رابطه ی ما با انرژی ای که «خدا نامیده‌ایم»

سلام به همگی

استاد عزیز خدا قوت، گروه زحمت کش ممنون و سپاسگزاریم

استاد کچل کردی چه گردو بامزه شدی، ممنون بابتت

من یه فوتبالیست هستم

و دلیل عمده این ماجرا رو در ادامه بیان میکنم

دلیل اینکه انسانها از یک سنی به بعد برای خودشون محدودیت هایی در نظر میگیرن خب همه میدونن که ریشه در باورهاشون داره

ولی چرا اینطورن؟

به این دلیل هست که باور جمعی غالب در اون محیط همیشه همون بوده

مثلا ورزشکارها که غالباً از سن 25 سالگی در یک سری ورزش ها و 35 سالگی عموما در ورزش پرطرفدار فوتبال خودشون رو پیر میدونن و احساس میکنن که دیگه نمیتونن در لیگ های حرفه ای به کار خودشون ادامه بدن، به این دلیل هست که تا بوده همین بوده

یعنی صدها سال هست که همه افراد و ورزشکارها باور کردن که دیگه از این سن به بعد توان بدنی کم میشه و عضلات تحلیل میرن و یا با کاهش چابکی بدن و سرعت دوندگی پایین میاد و یه جورایی از رده خارجی در مقابل جوونترها

و موارد کمی هست که دیده شده باشه یه فردی تونسته باشه تا مثلا 50 سالگی به ورزشش ادامه بده

من واقعا تفاوتی بین بوفون 40 ساله با بوفون 41 ساله نمیبینم

تفاوتی از لحاظ آمادگی جسمانی و استعدادی و …

ولی واقعا چی میشه که مثلا بوفون که از بهترین الگوها در زمینه زیاد و تا سنین بقول بقیه پیری بازی کردن یکدفعه بخواد انقد نزول کنه

هرچند فعلا خداحافظی نکرده

ولی مثلا میبینیم که بوفون تا 40 سالگی بهترین دروازبان جهان و حتی تاریخ هست

و بعد از 40 تصمیم به کنار رفتن از سطح یک فوتبال اروپا میکنه و مثلا میره تو لیگ ام ال اس امریکا توپ میزنه

خوب که ببینیم متوجه میشیم که بوفون 41 ساله تو لیگ حرفه ای امریکا همون بوفون 40 ساله در یوونتوس و یا اصلا 20 ساله در تیم ملی ایتالیا هست

اما واقعا چی میشه که حتی بوفون که اسطوره ی این ورزش هست و باورهاش حتی از 99 درصد فوتبالیستها قویتر و بهتر هست که تونسته تا 40 سالگی در سطح اول فوتبال اروپا و جهان باشه و ادامه بده هم بعد از مثلا 40 یا 41 سالگی بیخیال میشه و کنار میره؟

واقعا به این دلیله که پیرمرده؟ بقول کریس رونالدو؟

یا عضلاتش تحلیل رفته و آمادگی جسمانیش که در طی 25 سال گذشته یه فرم و عالی بوده در طی چندماه یا یک سال به یکباره از بین میره؟

نه واقعا اینطور نیست

جواب این هست که همیشه میشه باورهای بهتر و قدرتمندکننده تری داشت و ساخت

نمونه های عینی زیادی هستن که تو فرم خوبی هستن و از لیگ های حرفه ای سطح اول اروپا کنار میرن و مثلا در لیگ های قطر و آمریکا و چین چندین و چندسال به فوتبال خودشون ادامه میدن و هنوزم عالین و موفق هستن و همون دوندگی و آمادگی جسمانی بالارو هم دارن

مثل ژاوی تو قطر، دیوید ویا تو آمریکا، لمپارد، جرارد، دروگبا، توز و …

یه بازی دوستانه ای بود چند وقت پیشا کلیپشو دیدم که زیدان و اسطوره های دیگه توش بازی میکردن

