آن زمان که در بندرعباس بودم، قبل از اینکه بخواهم برنامه هایم را به صورت جدی شروع کنم، بزرگترین نگرانی ام درباره سخنرانی این بود که، مبادا فردی سوالی بپرسد که آن لحظه پاسخش را ندانم!
اما حسی بسیار واضح در درونم، به من گفت:
اصلاً نگران نباش. پاسخ ها به موقع برایت خواهند آمد. آنگاه به من گفت که تنها وظیفه ام اشاعه توحید است و به من اطمینان داد که “بقیه اش با اوست:
جواب سوالات، آماده سازی شرایط، آوردن ثروت و نعمت به زندگی ام و … همه و همه با اوست. جالب است که همیشه، بهترین و کاملترین پاسخ های من به سوالات، دقیقاً روی استیج یا حتی درست در لحظه ضبط فایل بوده است.
من این حس، انرژی، خدا یا هر آنچه می نامیمش را باور کردم.
آن زمان که از من خواست که آرام باشم و فقط شروع کنم و هدایتم با اوست، به یقین هدایت شدم و همه چیز در زندگی ام با او معنا یافت.
اینجا در آمریکا، هرگاه از من می پرسند دین شما چیست؟ پاسخی جز این ندارم که: یکتاپرست هستم. چون نمی توانم این انرژی را در قالب هیچ نام یا فرقه ای جای دهم. چون انتخاب کردم تا به قول قرآن، پیرو آیین ابراهیم باشم که موحد بود و مشرک نبود.
به نظرم بهترین نگاه به خداوند، همان نگاه خالص و توحیدی ابراهیم به این انرژی است. نگاهی که فارغ از هر فرقه و پیرو، خودش بود و خدای خودش.
وقتی به زندگی ابراهیم می نگرم، نگاه پر از یقین ابراهیم به این نیرو را در جای جای زندگی اش می بینم:
از ورود به آتش، رها کردن همسر و فرزندش در بیابان تا قربانی کردن فرزندش…
نگاهی که یقین دارد باید توکل کرد و قدم ها را برداشت. هدایت به موقع می آید و قدم های بعدی گفته می شود.
نگاه ابراهیم به من فهماند که خداوند همه چیز است. من، تو، نظم جهان، قوانین هستی و همه آنچه هست خواه آن را خوب می دانیم یا نه، همه و همه شکلی است از انرژی ای که خدا نامیده ایم.
خداوند به شکل هر آنچه در ذهنت بسازی، وارد زندگی ات می شود، همانگونه که به شکل باورهای سلیمان نبی، برایش خدایی وهاب شد و در قالب قدرت و ثروت، وارد زندگی اش شد. همانگونه که برای ابراهیم، از آتش تبدیل به گلستان شد.
خداوند مثل آبی است که به شکل ظرف باورهای تو در می آید. باید ببینی چه ظرفی برای او ساخته ای؟!
زیرا می تواند ظرفی باشد در قالب خانه ای زیبا، سفری رویایی به زیباترین نقاط دنیا، خودرویی با امکانات عالی، رابطه ای توام با عشق و مودت، سرمایه گذاری هایی سود آور، سلامتی و آرامش و همه چیزهای خوب
یا بر عکس، نگرانی هایی مثل اجاره خانه، قسط، بدهی، روابط نامناسب، بیماری های مختلف و…
حال که خداوند همه چیز است، می خواهی برای تو چه شکلی داشته باشد؟
ثروت باشد یا فقر؟ درمان باشد یا درد؟ عشق باشد یا نفرت؟ آسان باشد یا سخت؟
بپذیر، ایمان بیاور که هیچ محدودیتی برای این خدا نیست. بدان خدا چیزی جدا از ما نیست و درگیر هیچ قالب و واژه ای نباش.
هرچه بزرگتر فکر کنی، هرچه باورهای قدرتمند کننده تری درباره ثروت، سلامتی، روابط زیبا و… بسازی، این انرژی به شکل زیباتری وارد زندگی ات می شود و به همان میزان، نگرانی هایت را کمتر، آرامش ات را بیشتر و جهانت را زیباتر می نماید.
برای مشاهده‌ی سایر قسمت‌های «توحید عملی» کلیک کنید.
