رابطه ی ما با انرژی ای که «خدا نامیده‌ایم»

یاهو

سلام و درود به استاد عزیز و دوستان عزیز که بنده های او هستند و هرچه داریم از اوست.

سعی میکنم از تجربه شخصی خودم بگم.

همیشه میشنیدم از افراد مذهبی جامعه ام،خانواده و و و… که ما نمیتونیم مثل پیامبران باشیم یا مثل ائمه.و همیشه این سؤال بزرگ برام پیش میومد مگه اونا از جنس من نبودند؟مگه خدای اونا کسی دیگس؟مگه خدایی که ازش حرف میزنن عادل نیست؟و بخاطر همین باور که همون تعدادی محدود انسان شریف وجود داشته و دیگه هم بوجود نمیاد هیچوقت تلاشی نکردم برای بهتر بودن و خدایی شدن و راه آسونتر رو دنبال کردم و قانع شدم به همونی که هستم.تازگی فهمیدم چقدر خودمو محدود میکردم بخاطر تنبلی های خودم و هیچوقت تلاش نمیکردم که عظمت و عدالت و زیبایی و قدرت خالقم رو ببینم و به زیبایی،قدرت،عظمت و خدایی بودن خودم پی ببرم.خیلی سؤال های بزرگ دیگه از بدو تولد تو ذهنم بود که یا جرأت پرسیدنش رو نداشتم یا کسی نبود که جوابم رو بده و از اونجایی که من دنبال یه لقمه آماده بودم هیچوقت فعل خواستن رو صرف نکردم که بفهمم.و دقیقا زمانی که فعل خواستن رو به واقع صرف کردم خداوند هم با هر وسیله ای به من آگاهی بیشتری داده.چندتا از سؤالاتی که خیلی بزرگ بود تو ذهنم اینکه خداوند چرا مرا آفرید؟و حالا که آفرید چرا اختیار انجام کارهای خوب و بد به من داد؟چرا فقط خوب و زیبایی نیافرید؟جواب سوال اول اینکه چون خیلی دوستم داشت،خواست چون خودش هست منم باشم و منو آفرید.جواب سوال دوم اینکه منو آفرید که مَثَل خودش باشم و چون اختیار جز ذاتش هست به من هم اختیار داد.و جواب سوم اینکه اگر فقط خوبی می آفرید باز هم مَثَل خودش نمیشدم چون خودش هم میتونه صادق باشه و هم ناصادق ولی صادق هست هم میتونه مهربون باشه و هم نامهربون ولی مهربونه و اینکه درواقع خداوند فقط خوبی و زیبایی رو آفریده و نازیبایی ها و زشتی ها عدم هستند.فکر کنم یه جور دیگه بگم بهتره، هرچیزی در جهان جلوه ای از وجود خداونده و هر نازیبایی میشه عدم وجود خداوند.برعکسِ قبلا که فکر میکردم هرچیزی پاره ای از خداونده و امروز فهمیدم این دیدگاه کاملا اشتباس چون اگر من پاره ای از خدا باشم و هر مخلوق دیگرش پاره ای از او باشه پس خداوند ناقص شده الان…

بنظر من؛و باز هم تاکید میکنم به نظرمن،خداوند قدرت تخیل رو به من داد که باز هم مَثَل خودش باشم یعنی خالق.ما به هرچیزی که فکر کنیم و اون فکر رو مرتب مرور کنیم و یک احساس به اون اضافه کنیم دیر یا زود اونو خلق خواهیم کرد.دوستان خیلی قشنگ جواب داده بودند در مورد اینکه وقتی یکی میرسه به اون هدفش قانع میشه و از ادامه حرکت سرباز میزنه.مثل اون قطاری که مردم سوار شدند بر قطار که برن پیش خدا و تا به بهشت رسیدند پیاده شدند و خدارو فراموش کردن.من لحظه به لحظه دارم وجودم رو از خداوند میگیرم و خیلی خیلی خیلی وقت ها یادم میره و اتصالم به خداوند قطع میشه و سقوط میکنم وگرنه خداوند بی نهایت است و من اگه همیشه وصل باشم بی نهایت میتونم اوج بگیرم.

بازهم از خداوند بابت آشناییم با استاد و همچنین وجود شما دوستان عزیز که در طول خداوند هستید و وسیله ای از طرف او برای دادن آگاهی بیشتر به من سپاس گذارم

به امید بیشتر خدایی شدن??