زیدان رو وقتی دیدم با خودم گفتم خدایی این چی کم داره از خیلی از جوونترای حال حاضر؟ اتفاقا خیلی آماده تر و بهتر از خیلی از بازیکنای جوون و شاخص روز دنیا بود

حتی نسبت به 5 سال پیش یا 10 سال پیش خودش هم هیچی کم نداشت، نه جسمانی نه ذهنی نه استعدادی و نه هیچ چیز دیگه ای

تنها یک چیز هست

این باور جمعی مزخرف که مثلا تا فلان سن میشه آماده بود، دونده بود، جوون بود و یا هرچیزی شبیه این که مانع از ادامه دادن میشه

من فکر میکنم اگر بازیکنهای حرفه ای فوتبال این موضوع رو درک میکردن و باورش میکردن میتونستن به راحتی و خیلی خیلی بیشتر به همین روند حرفه ایشون ادامه بدن

مثلا لیونل مسی میتونست تا 50 سالگی توپ طلا بگیره، یا رونالدو

کما اینکه درسته الگوهای کمی هستن ولی هستن الگوهایی که تا حدودی تونستن برخلاف این باور جمعی باور کنن و عمل کنن

مثل کریس رونالدو

که هر سال همه میگن رونالدو دیگه تموم شد، دیگه پیر شد، دیگه فلان شد ولی چون رونالدو به تلاش و پشتکار و اراده فولادی خودش ایمان داره میاد و برخلاف نظر بقیه باز هم به موفقیت های زیادی میرسه و جوایز زیادی رو میبره

خود مسی هم همینطور

تقریبا همه کارشناسا و فوتبال دوستا میدونن که مسی الان در سن 31 سالگی در بهترین فرم فوتبالی خودش قرار داره

چیشد پس؟ اگر مسی یا رونالدو هم میخواستن این باور عمومی فوتبالیست هارو بپذیرن که همون چندسال پیش باید از اوج به کنار میرفتن و کسای دیگه ای جاشون رو میگرفتن

ولی با اینکه بوفون، مسی، رونالدو و یک سری معدودی بازهم باورهای خوبی دارن نسبت به بقیه، از یجایی به بعد کنار میرن احتمالا

اون هم جایی هست که دیگه این باور به اوج خودش میرسه

یعنی مثلا برای دروازبان ها دیگه خون پرش 40 سالگی و بقیه پست های فوتبال 35 سالگی، حالا یه سال دو سالم بالاو پایین

دیگه این نقطه خط قرمز این باوره که بقولی جهان شموله، تمام جهان این ورزش یعنی فوتبال رو در بر میگیره، یه درصدی بالای 99 درصد

یک هزارم درصد هستن که میتونن باورهای خودشونو تقویت کنن و از این باور عمومی تبعیت نکنن

که مثل بازیکن کم نظیری که همین الان در سن بیش از 50 سالگی مهاجم یه باشگاه ژاپنی هست و اتفاقا آقای گل هم هست و مسن ترین بازیکن تاریخ فوتباله

یا در ورزش های دیگه

مثل مثالی که استاد در مورد فدرر زدن، یا مایکل فلپس که بالاخره نسبت به جوون ترها باید از رده خارج تر به حساب بیاد

به نظر من همه چی به باور ما برمیگرده

از بچگی من باور راسخی در مورد پاها و کل بدن خودم داشتم و البته دارم که مصدوم نمیشم

به دلایل مختلفی این باور خیلی خیلی خیلی زیاد در من تقویت شده

اولین دلیلش لُر بودنمون هست، باوری بوده که ریشه ای تو کل خاندانمون هست که لُرا هیچیشون نمیشه (ههههه)

بعد بخاطر اعتقاد راسخی هست که من از بچگی به استخون بندیم داشتم و البته قدرت بدنی خانوادگی مون که مثلا پدرمون استخون بندی آهنی داره و منم مثل اونم

