلِ فراوان از من و نی نی برای نفیسه جانمون.

خدایا شکرت برای انیمیشنِ زیبایی که دیدم، درس ها مرور شدن برام، کلی هم لذت بردم از جذابیت های بصری و کلامی اش.