آن زمان که در بندرعباس بودم، قبل از اینکه بخواهم برنامه هایم را به صورت جدی شروع کنم، بزرگترین نگرانی ام درباره سخنرانی این بود که، مبادا فردی سوالی بپرسد که آن لحظه پاسخش را ندانم!
اما حسی بسیار واضح در درونم، به من گفت:
اصلاً نگران نباش. پاسخ ها به موقع برایت خواهند آمد. آنگاه به من گفت که تنها وظیفه ام اشاعه توحید است و به من اطمینان داد که “بقیه اش با اوست:
جواب سوالات، آماده سازی شرایط، آوردن ثروت و نعمت به زندگی ام و … همه و همه با اوست. جالب است که همیشه، بهترین و کاملترین پاسخ های من به سوالات، دقیقاً روی استیج یا حتی درست در لحظه ضبط فایل بوده است.
من این حس، انرژی، خدا یا هر آنچه می نامیمش را باور کردم.
آن زمان که از من خواست که آرام باشم و فقط شروع کنم و هدایتم با اوست، به یقین هدایت شدم و همه چیز در زندگی ام با او معنا یافت.
اینجا در آمریکا، هرگاه از من می پرسند دین شما چیست؟ پاسخی جز این ندارم که: یکتاپرست هستم. چون نمی توانم این انرژی را در قالب هیچ نام یا فرقه ای جای دهم. چون انتخاب کردم تا به قول قرآن، پیرو آیین ابراهیم باشم که موحد بود و مشرک نبود.
به نظرم بهترین نگاه به خداوند، همان نگاه خالص و توحیدی ابراهیم به این انرژی است. نگاهی که فارغ از هر فرقه و پیرو، خودش بود و خدای خودش.
وقتی به زندگی ابراهیم می نگرم، نگاه پر از یقین ابراهیم به این نیرو را در جای جای زندگی اش می بینم:
از ورود به آتش، رها کردن همسر و فرزندش در بیابان تا قربانی کردن فرزندش…
نگاهی که یقین دارد باید توکل کرد و قدم ها را برداشت. هدایت به موقع می آید و قدم های بعدی گفته می شود.
نگاه ابراهیم به من فهماند که خداوند همه چیز است. من، تو، نظم جهان، قوانین هستی و همه آنچه هست خواه آن را خوب می دانیم یا نه، همه و همه شکلی است از انرژی ای که خدا نامیده ایم.
خداوند به شکل هر آنچه در ذهنت بسازی، وارد زندگی ات می شود، همانگونه که به شکل باورهای سلیمان نبی، برایش خدایی وهاب شد و در قالب قدرت و ثروت، وارد زندگی اش شد. همانگونه که برای ابراهیم، از آتش تبدیل به گلستان شد.
خداوند مثل آبی است که به شکل ظرف باورهای تو در می آید. باید ببینی چه ظرفی برای او ساخته ای؟!
زیرا می تواند ظرفی باشد در قالب خانه ای زیبا، سفری رویایی به زیباترین نقاط دنیا، خودرویی با امکانات عالی، رابطه ای توام با عشق و مودت، سرمایه گذاری هایی سود آور، سلامتی و آرامش و همه چیزهای خوب
یا بر عکس، نگرانی هایی مثل اجاره خانه، قسط، بدهی، روابط نامناسب، بیماری های مختلف و…
حال که خداوند همه چیز است، می خواهی برای تو چه شکلی داشته باشد؟
ثروت باشد یا فقر؟ درمان باشد یا درد؟ عشق باشد یا نفرت؟ آسان باشد یا سخت؟
بپذیر، ایمان بیاور که هیچ محدودیتی برای این خدا نیست. بدان خدا چیزی جدا از ما نیست و درگیر هیچ قالب و واژه ای نباش.
هرچه بزرگتر فکر کنی، هرچه باورهای قدرتمند کننده تری درباره ثروت، سلامتی، روابط زیبا و… بسازی، این انرژی به شکل زیباتری وارد زندگی ات می شود و به همان میزان، نگرانی هایت را کمتر، آرامش ات را بیشتر و جهانت را زیباتر می نماید.
برای مشاهده‌ی سایر قسمت‌های «توحید عملی» کلیک کنید.
