بعضی وقت‌ها، در حالیکه در اتاق گرم نشسته و چای می‌نوشیم و اشتباهات‌مان را از یاد برده‌ایم، خیلی راحت واکنش‌ها و تصمیمات فردی را قضاوت میکنیم و به او برچسب ترسو، بی‌رحم، خائن و…. می‌زنیم که، در سرما و یخبندان، گرفتار گرگ‌های وحشی شده است.
در حالیکه تا به حال بدهکار نبوده‌ایم، خیلی راحت تصمیمات و ایده‌های غیر منطقی فردی را قضاوت میکنیم که در شرایط دشوار بدهکاری و فشار طلبکارها، مجبور به انجام چنین واکنش‌هایی شده است.
در حالیکه نه چیزی از جنگ می‌دانیم، نه حتی یک تصمیم سرنوشت ساز گرفته‌ایم، از پشت میزمان و فقط با کلیک چند دکمه در کیبورد کامیپوتر، فعالیت‌ها و تلاش‌های افرادی را به باد انتقاد میگیریم و قضاوت میکنیم که، در شرایط دشوار و غافلگیرانه جنگ و با حداقل امکانات، مجبور به اخذ تصمیماتی شده‌اند.
هرچقدر دستاوردهای فردی کمتر باشد، راحت تر دیگران را قضاوت می‌کند. هرچقدر خودش مسائل کمتری را حل کرده باشد، بیشتر از روشهای دیگران برای حل مسائل، انتقاد می‌کند.
ما جای آدمهایی که قرار است قضاوت‌شان کنیم، نیستیم و شرایط آنها را نداشتیم، اما بارها مرتکب خطاهای متعدد شده‌ایم، تصمیمات غیر عاقلانه گرفته‌ایم، کارهای غیر منطقی انجام داده‌ایم.
باید از خودت بپرسی:
«اگر در شرایط منفورترین و بدترین آدم تاریخ قرار می‌گرفتم و بحران‌هایی را از سر می‌گذراندم که او تجربه کرده، آیا می‌توانم ادعا کنم که می‌توانستم عملکرد بهتری داشته باشم؟
آیا می‌توانم خودم را آنقدر وارسته، بدون خطا و معصوم بدانم که، اگر صاحب قدرت بودم، هرگز اشتباهات آن صاحب منصب را تکرار نمی‌کردم؟»
حقیقت این است که: همه ما آدمها، در شرایطی خاص مرتکب اشتباهاتی می‌شویم، ناراحت و عصبانی می‌شویم، از عهده کنترل ذهن‌مان بر نمی‌آییم و دست به اقدامات غیر عاقلانه‌ای می‌زنیم و بعدها که به آن رفتارها فکر میکنیم، نمی‌توانیم درک کنیم که، با چه عقل و منطقی به چنین نتیجه‌ای رسیدیم!.
یعنی حتی نمی‌توانیم خودمان را دوباره در شرایط گذشته خودمان قرار دهیم،
ما حتی توان قضاوت صحیح درباره خودمان را هم نداریم، چه برسد به قضاوت شرایطی که حتی در آن نبوده‌ایم!
اگر بتوانیم خود را در شرایط آن آدمها قرار دهیم، اگر هنگام قضاوت آدمها، بتوانیم به خود بگوییم:
«من چنین شرایطی را نمیشناسم اما می‌دانم که بارها مرتکب اشتباه شده‌ام»
و اگر همزمان، اشتباهات گذشته خود را نیز به خاطر بیاوریم، و مهم‌تر از همه به یاد داشته باشیم تصمیمات آدمها هیچ تأثیری در زندگی‌ما ندارد، بلکه زندگی ما حاصل فرکانس‌های خودمان است، آنوقت با جدّیت بیشتری قضاوت را خط قرمز زندگی‌مان می‌دانیم.
و همانگونه که خودمان را بخشیدیم و به خودمان آسان گرفتیم و خطاهامان را تبرئه کردیم، به دیگران هم آسان میگیریم.
هرچه خودمان و دیگران را کمتر قضاوت کنیم، هرچه نگاه مهربانانه‌تری نسبت به خودمان، آدمها و شرایطی که در آن قرار میگیریم داشته باشیم، برایمان منطقی می‌شود که:
این اجتناب ناپذیر است که هر انسانی در شرایطی مجبور به اخذ تصمیماتی شود که، بعدا وقتی شرایط تغییر می‌کند، آن تصمیم اشتباه به نظر می‌رسد. پس نباید به خودمان حق قضاوت آن شرایط را بدهیم و با جنین جریاناتی همراه و هم‌داستان شویم.
هرچه این شیوه نگرش را تبدیل به عادت زندگی‌مان نماییم، هرچه به دنبال تمرکز بر نکات مثبتِ هر اتفاق و انسانی باشیم، بیشتر از نگاه خداوند به دنیا نگاه میکنیم، خداگونه تر عمل میکنیم و با کل زندگی در صلح و هماهنگی قرار میگیریم و به خودشناسی و خداشناسی نزدیک‌تر می‌شویم.
