خودمان را هم قضاوت نکنیم‌، چه برسد به دیگران - صفحه 5

سلام بر استاد گرامی و همه دوستان عزیز ، خدا رو شکر می کنم که در فضایی هستم که این مطالب ارزشمند رو می شنوم و با استاد و دوستانی همراهم که این طرز فکر رو دارند ، می فهمند و منتقل می کنند و می توان از آنها چنین چیزهای نابی را دید و شنید و با آنها این گونه مسائلی را مطرح کرد و به اشتراک گذاشت در حالیکه مطمئنی منظور اصلی تو را درک می کنند و دوباره همان نظرت را قضاوت نمی کنند و می توانی با خیالی آسوده (و بدون نیاز به اعراض یا سوال حافظه ای و …?) بگویی و بشنوی .

چقدر این دیدگاه منصفانه و زیبا و مطابق قوانین جهان است ، من هم در زندگیم به این نتیجه رسیده ام که قضاوت دیگران کار بسیار دشواریست ، حتی قضاوت خودمان . وقتی به یاد گذشته و بعضی اعمال خودم می افتم و ذهنم شروع به قضاوت تصمیم یا رفتارم در آن برهه می کند ، فکر می کنم من شرایط و فشار تصمیم گیری یا نوع نگرش آن زمان را فراموش کرده ام و الان فارغ از آن فشار که قدرت تصمیم گیری درست را کاهش داده بود نشسته ام و در کمال آرامش و آسایش با نگرش فعلی دارم گذشته ام را قضاوت می کنم و نکته مهم تر اینکه الان که نتایج آن تصمیم آشکار شده و فهمیده ام که تصمیمم اشتباه بوده دارم خودم را نقد می کنم در حالیکه در آن زمان به قدری همه چیز در شرایط مساوی بود و تصمیم گیری آنقدر بین دو گزینه نزدیک و احتمال نتیجه پنجاه پنجاه بوده که اگر کمی به یاد بیاورم ، می فهمم که نه من و نه هیچ کس دیگری نمی توانست بدون دانستن آینده در آن لحظه بگوید که بهترین تصمیم کدام است و شاید اگر به جای این انتخاب که الان نتایجش را می دانم ، گزینه بعدی را انتخاب کرده بودم هم شرایط از این که الان هم هست بدتر میشد و باز هم می گفتم کاش فلان گزینه را انتخاب کرده بودم . تازه این در مورد خود ماست ، که افکار و دلایل خود را تا حد زیادی می دانیم ، آن هم نه کاملاً ، چون بعضی تصمیمات ما ریشه هایی پنهان دارند بر اساس باورهای درونی و ناخودآگاهمان… که حتی خودمان هم از آنها آگاه نیستیم ، چه برسد به دیگرانی که فقط یک پوسته بیرونی از اعمال و رفتار آنها را بدون دانستن شرایط درونیشان می بینیم .

با شنیدن این فایل به یاد این جمله زیبا افتادم که :

“اگر انسانی، انسانی را به خاطر گناهی سرزنش کند، نمیرد تا خودش آن کار را مرتکب شود.”