ذهنیت قدرتمندکننده در برابر ذهنیت محدودکننده | قسمت 5

و خدایی که در این نزدیکی است…

سلام و عرض ادب و احترام خدمت استاد عباس منش عزیزم، بانو شایسته همراه و همدل و همه عزیزان حاضر در این مکان مقدس…

خدارو به خاطر انتشار قسمت پنجم از مجموعه «ذهنیت تقویت کننده در برابر ذهنیت محدود کننده» شکر می کنم.

چقدر موضوع این قسمت جذابه و برای کسی که درکش کنه امیدواری و حس خوب به همراه میاره.

بعد از اینکه فایل استاد رو شنیدم، وقتی به درون خودم رفتم و کنکاش کردم که باورهای من در این زمینه چطوره،‌ برخلاف خیلی از فایل های استاد که باورهای محدود کننده در خودم شناسایی کردم، توی این باور حس کردم ذهنیت قدرتمند کننده ای دارم.

من به واسطه شغلم که مشاوره تحصیلیه،‌بارها این رو دیدم (هم توی زندگی خودم و هم دانش آموزانم) که وقتی علاقه پشت چیزی باشه، فاکتوری به نام استعداد اصلا معنایی نداره. شما می تونی توی هر رسته کاری که بهش علاقه داشته باشی به نتیجه برسی. چیزی که از شما یک انسان موفق در هر کاری می سازه، علاقه است، نه استعداد…

توماس ادیسون یه جمله خیلی معروف و زیبا در این رابطه داره که وقتی اولین بار شنیدمش ذوق کردم و تا همین الان هرگز از یادم نرفته و می دونم تا ابد هم نخواهد رفت.

اون جمله اینه که میگه: برای موفقیت، سه چیز لازم است:

یک پشتکار

دو پشتکار

و سه پشتکار…

کسی که خودش الگوی پشتکار در اکتشاف الکتریسیته است، اندکی فاکتور هوش و استعداد رو در موفقیت دخیل نمیدونه. البته زندگی خود توماس ادیسون هم این رو نشون میده. کسی که یکی از بهترین مخترعین در تاریخ بشریته، در دوران دبستان به دلیل کند ذهنی از مدرسه اخراج میشه و با باورهای درستی که مادرش بهش میده به جایی میرسه که تمام اون همسن و سال های به اصطلاح با استعدادش اون جا رو توی خواب هم نمی بینن.

برای من هم توی زندگی همیشه همین بوده. همیشه به صورت باوری این ذهنیت رو داشتم که هرچیزی رو بخوام می تونم درونش به مهارت برسم. مگر این که علاقه نداشته باشم.

همین چند وقت پیش به سرم زد که بشینم و برای پزشکی بخونم. حتی کارهای اولیه اش رو هم انجام دادم. اما همین که کمی کتاب زیست شناسی رو خوندم و بعدش در اتفاقی توی بیمارستان دیدم وضعیت پزشک ها و فشار کاریشونو، فهمیدم که نه! این مال نیست. بهش علاقه ندارم. ولی این باور رو داشتم که اگه علاقه به این کار در من وجود داشت،‌می تونستم به راحتی آب خوردن در بهترین دانشگاه پزشکی این کشور تحصیل کنم.

در مورد تمرین این جلسه که استاد فرمودند در یک کار شروع به ایجاد مهارت کنین و آروم آروم پیشرفتتونو ببینین و مثال نقاشی رو زدن، من به شخصه علاقه ای به نقاشی ندارم. اما یه چیزی هست که در تمام 9 سال و نیم گذشته باهاش در ارتباط بودم اما هیچوقت به صورت جدی و عملی روش کار نکردم. به دلایل مختلف مثل این که فکر می کردم کار کردن نمی خواد،‌یا در مدار کار روی این زمینه نبودم، یا اهمال کردم و هزار دلیل دیگه. و اون هم چیزی نیست جز «مهارت کنترل ذهن»!

همون چیزی که استاد توی فایل هاشون به اون تاکید دارن. چیزی که به نظر من انجامش شاید از هر مهارت دیگه ای نیاز به تمرین بیشتر داشته باشه. و جدیت کار در اینه که این مهارت نیاز به تمرین شبانه روزی داره و فقط زمانی که خواب هستی، نیازی نیست روی این موضوع کار کنی. ولی در بقیه ساعات شبانه روز باید با همه وجودت حواست روی ذهنت و تمرکز روی کنترل اون باشه و سعی کنی باورهای درست بسازی و فرکانس های درستی هم بفرستی.

این چیزیه که الان به عنوان هدف منه و بعد از برخورد با یک تضاد میخوام با همه وجود انجامش بدم. و اعتقاد دارم که کنترل ذهن هم مثل هر مهارت دیگه ای یاد گرفتنیه. شاید در شروع کار خیلی خوب نتونم کنترل ذهن رو انجام بدم و ایرادات زیادی در این زمینه داشته باشم. اما می دونم که کنترل ذهن رو هم آروم آروم میشه یاد گرفت.

شاید در شروع کار سخت باشه که ذهنم رو از توجه بر چیزی که ناخواستمه و احساسمو بد می کنه بردارم و بذارم روی چیز دیگه ای! ولی هرچقدر که با جدیت و با همه وجود تلاش کنم این مهارت بیشتر و بیشتر در وجودم ایجاد میشه.

این باوریه که کاملا دارمش و حالا که به این جدیت رسیدم، می خوام با همه وجود روی این مهارت که سرآمد تمامی مهارت هاست کار کنم.

از خداوند هدایت و حمایت می خوام و ازش می خوام که کمکم کنه در این مسیر بهترین عملکرد رو داشته باشم.

از استاد عباس منش عزیزم برای انتشار این در نایاب کمال تشکر رو دارم و همینطور از شما دوستان مهربان که وقت گذاشتین و کامنت من رو مطالعه کردین.

برای همه شما عزیزانم از درگاه الله یکتا، تنها، و تنها، و تنها قدرت حاکم بر جهان هستی، آرزوی موفقیت و سربلندی و سعادت دارم.

خدانگهدار

1402/12/1

21:47