و اینها کم کم باعث شده که انقدر این برای من بدیهی بشه که نمیدونید

من الان این باور رو دارم و انقدر زیاد برام بدیهی هست که حتی اگر تو بازی پام از سه جا قطع بشه شب بخوابم صبح بیدار بشم پام چسبیده بهم و جوش خورده

و این باور و اعتقاد راسخ من کمترین نتیجش این شده که سنگین ترین ضربات رو در فوتبال میخورم و بدون اینکه بخوام از بازی خارج بشم به 5 دقیقه نرسیده دردش کاملا میخوابه و واقعا هیچ اثری از مصدومیت درش باقی نمیمونه

حتی بدترین ضربات در حد شکستگی و در رفتن و ضرب دیدن و عضلات و همسترینگ و رباط و هرچیزی

هیچی اصلا هیچی، هیچ راهی نداره که مصدوم بشم به لطف خدا

اینها همه بخاطر تقویت وحشتناک این باور هست که گفتم

ولی دوستانی رو دارم که حتی با سن پایینتر از من بایک ضربه ساده 3 ماه 6ماه یکسال خونه نشین میشن اصلا حتی اگه نقطه حساسی از بدنشون هم مصدوم و درگیر نشه

حالا اگه من بتونم باور اینکه من تا مثلا 60 سالگی در اوج آمادگی هستم رو به همون قدرت باور مصدوم نشدنم در خودم بسازم کمترین نتیجش این هست که تا 50 سالگی عالی و قبراق و سرحال و آماده و دونده و با ذهنیت فوق العاده ای مثل 20 سالگیم به بازی کردن و درخشیدن ادامه بدم

اینکه گوش و چشم و ورودی هام رو به روی جملات و باورهای بقیه مبنی بر اینکه خون پر سن فوتبالی 35 تا 40 هست ببندم و بصورت همیشگی به خودم بگم که سن فوتبالی مثلا 60 هست و این رو نهادینه کنم برعکس همه جامعه فوتبال و بیام باورهایی رو بسازم که مثلا عضلات انسان حداقل تا 60 سالگی عالی و کارآمد هستن و یا باورهایی از این قبیل مطمئنا و به راحتی میتونم تا 60 سالگی بهترین فرم خودم رو حفظ کنم و به موفقیت هام ادامه بدم

اما کار بی اندازه سختیه

چون باور 99/99 افراد این جامعه یعنی فوتبال به این معتقدن و اصلا مثل یک قانون درومده دیگه

به طوری که شاید همه فکر کنن قانون فوتباله تا تا 40 بیشتر نمیشه بازی کرد

ولی نشد نداره و میشه… هرچند خیلی خیلی خیلی سخته که بشه ورودی هارو تو این فضای مصموم کنترل و هدایت کرد

از مباحثی که استاد آموزش میدن و باورهای خیلی خیلی سختی در موردش هست و تغییر اونها کار ساده ای نیست همین مبحث ثروته

ولی خوب که دقت کنیم بازهم شاید بتونیم 10 درصد نه 5 درصد نه 1 درصد افرادی رو پیدا کنیم که ثروتمند هستن و سعی در اشاعه باورهای ثروتمندی هستن

ولی در فوتبال تقریبا 1 دهم نه شاید 1 صدم و یا 1 هزارم درصد باشن افرادی که این باور رو داشته باشن که میشه مثلا تا 60 سالگی توپ زد و ادامه داد و موفق بود

به همین خاطره که خیلی خیلی بی اندازه سخته

چون الگوهایی در این حوزه و باور بسیار بسیار کم و نایابه

به همین خاطر که باورها تا این اندازه مخرب و مصموم هست در این حوزه، وقتی یک نفر میشه مثل بوفون تا 40 سالگی عالی باشه، یا فدرر که تو این سن این قهرمانی هارو عالی بدست میاره، یا یکی مث کریس رونالدو و مسی 10 سال تو بهترین فرمشون هستن و بی نظیرن در نوع خودشون، اونوقت بقیه افراد که باورهاشون اونه میانو دنبال توجیح و بهونه تراشی میگردن

