آن زمان که در بندرعباس بودم، قبل از اینکه بخواهم برنامه هایم را به صورت جدی شروع کنم، بزرگترین نگرانی ام درباره سخنرانی این بود که، مبادا فردی سوالی بپرسد که آن لحظه پاسخش را ندانم!
اما حسی بسیار واضح در درونم، به من گفت:
اصلاً نگران نباش. پاسخ ها به موقع برایت خواهند آمد. آنگاه به من گفت که تنها وظیفه ام اشاعه توحید است و به من اطمینان داد که “بقیه اش با اوست:
جواب سوالات، آماده سازی شرایط، آوردن ثروت و نعمت به زندگی ام و … همه و همه با اوست. جالب است که همیشه، بهترین و کاملترین پاسخ های من به سوالات، دقیقاً روی استیج یا حتی درست در لحظه ضبط فایل بوده است.
من این حس، انرژی، خدا یا هر آنچه می نامیمش را باور کردم.
آن زمان که از من خواست که آرام باشم و فقط شروع کنم و هدایتم با اوست، به یقین هدایت شدم و همه چیز در زندگی ام با او معنا یافت.
اینجا در آمریکا، هرگاه از من می پرسند دین شما چیست؟ پاسخی جز این ندارم که: یکتاپرست هستم. چون نمی توانم این انرژی را در قالب هیچ نام یا فرقه ای جای دهم. چون انتخاب کردم تا به قول قرآن، پیرو آیین ابراهیم باشم که موحد بود و مشرک نبود.
به نظرم بهترین نگاه به خداوند، همان نگاه خالص و توحیدی ابراهیم به این انرژی است. نگاهی که فارغ از هر فرقه و پیرو، خودش بود و خدای خودش.
وقتی به زندگی ابراهیم می نگرم، نگاه پر از یقین ابراهیم به این نیرو را در جای جای زندگی اش می بینم:
از ورود به آتش، رها کردن همسر و فرزندش در بیابان تا قربانی کردن فرزندش…
نگاهی که یقین دارد باید توکل کرد و قدم ها را برداشت. هدایت به موقع می آید و قدم های بعدی گفته می شود.
نگاه ابراهیم به من فهماند که خداوند همه چیز است. من، تو، نظم جهان، قوانین هستی و همه آنچه هست خواه آن را خوب می دانیم یا نه، همه و همه شکلی است از انرژی ای که خدا نامیده ایم.
خداوند به شکل هر آنچه در ذهنت بسازی، وارد زندگی ات می شود، همانگونه که به شکل باورهای سلیمان نبی، برایش خدایی وهاب شد و در قالب قدرت و ثروت، وارد زندگی اش شد. همانگونه که برای ابراهیم، از آتش تبدیل به گلستان شد.
خداوند مثل آبی است که به شکل ظرف باورهای تو در می آید. باید ببینی چه ظرفی برای او ساخته ای؟!
زیرا می تواند ظرفی باشد در قالب خانه ای زیبا، سفری رویایی به زیباترین نقاط دنیا، خودرویی با امکانات عالی، رابطه ای توام با عشق و مودت، سرمایه گذاری هایی سود آور، سلامتی و آرامش و همه چیزهای خوب
یا بر عکس، نگرانی هایی مثل اجاره خانه، قسط، بدهی، روابط نامناسب، بیماری های مختلف و…
حال که خداوند همه چیز است، می خواهی برای تو چه شکلی داشته باشد؟
ثروت باشد یا فقر؟ درمان باشد یا درد؟ عشق باشد یا نفرت؟ آسان باشد یا سخت؟
بپذیر، ایمان بیاور که هیچ محدودیتی برای این خدا نیست. بدان خدا چیزی جدا از ما نیست و درگیر هیچ قالب و واژه ای نباش.
هرچه بزرگتر فکر کنی، هرچه باورهای قدرتمند کننده تری درباره ثروت، سلامتی، روابط زیبا و… بسازی، این انرژی به شکل زیباتری وارد زندگی ات می شود و به همان میزان، نگرانی هایت را کمتر، آرامش ات را بیشتر و جهانت را زیباتر می نماید.
برای مشاهدهی سایر قسمتهای «توحید عملی» کلیک کنید.
