ذهنیت قدرتمندکننده در برابر ذهنیت محدودکننده | قسمت 4

سلام و عرض ادب خدمت همه دوستان عزیز و خانواده صمیمی خودم با دیدن این فایل یاد یه تجربه از خودم افتادم که بهم یاد داد در لحظه تغییر کنم و حتی بقول استاد قبل تحمیل شدن شرایط باید تغییر کنم و همیشه آماده باشم دوست دارم این داستان رو باهاتون به اشتراک بگذارم. سال 1395 بود و موقع سربازی رفتن من نتنها سر رسیده بود بلکه گذشته بود و 6 ماه اضافه خدمت خورده بودم قبل از اعزام به خدمت خانواده خیلی به من فشار میاوردن که چرا نمیریی خدمت و من چون کسب وکار خودمو داشتم و درآمد خوبی توی اون سن به حسابم میومد اهمیت نمی‌دادم تا اینکه یه اتفاق افتاد و من پام پیچ خورد و یه مدت خونه نشین بودم کلا دوست نداشتم برم خدمت چون اجباری بود و من اصلا باهاش ارتباطات برقرار نمی‌کردم یه روز که نشسته بودم سرگرم فیلم تماشا کردن بودم اون موقع ها هنوز با برنامه های استاد عباس منش آشنا نشده بودم، پدرم که از بیرون اومد داخل خانه گفت بیا بریم یه جا کارت دارم گفتم کجا، گفت “دکتر” گفتم خوبم گفت نیستی غافل از اینکه منو داشت می‌برد پزشک قبل از اعزام به خدمت و چکاپ بدنی، دکتر معاینات رو انجام داد گفت یکم زربان قلبت زیاده ولی عیب نداره میری خوب می‌شی تَق مهر کرد برگه رو من کلا جا خورده بودم جان میرم خوب مشم.

بعد دوماه گفتن برج پنج اعزامی من برج 1 پدرم کاراشو انجام داده بود خلاصه اش میکنم ما اعزام شدیم به خدمت اوج گرما شهر کازرون ارتش چون مصادف میشد با 31 شهریور هر روز ما رو میبردن رژه من از همون لحظه اول دنبال راه در رو بودم ک فرار کنم و کلا اصلاح” نَکش” برازنده تره بودم الکی مریض میشدم الکی پای پیچ خوردم دوبار پیچ می‌خورد اصلا یه وضی، الکی نبود خودم جذب میکردم. مثلا سرما خورده بودم با کلی مکافات اسمم رو نوشتن داخل لیست بهداری وقتی رفتم دکتر گفت چیشده دکتر ستوان وظیفه بود گفتم سرماخوردگی گفت باشه رفت یه ورق قرص بروفن برداشت من کلی پیش خودم خوشحال شدم گفتم یه ورق قرص مُسکن بعد با قیچی یه دونه چید داد به من گفت بخور خوب میشی من همینطور حاج و واج به خودم میگفتم وات ینی چی، چی داره میگه 1دونه قرص رو برداشتم از اتاق دکتر رفتم بیرون داخل سالن بهداری انداختمش سطل آشغال رفتم سرکلاس آموزش بقول سرباز ها کُما زده بودم با خودم درگیر فکر های متعدد بودم که چیکار کنم از این وضعیت در بیام و اتفاقات به نفعم بشه یهو به خودم اومدم دیدم کلاس تمام شده و همه رفتن من هم که انگار کشتی هام غرق شدن نشسته بودم رو زمین تا اینکه دوتا کادری داشتن از پادگان خروج میکردن از رفتار شون معلوم بود دوستای صمیمی هستن با هم یه نگاه انداختن به من و یه پوزخند خیلی باحال زدن یه بطری خالی هم جلوشون بود شوت کردن زیر بطری خیلی طنز آمیز و داخل راه ک میرفتن هی می‌خندیدن من اونجا بهم برخورد تصمیم گرفتم قوی باشم و در لحظه تغییر کنم و همیشه برای هر شرایطی آماده بودم و هستم ضعف رو نمیخواستم مسخره شدن رو نمیخواستم این درسی بود که جهان با رفتن من به سربازی یاد داد و بعدش منم از ی آدم بی انضباط دردسر ساز تبدیل شدم به یه آدم قوی که خودش تصمیم میگره مریض نشه خودش تصمیم میگره با آدمای مثبت دوست بشه نه تنبل و بی مسئولیت منفی باف آخر دوره آموزشی همه اونایی ک با هاشون دوست بودم و داخل اون شرایط نا مناسب مدام با هم میخندیدیم افتادن جاهای خوب ارتش مثل لواسان، هتل های ارتش ولی اونایی اکثر اوقات ناراحتی میکردن ناله و گله میکردن جاهای بد آب و هوای خیلی گرم یا خیلی سرد مثل عجب شیر مثل دشت شادگان اهواز افتاد ولی من و دوستام افتادیم تهران هرچند تهرانی نبودیم ولی خلی خوش بودیم انگار که رفتیم تفریح آخر هفته ها همیشه بساط جوجه کباب براه بود جنگل شیان جنگل چیتگر این تغییر به موقه و درس ش شد یکی از بهترین خاطر های زندگیم بماند ک کلی دوست با مرام تهرانی پیدا کردم با اونها هم چند بار رفتیم شمال با حقوق سربازی دونگ هامون رو می‌گذاشتیم رو هم چقدر خوش گذشت بهمون من که هزاران بار خدا رو شکر می کنم یکی ماشین می‌آورد یکی هزینه های داخل راه رو حساب می‌کرد یکی ویلای قیمت مناسب پیدا می‌کرد چند سال بعد که کتاب چه کسی پنیر من را دزدید رو مطالعه کردم متوجه این داستان شدم و واقعا از خداوند سپاس گزاری کردم داستان جالبی بود هِم و هاو دو تا آدم کوچولو بودن و دوتا موش به اسم اسنیف و اسکاری حتما دانلود کنید و مطالعه کنید سپاس گزارم از استاد عزیزم آقای عباس منش بخاطر یاد آوری این موضوع بسیار مهم.