و دلایل مسخره خودشون رو میارن

و میگن مثلا فدرر یا مسی خیلی خاصن دیگه

خیلی اعجوبه ان، مسی که نابغست، رونالدو که شانس داشته اصلا، بوفون فلانه

یه رفیقی داریم که همیشه میگه خدا به یه سری آدما عنایت داشته و داره اصلا، مثل مسی

خدا خیلی به مسی عنایت خاص و ویژه ای داشته و…

داستان داستان همون خدا هست که استاد فرمودن

ما باید بتونیم اون خدائه رو شکل بدیم

افراد کمی هستن که بتونن باور کنن خداوند همه چیزه

همون باوری رو که از خداوند میسازیم برای ما به وجود میاد و نتایج رو به همراه داره

من خداوند رو به شکل عضلاتی بی اندازه قوی و جسمی قدرتمند ساختم که مصدوم بشو نیست

خدا هم شده قدرت بدنی خیلی فوق العاده من در فوتبال

حالا بازیکن ها خدارو چطور شکل میدن؟ خدارو در چه ظرفی برای روند ورزشیشون قرار میدن؟ همون نتیجه رو هم میگیرن ازش

که یکی میشه بوفون که تا 40 سالگی عالیه و جزء معدود افرادی هست که تا این سن در بهترین فرم خودش و سطح فوتبال به بازی ادامه داده

هرچند که میتونست بهتر و بهتر هم باشه مثل اون بازیکن ژاپنی 50 سال به بالا

و یکی مثل رونالدوی برزیلی میشه که علی رغم هنر ناب فوتبال و استعداد حیرت انگیزش خدارو به صورتی در ذهن خودش شکل داد که هر سال از دوران بازیگریش رو با نهایت مصدومیت پشت سر بزاره و هیچوقت هم نتونه بهترین فرم خودش رو حفظ کنه

و یکی مثل رونالدینیو که هنرش به اندازه ای بی نظیره که فوتبال رو می سروده اصلا و شده بوده شاعر فوتبال

و خدارو به یه صورت دیگه ای شکل داده که نه مصدومیت خاصی داشته و نه مشکل خاص دیگه اما از لحاظ ذهنی افت کنه و با حواشی دورو برش بعد از یه دوره کوتاه در اوج بودن و بی نظیر بودن خیلی زود علی رغم تمام شایستگی هاش و خیره کردن چشمای مردم به خودش از دنیای حرفه ای فوتبال به سایه بره و کم کم محو بشه به طوری که در سن 35-36 سالگی دیگه تصمیم بگیره دیگه برای همیشه خداحافظی کنه، کسی که نه مصدومه، نه چیزی از هنرش کم شده، نه بدنش نابود شده و نه هیچ چیز دیگه ای

فقط خداش رو طوری شکل داده که قدرت رو دست حواشی اطرافش بده و همین ها باعث افتش بشن و از رده خارجش کنن

همه این باورها در همه جنبه ها صادقه فقط مهم اینه که چیو باور کنیم، خدا، همون آب و انرژی رو چطور شکل بدیم

شاد باشید

سالم و سرحال باشید

عزیز دلید همگی

در پناه خدای یکتا…

عمران بزرگوار ممنونتم

شما فوق العاده اید

شاد باشی عزیز

سلام برادر عزیز آقا رضا

ممنون و شاکر شما هستم بابت زحمتی که بابت کامنت گذاشتن زیر کامنت بنده که باعث افتخاره

خیلی بزرگوارید

سپاسگزارتون هستم

موفق و شاد باشید

سلام خواهر بزرگوارم

ممنونم که قبول زحمت فرمودی کامنتی روحیه بخش گذاشتین برام

هرچند دست کمی از فردوسی پور ندارم :) ولی سعی کردم با مثال و توضیح کافی باشه تا بتونم منظورم رو کامل برسونم

اسامی نامبرده شده از اساطیر و الگوهای این ورزش ها هستند به غیر از خودم ?

موفق و شاد باشید..