نکته مهم:
این فایل حاوی نکات مهمی درباره رسیدن به خودشناسی است که در این نوشته فقط یکی از نکات آن توضیح داده شد.
برای درک بهتر مطالب، حتماً فایل صوتی یا تصویری را ببینید.
- نمایش با مدیاپلیر کلاسیک
- دانلود با کیفیت HD436MB37 دقیقه
- فایل صوتی خودمان را هم قضاوت نکنیم، چه برسد به دیگران33MB37 دقیقه
خودمان را قضاوت نکنیم
به نام خدایی که حامی منه در مسیر تغییر باورها و افکارم
با سام خدمت استاد عزیزم
خدا رو شکر که باز هم فرصتی فراهم شد تا با جریان این آگاهی ها همراه بشم و از اونها برخوردار
پیام های این فایل برای من :
همه ی ما در برهه ای از زندگیمون ی سری اشتباهات رو کردیم
ما جای آدم های دیگه نبودیم و نیستیم پس نباید اونها رو قضاوت کنیم
اگر همون جور که خودمون رو می بخشیم بقیه رو هم ببخشیم همه چیز حل میشه
اگر خودمون رو جای افراد دیگه بزاریم اونوقت میتونیم علت رفتارهای بدشون رو درک کنیم
فردی که بیشترین انتقاد رو میکنه کمترین نتیجه رو توی زندگیش گرفته
نباید در آینده گذشته ی خودمون و افراد دیگه رو قضاوت کنیم
قرآن همم برحسب شرایط نازل شده
یک انسان ممکنه در یک شرایطی یک تصمیمی رو بگیره که وقتی شرایط عوض میشه اون تصمیمه اشتباه به نظر برسه
ما باید به دیگران احترام بزاریم همون جوری که انتظار داریم دیگران به ما احتارم بزارن
ما باید همه رو دوست داشته باشیم فارغ از اشتباهاتی که کردن
اگر هنگام قضاوت آدم ها :
بتونیم به خودمون بگیم که من چنین شرایطی رو نمیشناسم اما میدونم که بارها مرتکب اشتباه شدم
همزمان اشتباهات گذشته خودمون رو به خاطر بیاریم
به یاد داشته باشیم که تصمیات آدم های دیگه تاثیری روی زندگی ما نداره و زندگی ما حاصل باورهای خودمونه
اونوقت :
با جدیت بیشتری قضاوت رو خط قرمز زندگی خودمون میدونیم
هرچه :
خودمون و دیگران را کمتر قضاوت کنیم
نگاه مهربانانه تری نسبت به خودمان و دیگران داشته باشیم
برایمان منطقی می شود که :
اجتناب ناپذیر است که هر انسانی در شرایطی مجبور به اخذ تصمیماتی شود که بعدا وقتی شرایط تغییر می کند آن نصمیم اشتباه به نظر برسد
پس:
نباید به خودمان حق قضاوت را بدهیم
هرچه که :
قضاوت نکردن را تبدیل به عادت زندگی مان نماییم
به دنبال تمرکز بر نکات مثبت هر اتفاق و انسانی باشیم
آنوقت :
بیشتر از دیدگاه خداوند به دنیا نگاه میکنیم
خدا گونه تر عمل میکنیم
و با کل زندگی در صلح قرار میگیریم
و به خودشتاسی و خداشناسی بیشتر نزدیک می شویم
با توجه به این پیام های شما استاد من به ی درکی رسیدم و اونهم اینه که :
من سالهای سال به خاطر تصمیماتی که در گذشته با توجه به شرایطی که توش بودم گرفتم خودم رو قضاوت کردم و سرزنش کردم و غصه خوردم و حال بد رو برای خودم ایجاد کردم و به خاطر این حال بد اتفاقات بدتری رو تجربه کردم اونم سالهای سال .
در حقیقت من خیلی مرتکب قضاوت میشدم اونم نه در مورد دیگران بلکه نشونه رو به سمت خودم گرفته بودم چون توی قضاوت نکردن دیگران خیلی بهتر بودم اما در قضاوت کردن خودم استاد بودم !!!!
بارها و بارها بخاطر تصمیماتی که 20 سال پیش گرفته بودم خودم رو سرزنش کردم که چرا اون مسیر رو رفتم مخصوصا توی کار و بعدشم توی ازدواج .یعنی این دوتا پاشنه آشیل های من بودن
خدا رو شکر الان در مورد قضاوت نکردن دیگران خیلی بهتر شدم چون از اولش هم توی این زمینه خیلی بد نبودم و توی زندگی دیگران سرک نمیکشیدم که چار میکنن
در مورد قضاوت نکردن خودم ی کم بهتر شدم اما از اونجایی که خیلی مشکل داشتم توی این زمینه باز هم باید کار کنم
سپاسگزارم استاد به خاطر درسهای خودشناسی این فایلتون