اصل اساسی یک رابطه عاشقانه

سلام به استاد عزیزم و مریم خانم گل

# اگر در روابط مشکل داری به این معناست که داری فرکانس نامناسب فرکانس ناخواسته ای رو به جهان هستی ارسال میکنی که افرادی رو برات میاره یا برخوردی رو از همون فرد مورد نظرت ایجاد میکنه که تو دوستش نداری که برخورد مناسبی از نظر تو نیست.

# هر برخوردی که با شما میکنه شما دارید اون برخورد رو خلق میکنید شما دارید بوجود میارید که افراد چطور با شما برخورد کنن که افراد چه واکنشی به شما نشون بدن.

# خیلی از افراد هستن تو روابطشون مشکل دارن یک رابطه ای به هر دلیلی قطع میشه رابطه بعدی شروع میشه و رابطه بعدی هم دقیقا از جنس رابطه قبلیه یعنی همون بحثها همون درگیری ها همون دلتنگی ها همون طرد شدن ها چرا این اتفاق میافته چرا یک الگو داره توی زندگی شما تکرار میشه؟ بخاطر اینکه ما داریم این اتفاقات رو رقم میزنیم بخاطر اینکه فرد دیگه ای در زندگی ما نیست ما محوریم ما اصلیم!

# باور میکنی با تمام گوشت و پوست و استخونت که تو هستی که داری رفتاری که باهات میشه رو خلق میکنی که تو هستی که داری افراد خاصی رو به زندگیت با فرکانس هات نه آگاهانه به صورت ناخودآگاه دعوت میکنی.

چقدر این به من ربط داشت، همیشه افرادی اطرافم بودن که به راحتی در مورد من و کارهام اظهار نظر میکردن گاهی هم میخندیدن، حالا در مورد من هم چیزی نمیگفتند این ویژگی از عادتهای رفتاریشون بود که دیگران رو مسخره میکردندو میخندیدن! و من حرررص میخوردم همون لحظه نمیتونستم جواب بدم بعدا تو ذهنم مرور میکردم و باهاشون بحث میکردم و همیشه مینالیدم که من نمیخوام بیام مهمونی نمیخوام اینا بیان خونمون، وقتایی که بین دو ترم دانشگاه میومدم خونه (من دانشجوی شهری دیگه بودم) دوست داشتم تو اون مدت کوتاه با دوستام باشم ولی افراد فامیل میومدن و گاهی بابام میگفت شب بمونید پیش نگین!!! و به زور نگهشون میداشت بدون اینکه نظر من رو بپرسه، مثلا تو ذهنش بود من الان اومدم باید دورم شلوغ باشه من هر بار کلللی غر میزدم و باهاش دعوا میکردم (چون دوست داشتم یا تنها باشم یا دوستام بیان خونمون نه افراد فامیل که همسن بودیم) ولی بابام هرربار یادش میرفت!

خب چی شد؟ بعد از چند سال ارتباطم با تماام افراد فامیل قطع شد چون همه شهر یا کشور دیگه رفتن، من موندم تو همون شهر و افرادی وارد زندگیم شدن که دقییقا همون ویژگی های اخلاقی رو دارن! هرچند الان که در کنار استاد دارم درست روی خودم کار میکنم سعی کردم کمتر به این اخلاقشون توجه میکنم، میدونم کللا نباید جواب بدم، باید نادیده بگیرم و لبخند بزنم ولی خب خداییش گاهی یادم میره.

یه چیز دیگه هم، که همیشه من میگفتم آقا ول کنید منو! ولی خانواده م اصلا گوش نمیدادن مثلا بابام به زوور من رو میرسوند شهری که دوره ارشد دانشجو بودم (نزدیک بود) هر چی میگفتم خودم میخوام برم و تا تو ماشین خوابم میبرد بجای ترمینال منو میرسوند به مقصد، یا هدیه میدادن بهم، میگفتم من از این چیزا یا این مدل کارا دوست ندارم ولی اصلا گوش نمیدادن فکر میکردن تعارف میکنم و دوبااره!!

طوری شده که افرادی که جدید هستن تو زندگیم میگن باید تولدت رو با ما جشن بگیری و من دوست نداشتم! دلم میخواست طوری که خودم دوست دارم باشه ولی هیچ کس گوش نمیداد از اینکه عکسای تولدم تو خونه ی اوناس و جوری که میخوام نیست راضی نیستم ولی دیگه بیخیال شدم، انگار هرچی میگم اینجوری دوست ندارم اطرافیانم بیشتر اون کار رو میکنن، الان اشکم در اومده و دارم مینویسم

دیگه میگفتم نگین ول کن به حرفشون گوش بده چقدر بجنگی آخه؟ ولی حس قربانی شدن داشتم اینکه بقیه نمیذارن من کاری که دوست دارم رو بکنم.

تا تو کتاب رویاها خوندم که ببین روحت چی میگه؟ و روحم مدام میگه نگین ولشون کن!فکر نکن بحث نکن، حرف نزن! خب منم دارن سعی میکنم همینکار رو کنم ولشون کنم ولی اینبار بدون حس قربانی شدن! میگم نگین به زور هم که شده باید لذت ببری! تا لذت نبری نمیتونی بری مرحله بعد واسه همین وقتی میام خونه با وجود چیزای بدی که از دور همی تو ذهنم هست میشینم و اتفاقات خوب و حتی هدیه یا خوراکی هایی که بهم دادن رو مینویسم (قبلا میگفتم نمیخوام چیزی بهم بدن که منت سرم بمونه، باهام درست رفتار کنن! حس میکردم چون دارن چیزی بهم میدن من رو مدیون خودشون میکنن و نمیتونم ازشون بد بگم یا جوابشون روبدم)

هیچ وقت فکر نمیکردم تو بحث روابط مسئله ای داشته باشم یعنی اصلا این موارد رو که اذیتم میکرد نمی‌دیدم حس میکردم جزئی از زندگیه!