همه ما به یک اندازه به نعمت ها دسترسی داریم - صفحه 72

با سلام خدمت استاد عزیزم

نعمت های خدا بینهایت هستند همانگونه که اگر همه ی مردم جهان بخواهند سلامت باشند برای کسی مشکلی پیش نمی آید مثلا لازم نیست که عده ای بیمار و مریض باشند تا عده ای دیگر سلامت باشند. مثلا برای اینکه من تناسب اندام داشته باشم و زیبا باشم قرار نیست فرد دیگری در جهان چاق و زشت باشد چون برای همه ی انسانها تناسب اندام وجود دارد و هیچ محدودیتی نیست. برای اینکه من به همراه خانواده ام شاد باشم قرار نیست خانواده ای دیگر در جهان غمگین و غصه دار باشد و ناراحت باشند تا توازن برقرار گردد. زیرا منبع شادی بی انتهاست و هیچ محدودیتی ندارد و برای همه ی انسان ها شادی و سلامتی و تناسب اندام بینهایت وجود دارد. برای اینکه دو دوست، عاشق و دلبر همدیگر باشند نباید بین دو دوست یا یک زوج دیگر در جهان تضاد و تنفر و دشمنی وجود داشته باشد تا تعادل و توازن برقرار شود زیرا منبع عشق بینهایت است زیرا خداوند بینهایت است و همه ی منابع خیر و برکت و حسنه ای که برای انسان ها آفریده نیز بینهایت است پس هیچ محدودیتی برای روابط عاشقانه وجود ندارد همه ی انسان ها و همه ی کشور ها و همه ی اقوام می توانند در صلح و دوستی و عشق زندگی کنند و منبع آن هیچ وقت تمام نشود چون خالق آن تمام نخواهد شد. اکنون این سوال مهم ایجاد می شود که چرا از گذشته به ما گفته شده که ثروتمندان حق فقیران را خورده اند؟ چرا گفته اند اگر کوخی است حتما کنار آن کاخی ساخته شده است؟ چرا گفته شده که اگر پول و ثروت را می خواهی پس باید از خدا و دین فاصله بگیری؟

آیا اگر من سلامت و شاد باشم از خدا فاصله میگریم؟ اگر با همسر و اطرافیان روابط عاشقانه داشته باشم یا سلامت جسم و تناسب اندام داشته باشم از خدا دور شده ام؟ مگر محدودیتی وجود دارد؟ چرا گفته شده که ثروت و پول تا حدی خوب است که انسان به گناه نیفتد و چرا گفته شده که پول زیادی اش تو را از راه خدا دور میکند؟ آیا اگر من خیلی سلامت باشم از خدا دور میشوم؟ یا اگر من خیلی شاد باشم و روابط خوبی داشته باشم از خدا و دین باز می مانم؟

در صورتیکه می دانم یک ثروتمند نیاز به دزدی و بزهکاری ندارد نیازی به تفریح های الکی و پوچ و گذرا مانند اعتیاد و … ندارد. چرا فقیران بیشتر دچار مشکلات و روابط خانوادگی می شوند؟

خداوند می فرماید شما نمی توانید شمار نعمت هایم را به جا بیاورید یعنی نعمت شامل همه ی نیکی ها و خیرها و حسنه هاست. نعمت شامل همه ی چیز هایی است که حال و احساس انسان را خوب می کند و انسان را بیشتر به خدا نزدیک می کند زیرا او منبع و منشا همه ی خیر و نیکی هاست. نعمت شامل همه ی چیز هایی است که انسان در کنار لذتی که از آنها می برد باعث می شود برای افراد زیادی نیز در جهان الگو باشد و افراد بسیار زیادی بخواهند که تغییر کنند و به جایگاه او برسند. ولی هیچوقت کسی که بیمار و تنگدست و درمانده است و از شرایط زندگی اش راضی نیست حتی برای یکنفر هم الگو نیست!!(مثلا میلیون ها نفر که دوست دارند به جایگاه وارن بافت یا بیل گیتس برسند ولی حتی یک نفر هم دوست ندارد جای یک فقیر و تنگدست در بنگلادش یا هندوستان باشد)

به همین دلیل گفته شده هر چقدر بیشتر از نعمت های خداوند بهرمند باشیم بیشتر برای دیگران الگو هستیم زمانی که خودمان به دست خودمان، خودمان را از دریافت نعمت ها محدود کرده باشیم (به قول استاد زمانی می توانیم بگوئیم غذا رو بخور که خودمان در حال غذا خوردن باشیم).

