«قدمهایی تکاملی» برای خلق زندگی دلخواه - صفحه 12

شما اگر یک تصویر ذهنی باشید، وابسته به باورهایی باشید که از گذشته گرفته اید، از پدر و مادر و خانواده ، تلویزیون، آشنایان و دیگران گرفته اید، بچه تان هم یک تصویر ذهنی ببینید، و آن رابردارید مال خودتان بکنید، به تصویر ذهنی تان ببندید، و بعدبگویید این مال من است کنترل بکنید، وتکان بخورد شما بترسید، ممکن است برود، ممکن است گم بشود. ممکن ست اینطوری بشود، ممکن ست آنطوری بشود، صدمه ببیند یا هرچیز. همانطور همسرتان را، این عشق نیست،این کنترل است، این ترس ست این هم هویت شدگی است ، وابستگی است..، علتش هم این است که ما بفهمیم من ذهنی نیستیم. وابستگی فقط برای خداست، ما به خداوند وابسته و فقیر هستیم نه به آدم ها!

ما الان در کوچه‌ی ذهن زندگی میکنیم که شلوغ پلوغه، پر از فکرها و هیجانات و صداها است که بیشتر اوقات این ایجانات بیرونی وارد بدن ما میشود و زندگی ما رو تحت تاثیر قرار میده و ما نمیدونیم ولی بیشترش هیجانات منفیه و گرفتاری و درد رو برای ما ایجاد میکنه.

ما از ابتدا در کوچه‌ی ذهن نبودیم در اصل از ثریا و زندگی اومدیم و در ذهن ساکن شدیم. همه‌ی ما یکی هستیم و باید به وحدت برسیم و به این زندگی این لحظه برسیم. صداهای مغزمون رو میشنویم و باهاشون هم هویت میشیم و اون نگرانی ها رو جدی میگیریم و فکر میکنیم اون یه من هست که داره زندگی بیرونی ما رو اداره میکنه، مقام های والا، رئیس و خانواده زندگی ما رو اداره میکنه! بلکه اگه ما اون فکر و اون صداهارو باورنکنیم و بدونیم که ناظر و پشت اونا هستیم اونارو جدی نمیگیریم و وارد زندگیمون نمیکنیم. چون میفهمیم این من حرّاف ما نیستیم… این من که دائم در سرمون وراجی میکنه و همیشه نگرانی گذشته و آینده رو یادمون میاره خودمون نیستیم.

برای اینکه هوشیاری طی هزاران سال تکامل پیدا کرده، در این دوران که انسان بوجود آمده، انسان باید همیشه شاد باشد. هر انسانی بایدهمیشه نشاط داشته باشد. خدا انسان را درست کرده که دائماً در این جهان نشاط باشد.روز هم یعنی این لحظه. طرب یعنی شادی بی سبب. پس دوران دوران نشاط است، این لحظه هم برای همه‌ی ما لحظه‌ی تجربه‌ی شادی است نه داشتن نگرانی و غصه و حسرت و کینه و خشم..باید تا سعی دارم خوش اخلاق باشیم. وقتی یک پرتقال را فشار میدیم، ازش چی بیرون میاد؟ آب پرتقال درسته؟ بله. چرا؟ چون داخل پرتقال چیزی بجز آب پرتقال نیست. وقتی با کسی بحث و جدل داریم، داد میزنیم و فریاد میزنیم و کینه به دل میگیریم و قهر میکنیم یا دلخور میشویم به این دلیل است که درون ما خشم و نفرت و کینه وجود دارد، اما وقتی خوش اخلاق بشویم و روی خودمان کار کنیم، و کم کم زباله ها و اضافات اخلاقیمون رو دور بریزیم و قدم به قدم خشم رو کنار بزنیم، وقتی شخصی میخواهد با ما جدل داشته باشد، ما سعی میکنیم ارام باشیم و داد نزنیم، به او چیزی نمیگوییم و به دل نمیگیریم و سکوت میکنیم. سخت است اما فحش نمیدهیم و ناسزا نمیگوییم. زیرا آنوقت درون ما پر از مهر و محبت و عشق است، و چیزی که بیرون میدهیم عشق و محبت است نه خشم و کینه. پرتقال دوست من است، میتوانم از ان هر روز عبرت بگیرم که امروز را خوشحال تر و با عشق تر زندگی کنم…

هرچه راضی‌ترمی‌شویم، بیشتر شکرمیکنیم، بیشتر از جنس زندگی می‌شویم، هرچه ناراضی می‌شویم، و نا شکر می‌شویم، از جنس کینه و شیطان میشویم و بیشتر در مشکلاتی که از قواانین کیهان می‌آید فرو میرویم.

