بعضی وقت‌ها، در حالیکه در اتاق گرم نشسته و چای می‌نوشیم و اشتباهات‌مان را از یاد برده‌ایم، خیلی راحت واکنش‌ها و تصمیمات فردی را قضاوت می‌کنیم و به او برچسب ترسو، بی‌رحم، خائن و…. می‌زنیم که، در سرما و یخبندان، گرفتار گرگ‌های وحشی شده است.
در حالیکه تا به حال بدهکار نبوده‌ایم، خیلی راحت تصمیمات و ایده‌های غیر منطقی فردی را قضاوت می‌کنیم که در شرایط دشوار بدهکاری و فشار طلبکارها، مجبور به انجام چنین واکنش‌هایی شده است.
در حالیکه نه چیزی از جنگ می‌دانیم، نه حتی یک تصمیم سرنوشت ساز گرفته‌ایم، از پشت میزمان و فقط با کلیک چند دکمه در کیبورد کامیپوتر، فعالیت‌ها و تلاش‌های افرادی را به باد انتقاد می‌گیریم و قضاوت می‌کنیم که، در شرایط دشوار و غافلگیرانه جنگ و با حداقل امکانات، مجبور به اخذ تصمیماتی شده‌اند.
هرچقدر دستاوردهای فردی کمتر باشد، راحت تر دیگران را قضاوت می‌کند. هرچقدر خودش مسائل کمتری را حل کرده باشد، بیشتر از روشهای دیگران برای حل مسائل، انتقاد می‌کند.
ما جای آدمهایی که قرار است قضاوت‌شان کنیم، نیستیم و شرایط آنها را نداشتیم، اما بارها مرتکب خطاهای متعدد شده‌ایم، تصمیمات غیر عاقلانه گرفته‌ایم، کارهای غیر منطقی انجام داده‌ایم.
باید از خودت بپرسی:
«اگر در شرایط منفورترین و بدترین آدم تاریخ قرار میگرفتم و بحران‌هایی را از سر می‌گذراندم که او تجربه کرده، آیا می‌توانم ادعا کنم که می‌توانستم عملکرد بهتری داشته باشم؟
آیا می‌توانم خودم را آنقدر وارسته، بدون خطا و معصوم بدانم که، اگر صاحب قدرت بودم، هرگز اشتباهات آن صاحب منصب را تکرار نمیکردم؟»
حقیقت این است که: همه ما آدمها، در شرایطی خاص مرتکب اشتباهاتی می‌شویم، ناراحت و عصبانی می‌شویم، از عهده کنترل ذهن‌مان بر نمی‌آییم و دست به اقدامات غیر عاقلانه‌ای می‌زنیم و بعدها که به آن رفتارها فکر می‌کنیم، نمی‌توانیم درک کنیم که، با چه عقل و منطقی به چنین نتیجه‌ای رسیدیم!.
یعنی حتی نمی‌توانیم خودمان را دوباره در شرایط گذشته خودمان قرار دهیم،
ما حتی توان قضاوت صحیح درباره خودمان را هم نداریم، چه برسد به قضاوت شرایطی که حتی در آن نبوده‌ایم!
اگر بتوانیم خود را در شرایط آن آدمها قرار دهیم، اگر هنگام قضاوت آدمها، بتوانیم به خود بگوییم:
«من چنین شرایطی را نمی‌شناسم اما می‌دانم که بارها مرتکب اشتباه شده‌ام»
و اگر همزمان، اشتباهات گذشته خود را نیز به خاطر بیاوریم، و مهم‌تر از همه به یاد داشته باشیم تصمیمات آدمها هیچ تأثیری در زندگی‌ما ندارد، بلکه زندگی ما حاصل فرکانس‌های خودمان است، آنوقت با جدّیت بیشتری قضاوت را خط قرمز زندگی‌مان می‌دانیم.
و همانگونه که خودمان را بخشیدیم و به خودمان آسان گرفتیم و خطاهامان را تبرئه کردیم، به دیگران هم آسان می‌گیریم.
