اصل اساسی یک رابطه عاشقانه

باسلام خدمت استاد عزیز و خانم شایسته مهربون

روز 137

با توجه به خودشناسی که از طریق اگاهی های این سایته ارزشمند،در من رخ میده،من متوجه شدم ک از بچگی،ی باوری در من نهادینه شده

اونم دلسوزو از خودگذشتگیو فداکاری،نشونه ی ادم خوب بودنه

همیشه ،مامانو در حال فداکاری دیدم

همیشه دیدم ک ایشون پا ب پای بابام در مغازه ،کار کرده

صبح زود رفته و بجای اینک به خودش برسه،بجای اینک لباس خوب بخره و خانومی کنه برای خودش،بجای اینک استراحت معمولیه روزانه رو داشته باشه،هم پای بابام کار کرده و بدو بدو کرده

درسته نتایج مالیه خوبی برای زندگی داشتنو دارن،درسته ک من همیشه تحسین میکنم مامانمو بخاطر این این حد از مسئولیت پذیری در زندگی و اینک هیچ وقت منتظر بقیه نبوده،ولی در من باوری غلط شکل گرفت که باید فداکاری کنی،باید دلسوزی و بفکر باشی برای بقیه

احساس لیاقتو ارزشمندیمو وصل کرده بودم به میزان قربانی کردنه خودم برای بقیه

حتی در مسائلی ک بمن هم مربوط نمیشد،دخالت میکردم و دوس داشتم یه کاری برای کسی بکنم

بماند ک خیلی وقتها ،بجای تشکر ،نادیده گرفته میشدم از طرف مقابل،چون این رفتارهای من از باور غلطم بود و جهان هم ثابتش میکرد

این روحیه از بچگی در من شکل گرفته بود و هرچی بزرگتر میشدم و روابطم گسترده تر میشد،این باور قوی تر میشد

ناگفته نماند این جمله ها و تشویق های ادمها برای همراهی و تلاشهای مامانم،هم بی تاثیر نبود

وقتی همه جا میدیدم که همه از مامان برای تلاشهاش چقدر تعریف میکنن،ناخدااگاه فکر میکردم ادم خوبا باید بفکر همه باشن

کم کم در روابط ،انسانهایی ملاقات کردم که درسته وضعیت مالی خوبی داشتن،ولی طبق باورها فکر میکردم که باید من نظر، نصیحت،از خودگذشتگی،کادو نگرفتن یا هر اقدامی ک از جنس نه من نمیخوام اذیت بشی ،انجام بشه

در امور کاری از من سوال میکردن و من با باورهای از پیش نهادینه شده،برای اون سوالها اقدام میکردم و حتی برای کسایی ک میدونستم وضعیت مالی خوبی دارن،ولی پس اندازمو میدادم که کارشون مشکلشون حل شه

مشکل اینجاست ک من احساس ارزشمندیمو وصل کرد بودم ب این موارد

وگرنه،کمک،تلاش برای زندگی،همراهی کردنه انسانها،دستی از دستان خدا بودن…به خودیه خود نه تنها بد نیست بلکه خیلی هم ارزشمندو قابل ستایشه

مشکل اینجاست ک این رفتارهای من ،از ریشه غلطی نشات میگرفت

بخاطر همین ،در روابط به انسانهایی هدایت میشم که این باور غلطو در من تایید کنن

یک رابطه ای داشتم که در همه ی ابعاد خودمو وقف میکردم

حتی تفریحاتمم ،رفت اومدم با دوستام،مدل لباس پوشیدنم،همه چیززززز از همین باور غلط انحام میشد

توی اون رابطه،بجای اینک از من تشکر بشه،بدتر متوقعتر میشد،و من هروز از خود گذشته تر

چرا؟

چون توی ذهنه من،این رفتارهای من،ارزش بیشتر داشتن

چون اهرم رنجو لذت برای این رفتار،در ذهنه من اشتباه شکل گرفته بود

چون من ،از باور غلط بی لیاقتیم،برای این از خود گذشتگیها،پاداش بزرگی میدادمو خودمو به استاندارهایی ک از بچگی از دیدن مادرم و بقیه همسرهای فداکار دیده بودم،نزدیک تر حس میکردم

فکر میکردم پارامترهای یک پارتنر خوب،این کاراییه ک من دارم میکنم

و فقط خودم میدونم که چقدر من احساس لیاقتم ب این موارد وصل بوده

در صورتی ک من به خودیه خود،لایقم

حتی اگه نه تنها هیچ کمکی نکنم،لباس متناسب با استاندارهای طرف نپوشم،یا رفتو امدم با انسانها مطابق طرف نباشه،یا حتی اتفاقا زیاده خواه باشم یا هرچیزی خلاف اون رفتارها…من لایقم

من ارزشمندم

این باور غلط ،در اخر منو در یک احساس قربانی شدن قرار داد

اون رابطه تموم شد و من موندم با یک حس قربانی بودن

که طرف چقدر فلان بود

من این همه اینجوری اونجوری کردم

اون نفهمید

اون قدر نشناس بود

خلاصه ضربه بدی خوردم

و سالها ازون داستان میگذره

ولی با اگاهی های الان میفهمم ک داستان اون تحربه ی تلخ چی بود

و این روزها،در رابطه شاید همراه باشم شاید درک متقابل داشته باشم شاید در حد توانم کمک کنم،ولی بخاطر اینک ادم خوبه باشم ،لایق باشم ،نیست

و اتفاقا قدردانی بر خلاف انتظارم،با بهترین کیفیت انحام میشه

چون باورو ریشه عوض شده

واقعا خداروشکر

باورها و ریشه هارو باید از درون تغییر بدیم

هیچکس اندازه ی خودمون نمیدونه ک کدوم رفتار برای کدوم حسه

هیچ مشاورو روانشناسو تراپیستی بهتر از خودمون،به ضعفامون اگاه نیس

اینک روابط اینجوری بالا پایین میشن ،ادمها همش در حال جنگو دوستیای چندساعتن

پر از چالشن

فقطو فقطو فقط بخاطر اینه ک از خودشون فرار میکنن

استاد ازتون سپاسگذارم