- نمایش با مدیاپلیر کلاسیک
- فایل تصویری رابطه ی ما با انرژی ای که «خدا نامیده‌ایم»721MB50 دقیقه
- فایل صوتی رابطه ی ما با انرژی ای که «خدا نامیده‌ایم»46MB50 دقیقه
با عرض سلام و خسته نباشید خدمت دوستان گل?استاد عالی بود این فایل مخصوصا توضیحاتتون درباره خدا و اینکه خداوند همه چی و مبحث انرژی و… خیلی بهتر تونستم درک کنم عالییی بود ممنونم ازتون،و اما نظر من درباره سئوال:به نظر من ورزشکارها به این دلیل با گذر زمان جسم و نحوه بازی کردنشون تحلیل میره و فرسوده میشه و دیگه به اصطلاح اون کارایی اول نداره که چیزی به نام اعتماد به نفس و خود باوریشون از دست میدن به عنوان مثال مثلا در فوتبال مثلا مسی یا کریس رونالدو که به عنوان مثال اسطوره هستن میبینیم که بعد چند وقت که یک بازیکن جوان تر مثل نیمار میاد و مثلا اینهمه موفقیت کسب میکنه و میاد تو بارسلونا و مثلا در تیمی که مسی هم هست بازی میکنه،چند وقت بعد سریع رسانه ها و مردم و مطبوعات و… شروع میکنن به نقد برسی کردن این دو بازیکن و به این نتیجه میرسن که بعله مسی دیگه قابلیت های گذشتش نداره دیگه داره پیر میشه دیگه باید فوتبال بزاره کنار وقت بازنشستگی و… و این گفتگو ها و نقد و برسی ها با قانون توجه بیشتر میشه مثلا حالا شخص مورد مثال ما مسی هست ایشون میاد توجه میکنه به این نقد برسی ها و این نقد برسی هی بیشتر و بیشتر میشه از دوستاش میشنوه از اخبار اینترنت و … و همه اینها که بخاطر توجه خودش پیش اومده کم کم باعث میشه که در مقابل باور های دیگران تسلیم بشه و اونهارو بپذیره و اعتماد به نفس و خودباوری و مهمتر از همه احساس لیاقتش رو از دست میده میگه بله خوب معلومه همچین اتفاقی باید بیوفته دیگه دوران ما گذشته بزرگتر از ما بودن و بازنشست شدن و… و خوب همین باور ها باعث میشه شخص توانایی خودش باور نکنه و فکر کنه فرسوده و ناتوان شده و طبق معمول جهان هستی هم میگه (چشم سرورم)و کم کم نشانه ها پدیدار میشه و بقیه ماجرا به نظر من توجه کردن خیلی شمشیر دو لبه‌ای هست من خودم هم خیلی با این شمشیر زخمی شدم هم خیلی موفقیت ها مسب کردم برای همین همیشه باید مواظب توجه کردنمون باشیم و از موضوعات نادلخواه(فاعرض عنهم)و نکته بعدی اینه که به قول استاد به باور هایت ایمان داشته باش حتی اگر همه خلافش باور کرده باشن درست مانند ابراهیم!و موضوع بعدیشم خودباوری و احساس لیاقت و اعتماد به نفسه واقعا اگه ساخته نشده باشه خیلی ضربه زننده هست و وقتی که نابود بشه باعث از بین رفتن بخش عمده ای از توانایی های فرد چه از لحاظ روحی و جسمانی و عمل کردن به الهامات و… میشه درست مانند یک سپر دفاعی که بعد از شکسته شدن خیلی راحت دیگران به بقیه باورهات دسترسی دارن و تو هم فقط به دنبال احساس لیاقت و تاییدی هستی که دیگران بهت بدن و اینطوریه که یک کور عصا کش کور دیگه میشه(این تجربه خودم بود نمیدونم درسته یا نه?)در نهایت سپاسگزارم از خداوند بخاطر تمام الهامات و این مسیر و این خانواده زیبا و دوست داشتی و مهم تر از همه یک استاد بسیار موحد و یکتاپرست که دین واقعی میاموزند و به ما یاد میدهند(چقدر جالب من قبلا اینقدر قشنگ از نظر خودم سپاسگزاری نمیکردم?)خدایا شکرت