هرچه خودمان و دیگران را کمتر قضاوت کنیم، هرچه نگاه مهربانانه‌تری نسبت به خودمان، آدمها و شرایطی که در آن قرار می‌گیریم داشته باشیم، برایمان منطقی می‌شود که:
این اجتناب ناپذیر است که هر انسانی در شرایطی مجبور به اخذ تصمیماتی شود که، بعدا وقتی شرایط تغییر می‌کند، آن تصمیم اشتباه به نظر می‌رسد. پس نباید به خودمان حق قضاوت آن شرایط را بدهیم و با جنین جریاناتی همراه و هم‌داستان شویم.
هرچه این شیوه نگرش را تبدیل به عادت زندگی‌مان نماییم، هرچه به دنبال تمرکز بر نکات مثبتِ هر اتفاق و انسانی باشیم، بیشتر از نگاه خداوند به دنیا نگاه می‌کنیم، خداگونه تر عمل می‌کنیم و با کل زندگی در صلح و هماهنگی قرار می‌گیریم و به خودشناسی و خداشناسی نزدیک‌تر می‌شویم.
نکته مهم:
این فایل حاوی نکات مهمی درباره رسیدن به خودشناسی است که در این نوشته فقط یکی از نکات آن توضیح داده شد.
برای درک بهتر مطالب، حتماً فایل صوتی یا تصویری را ببینید.
- نمایش با مدیاپلیر کلاسیک
- دانلود با کیفیت HD436MB37 دقیقه
- فایل صوتی خودمان را هم قضاوت نکنیم، چه برسد به دیگران33MB37 دقیقه
به نام او
سلام و عرض ادب خدمت استاد عباسمنش عزیز
و همه همراهان این خانواده صمیمی
واقعا شوکه شدم، وقتی داشتم فایل رو میدیدم و استاد حرف میزد گذشته عین فیلم از جلوی چشمام رد میشد و به وضوح دیدم که چقدر در گذشته دیگران رو قضاوت کردم و با خودم میگفتم اون فرد نباید چنین رفتاری یا کاری رو انجام میداد و از اون طرف کینه به دل میگرفتم و حتی به فکر انتقام بودم .نمونه بارزش دوران خدمت سربازی و آخرای خدمتم که خیلی اذیت شدم و دو روز مانده بود بیام پایان دوره که گوشیمو فرمانده تامین پادگان گرفت و بهم گفت که ۱۵ روز اضافه خدمت برات میزنم این در حالی بود که منی ۲۱ ماه خدمت کرده بودم ۱ روز اضافه نداشتم و فکر این ۱۵ روز داشت منو میکشت.البته میدونم که چه فرکانسی رو فرستادم که این اتفاق رو تجربه کردم. بگذریم به هر ترتیبی بود ۱روز اضافه کشیدم و تسویه کردم ولی یا یک ماه بعد از خدمتم هر شب کابوس میدیدم که بهم میگن باید ۱۵ روز اضافه خدمت کنی و از خواب میپریدم و زندگی برام جهنم شده بود.امروز که استاد داشت حرف میزد چهره تک تک اون افراد نظامی میومد جلوی چشمام و انگار خدا بهم داشت نشون میداد که باید این افراد رو ببخشی و تو در جایگاه اونا نبودی که قضاوتشون کنی و این انرژی که قسمتی از ذهنتو با کینه از این افراد گرفته رو وقتشه که رهاش کنی و همه رو ببخشی و همه رو جدای کارهاشون باید دوست داشته باشی و اونا رو تکیه ای از خدا و خودت بدونی. خدایا شکرت این انرژی که امروز با رها کردن و بخشیدن اون افراد انجام دادم ایمان دارم دری از نعمت ها رو به زندگیم میاره چون من از قانون خلاء استفاده کردم و ممنونتم استاد چه ترمزی رو بهمون نشون دادی که فکرشو نمیکردم اینقدر این ترمز مخفی داشت کار خودشو میکرد و من میگفتم چرا ماشینم راه نمی افته.
خدایا شکرت که ذره ذره داریم این ترمز ها رو میشناسیم و خدا میدونه با برداشتن این ترمزها چه شخصیت هایی شکل میگیره که پله پله ملاقات تا خدا رو طی میکنن.
استاد واقعا ازتون ممنونم
در پناه خدای وهاب باشید.