هرکسی درمقابل اتفاق این لحظه مقاومت میکند، نمی‌داندکه زندگی قضادارد، قضا و قَدَر دارد یعنی، قانون دارد، و باکُن‌فَیکون کار میکند، وصبر باید داشته باشد. این من ذهنی مانیستیم، از این من ذهنی بیرون بیاییم واردبهشت می‌شویم.

بهشت آگاهی ازاین لحظه ابدی است،یاخارج شدن ازاین محدودیت ذهن وواردشدن به فضای بی‌نهایت یکتایی…

نماز و روزه یعنی عبادت ما، نماز یعنی حضور کامل ما، روزه یعنی پرهیز هوشیارانه ما، وقتی نماز و روزه مقبول می شود که شما از جنس حضور باشید.

شما این لحظه در حال نماز هستید، همیشه در حال نماز هستید، برای اینکه هر لحظه باید به بی نهایت خدا زنده باشید و در ذهن شما هم هویت شدگی نباشد. چون با هرچه هم هویت بشویم و وابسته به آن بشویم از ما دزدیده میشود و طبق قوانین گرفته میشود

هم هویت شدگی و وابستگی های ما، مثل یک دختر بچه است کا عروسکش را گم میکند، شروع میکند به گریه کردن و پا به زمین کوبیدن، نه اینکه این عروسک یک ارزش ذاتی خیلی زیادی دارد ،نه، بخاطر اینکه حس وجود در آن نهادینه شده، و وقتی گم می شود، مثل اینکه قسمتی از وجودش بریده شده و گم شده، و آسیب دیده، همین سیستم را ما به تدریج وقتی بزرگ می شویم، ادامه میدهیم زیرا هیچوقت هیچکس نبود که به ما بگوید نباید به عروسک هایمان وابسته بشویم زیرا اگر وابسته بشویم کائنات (خدا) از ما خواهد گرفت، یا گم خواهد شد، عشقمان ترکمان میکند دیوانه میشویم، غذا نمیخوریم، گریه میکنیم، خودکشی میکنیم، اعتراض داریم، مثلا سی سالمان میشود هنوز از این موضوع که چرا پدرم برایم مداد رنگی نخرید و عقده ای شدم رنج میبریم، اما باید رها کنیم. درد گذشته از من ذهنی است، شیطان است. خودمان نیستیم، اینها ربطی به خودِ اصلی ما ندارد، خود اصلی ما خدایی است، الهی است. منِ ذهنی شعور ندارد….

بعدها، انسان هم هویت می شود با باورهایش، با چیزهای دیگر مثل پول، همسر، بچه‌هایش، شغلش، دانایی یا موقعیتش و مخصوصاً این باورهای مختلف اجتماعی، شخصی، مذهبی، اینها چیزهایی هستند که ما با آنها هم هویت می شویم،یعنی اینها را می‌گیریم بصورت فکر به خودمان ارائه می کنیم،حس وجود تزریق میکنیم، و این میشویم ما،و این رامیخواهیم بزرگتر بکنیم. ولی وابسته اگر بشویم گرفته میشود، پول و عشق و ثروتمان هم مثل همان هروسک ها میماند، نباید هم هویت بشویم، خدا مهمانی ترتیب داده که لذت ببریم و استفاده کنیم سپس همه به الله برگردیم. نمیتوانیم چیزی از این دنیا با خودمان ببریم، ما فرد هستیم تنها هستیم. مردم در زندگی ما نقش ندارند.

همیشه یاد این بیت از اشعار مولانا میوفتم که کمکم میکنه راحت تر دل بکنم:

بار سنگی بر خری که میجهد

زود بَر نِه پیش از آن کو برنهد

وقتی ما به مردم و دنیا وابستگی داریم و اگر بگوییم عشقم ترکم میکند دیوانه میشوم یا با ثروت و عشق هم هویت شویم و دردمان بیاید و رنج بکشیم مثل این است که خر بر ما سوار شود اما در اصل میدانیم که ما باید سوار خر بشویم. ما از جنس خدا هستیم، ما الان هشیارانه میدانیم که نیرویی به غیر از خدا نیست. پس خر نیرو نیست. خر حس هم هویت شدگی و وابستگیست که مولانا به خر تشبیه کرده. پس قبل از اینکه خر روی ما بار بگذارد ما روی خر بار بگذاریم….

اینها اصلا راحت نیست و سخت باید کار کنیم روی خودمان

هر روزه کار میکنم روی خودم و قرآن میخونم و به آموزه های استاد گوش میدم تا فقط کمی از دیروزم بهتر بشوم. امیدوارم خدا همه‌ی مارو به صراط مستقیم هدایت کنه و به حضور برسیم همگیمون.

خیلی تند نوشتم، انگار خودم نبودم که مینوشتم، الهاماتی بود که فقط باید نوشته میشدند.

استاد مثل همیشه با انرژیتون انرژی گرفتم

از همینجا دستاتون رو میبوسم

در صلح باشید و لبخندتان مستدام