بله. ما خودمان با باور های محدود مان مانع ورود نعمت ها به زندگی مان شده ایم و خودمان خودمان را از دریافت نعمت ها محروم کرده ایم. مانند کسی که با دستش مانع ورود اکسیژن به بینی اش شود و نتواند نفس بکشد و خودش را از یکی از بینهایت نعمت های خدا محروم کند و خفه شود. اکنون مقصر کیست؟ آیا خداوند اکسیژن را در اختیار او قرار نداده؟ آیا خداوند اکسیژن را محدود آفریده یا اینکه چون جمعیت انسانها بیشتر شده برای عده ای اکسیژن کافی وجود ندارد و عده ای باید نابود شوند؟!

خیر . حقیقت این است که آگر ما انسان ها از نعمت های خدا بهره مند نیستیم تنها به این دلیل است که خودمان با باورهای محدودمان جلوی ورود این نعمت ها را به زندگی مان گرفته ایم. اگر می گوئیم روابط انسان ها خراب شده است یا اینکه زن و شوهر ها دیگر به هم خیانت می کنند و نمی شود به کسی اعتماد کرد نه به این دلیل است که خداوند منبع عشقش تمام شده نه به این دلیل است که خداوند منابع شادی و خوشبختی اش تمام شده است بلکه به این دلیل است که ما با باورهای محدو خودمان جذب روابطی شده ایم و افرادی را می بینیم که فکر میکنیم همه چیز خراب است!!

در اینجا می خواهم برای روشن شده موضوع مثالی از یکی از کامنت های همین سایت بیاورم. فرض کنید در یک تالار عروسی که همگی شاد و خوشحال هستند در گوشه ای از سالن که یک زوج درگیر بحث و مشاجره ای هستند توجه مرا به خود جلب میکنند و من تا آخر مراسم حواسم به آنهاست. در آخر مجلس اگر از من در مورد مراسم بپرسند می گویم اصلا خوش نگذشت و به ماجرایی که توجه ام را جلب کرده بود اشاره می کنم ولی اگر از دیگران بپرسند می گویند خیلی خوش گذشت. خوردیم و خندیدیم و رقصیدیم و شادی کردیم. حال این سوال مطرح می شود که آیا صاحب مجلس در برپایی مراسم کوتاهی کرده بود یا اینکه میوه و شیرینی برای همه کافی نبود یا اینکه صدای آواز خواننده به گوش من و آن زوج نمی رسید یا اینکه تهویه سالن در آن قسمت خوب نبود و هوا بیش از حد گرم شده بود؟ واقیعت این است که همه ی افرادی که در مراسم حاضر بودند همگی به یک اندازه به امکانات رفاهی و خوردنی ها دسترسی داشتند و هیچ فرقی بین افراد حاضر وجود نداشت. به همین صورت هم همه ی ما انسان ها به یک اندازه به نعمتهای خداوند دسترسی داریم همه ی ما یکسان آفریده شده ایم و هیچ فرقی بین ما وجود ندارد. و اگر عده ای درگیر بیماری، اخبار بد، اتفاقات بد و فقر و بدهی و مشکلات هستند به این دلیل نیست که خداوند نعمت ها را آز آنها دریغ کرده است. به این دلیل است که انسانها با باورهای شان خودشان را از نعمت ها محروم کرده اند.

زمانی میتوانیم از نعمت ها بیشتر بهرمند شویم که ذهن باز و آزاد و احساس خوبی داشته باشیم زیرا یک ذهن محدود و دارای مقاومت هرگز نمی تواند نعمت های بیشتری دریافت کند. زیرا هیچ محدودیتی برای استفاده و برخورداری از نعمت ها وجود ندارد به غیر از ذهن محدود و باورهای افراد .

خداوند در قرآن فرموده که رحمت و علم بی منتهای من بر همه چیز در جهان احاطه دارد. یعنی هز چیزی در جهان شامل رحمت و نعمت بی منتهای خداوند است زمانی که با باورهایش جلوی ورود نعمت ها را نگرفته باشد مانند زمانی که با دستش جلوی بینی اشت را بگیرد و بگوید اکسیژن کافی نیست!

ببخشید اگر طولانی شد.

امیدوارم برای اول خودم مفید باشد

خدانگهدار