- نمایش با مدیاپلیر کلاسیک
- فایل تصویری رابطه ی ما با انرژی ای که «خدا نامیده‌ایم»721MB50 دقیقه
- فایل صوتی رابطه ی ما با انرژی ای که «خدا نامیده‌ایم»46MB50 دقیقه
من هرگز به این جمله باور ندارم و نخواهم داشت که ورزشکار از سن 25 سال به بالا دیگه زمان اوجش نیست!!!
هرگز نمیشه گفت که توانایی و استعداد بازیکن تا سن خاصی هست و بعد از اون نیست!
کاملا این جمله غلطه!
ورزشکارها و بازیکن های بزرگی در دنیا هستند که تا روز اخری که فوتبال بازی میکنن، بهترین بازیکن در پست خودشون هستن! مثلا کی؟؟
?? بوفون ?? :
بوفون همیشه بهترین الگو من در زندگی هست. کسی که شاید به اندازه خیلی از دروازه بان ها، دستاورد های تیمی نداشته باشه(مثل قهرمانی چمپیونز لیگ) اما همواره شاد هست و تلاش میکنه تا رکورد بزنه و بهترین دروازه بان دنیا باشه و هر سال هم بهترین دروازه بان ایتالیا و برخی مواقع بهترین دروازه بان دنیا معرفی میشه.
??
خیلی خیلی برام اموزنده بود که میشه بدون دستاورد هم حس و حال خوبی داشت، میشه بهترین خودت باشی حتی اگه دستاورد های بزرگی کسب نکنی! بوفون تا حالا قهرمان چمپیونز لیگ نشده اما هنوز در سن تقریبا 40 سالگی، فوتبال بازی میکنه و هروقت کارشناس فوتبالی میگه بوفون تمام شده، در بازی بعد بوفون با سوپر واکنش هاش نشون میده که هنوز اماده ترین و بهترین دروازه بان جهانه!
??????
===== چرا یه سری بازیکن ها زود تموم میشن؟ ======
ما چون خیلی از بازیکنا چون هدف کوچیکی دارن و یا بعد از رسیدن به هدف دیگه تلاش نمیکنن(هدف کوچیکی مثل صرفا پولدار شدن و کسایی که فوتبال چین رو انتخاب میکنن مثلا، تلاش نکردن برای هدف هم مثل پدرو تو آث میلان که فوق العاده بود اما تا بهش توجه شد و به هدفش رسید، دیگه تلاش نکرد و شد پدرویی که سر نخواستنش دعواس!! یا حتی کاکا بهترین بازیکن ممکن آث میلان که بعد رفتن به رئال دیگه نیست شد فوتبالش!)، فکر میکنیم بهترین سن شکوفایی بازیکن ها 20 تا 25 سالگی هست!
???? ???? حسن بیت سعید 20 تا 24 سالگی اش کجا بازی میکرد؟ دسته دو و یک!!! اما بعد از روند تکاملش اومد لیگ برتر و خیلی هم موفق شد تو تیم هاش در صورتی که سن اش 27 هست!! یا جیمی واردی بازیکن لستر سیتی!!! که میگن کارگر بوده! جیمی واردی کارگر بود بعد الان که 30 سالش هست شده بازیکن فوتبال و خیلی هم فوق العادس تو تیمش!
علی کریمی ، مهدی مهدوی کیا و… بازیکن هایی که توانایی هاشون تا روز اخری که فوتبال بازی میکردن حتی زیادتر میشد!
همه چیز به باور خود بازیکن بستگی داره! اگه بخواد همیشه پیشرفت کنه و این پیشرفت ، همراه با حس خوب باشه و از خودش و داشته هاش لذت ببره و شاد باشه، مسلما تا 40 سالگی حتی بیشتر!! میتونه بازی کنه اونم با بهترین کیفیت ممکن.
اگه هم دنبال پول باشه فقط، بعد از رفتن به لیگ چین مثلا، اشباع میشه و دیگه انگیزه اش از دست میره و شاید 2 سال بعد از رفتن به این لیگ بتونه خیلی عالی بازی کنه! بعدش دیگه نه! اگه هدف فقط تیم خاصی باشه میشه مثل کاکا که بره رئال و بعدش دیگه انگیزه اش از دست بره! و تبدیل به یک نیمکت نشین محض بشه!
البته بازیکنی مثل پائولینیو میتونه با بازی تو لیگ چین و انگیزه داشتن و بیشتر خواستن و تلاش کردن، امروز بیاد تو بارسلونا بازی کنه وحتی از بهترین بازیکن های اون تیم بشه! اینم هست.