- نمایش با مدیاپلیر کلاسیک
- فایل تصویری رابطه ی ما با انرژی ای که «خدا نامیدهایم»721MB50 دقیقه
- فایل صوتی رابطه ی ما با انرژی ای که «خدا نامیدهایم»46MB50 دقیقه
با سلام خدمت تمامی دوستان و آقای عباسمنش
من امروز در حال تماشای فیلم پاردایس بودم که درمورد سفر کریستف کلمپ به قاره ی آمریکا بود. کریستف نظریه وجود راهی آبی به سیاره آسیا از طریق غرب رو مطرح میکرد و به صورت اتفاقی در گذر از این مسیر به قاره ی آمریکا رسید. اما نکته ی جالب ایمان این فرد به هدفش بود در جایی از فیلم کریستف ایمان به خدا، خود و هدفش رو عوامل مهم رسیدن به هدفش معرفی میکنه. یاد جمله ای از سید محمد خاتمی افتادم وقتی که همه ی ملت اونو به عنوان ناجی خودشون میشناختن و بدنبال حق خواهی ایشون بودن در یک جمله که از همون زمان تو ذهنم نقش بسته خطاب به مردم گفتن: به دنبال قهرمان در زندگی خود نباشین بلکه خودتون قهرمان زندگی خود باشین.
من خودم عامل ایمان به خدا، خود و هدف رو مهمترین عوامل رسیدن به هر قله ی فتح نشده ای هر رکورد شکسته نشده ای و در کل هر متفاوت بودنی میدانم. حتی خود آقای عباسمنش هم الگوگیری صرف و قبول ندارن . به نظر من الگو مثل کپی گرفتن از یک نقاشی یا صفحه هست بدون اینکه تغییری ایجاد بشه اما فاتحان تفاوت و تمایز الگو نداشتن بلکه ایمان داشتن که میتونن.
خدا رو سپاسگزارم بخاطر این همه آگاهی که در این سایت با وجود دوستان اندیشمندم در جریان هست.
ممنونم بابت نظرات ریزبینانه و موشکافانه ی همه ی دوستان.
با سلام به همه ی همراهان گروه پرقدرت عباسمنش
اول از همه سپاسگزار خدایی هستم که اندیشه رو در انسان بوجود آورد.
من سخن خودمو با یک جمله از کریستوف کلمپ که بدون الگو اقدام به فتح آبهای ناشناخته نمود و اینکه تا زمانیکه به خدا و خودم ایمان داشته باشم شکست نمیخورم آغاز میکنم.
بنظر من تنها عامل شکست هر قله ای و رکوردی ایمان به خدا، خود و هدف می باشد.
یاد یک جمله از آقای سید محمد خاتمی افتادم که میگفت تو مسیر رسیدن به هدف هیچگاه به دنبال قهرمان نباشید خودتون قهرمان زندگیتون باشین.
رکوردشکنان هر رشته ای با اینکه الگو نداشتن ولی تاریخساز شدن. اونها چه باورهایی داشتن که فاتح قله ای جدید شدن؟
اگه ورزشکاران بعد از یک سنی قادر به تکرار نتایج قبلی خود نیستن به این دلیله که هدفی بالاتر از دوران قبلی خود ندیدن و همیشه ازون دوران به عنوان یک خاطره یاد میکنن نه به عنوان یک فصل از دوران حرفه ای خودشون. فصلی که با تموم شدنش باعث شروع یک فصل جدید در زندگی با هدفهای بالاتر و بهتر از فصل قبل میشه.
ممنون از نظرات بسیار ارزشمند تمامی دوستان.
از خدا میخواهم که باور و ایمان رسیدن به هدف رو پیدا کنیم.
با سلام به همه ی دوستان
من تقریبا نیمی از نظرات دوستانو خوندم و قریب به 90درصد از نظرات عامل باور و نداشتن الگوی مناسب رو دلیل افت توانایی ورزشکاران در سنین بالا دونستن و به نظر من هم این عوامل بسیار درست هستن. در یکجای صحبتهای آقای عباسمنش از قول آقای بیل گیتس شنیدم و اون جمله در جواب این سوال که شما چطور تونستید به عنوان مرد اول رشته ی خودتون انتخاب بشید بود و پاسخ بیل گیتس به این سوال: چون من در رشته ی خودم نفر اولی ندیدم بدنبال این بودم که نفر اول بشم.
درسته الگوی مناسب وجود ندارد درسته باورهای جامعه خلاف این موضوعه ولی من با این حرفها کاری ندارم من باور خودمو دارم و دنیای خودمو میسازم. اگه بخواهیم دنبال الگو باشیم( البته به نظر من خیلی خوبه ولی چون اون الگو هم باورهاش در یکجایی کم میاره) ولی برای ابتدای راه و بعد ازون تنها باور به اینکه امروز از دیروز بهتر شدن میتونه پیشرفت رو بوجود بیاره میتونه اول شدنو بوجود بیاره
سپاس خداوندو بخاطر قدرت اندیشه ای که در ما بوجود آورد
از همه متشکرم بابت نظرات بسیار ارزشمند